"ကူညီေပးတာ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ေမာင္ေလးရယ္။ ေမာင္ေလးက first year လား"
"ဟုတ္"
"ေနေသာ္နဲ႔က ခင္တာၾကာၿပီလား"
"နင္ သူ႔ကိုအိမ္ေခၚသြားလိုက္ပါလား စႏၵာေဇာ္ဝင္း"
ယာယီအမိုးလုပ္ထားတဲ့ tent ကို ေထာက္တိုင္ကေန ျဖဳတ္ခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ေအာ္မိသည္။ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ကိုအကဲခတ္ၿပီး စကားႏႈိက္ခ်င္ေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္က မျမင္တတ္ဘူးဆိုေတာ့။ ျဖဴစင္လင္းနဲ႔တျခားေကာင္မေလးေတြက အစားအေသာက္ထည့္သည့္ပန္းကန္နဲ႔ ျခင္းေတြသယ္သြားၾကတုန္း စႏၵာေဇာ္ဝင္းက ကပ္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။
"နင္ကလည္း အရမ္းေအာ္တာပဲ။ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း သိမ္းေနရမွာစိုးလို႔ ေစာင့္ၿပီးလည္းကူေပးရေသးတယ္"
"မကူနဲ႔ေတာ့ ရတယ္။ ခံုေတြကို store ထဲထည့္ၿပီးရင္ ဒီေႂကြခြက္ေတြက EC ကားေပၚတင္မွာမလား။ ရၿပီ နင္ show ၾကည့္မယ္ဆို လစ္လိုက္ေတာ့"
"ရရဲ႕လား"
"ရတယ္။ နင္မရွိဖို႔ပဲ လိုတာ"
တစ္ညေနလံုး ေဈးေရာင္းထားလို႔ အားေလ်ာ့ေနတဲ့ စႏၵာေဇာ္ဝင္းဆီက မ်က္ေစာင္းၾကမ္းၾကမ္းတစ္ခု ဒိန္းခနဲလြင့္ထြက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူေပးဖို႔လာေခၚတုန္းက အမူအရာနဲ႔တျခားစီ။
အထိခိုက္မခံတဲ့ပစၥည္းေတြကို အရင္သိမ္းဖို႔ EC ကားရပ္ထားတဲ့ parking ဘက္ကိုအရင္ေျပးရသည္။ EC အျပင္ အခန္းထဲက ေဘာ္ဒါသံုးေယာက္လည္းရွိေနတာမို႔ ခံုေတြျပန္သိမ္းဖို႔ လူအင္အားေတာင့္သြား၏။
"မင္း ဒီမွာေနခဲ့။ ျပန္လာေခၚမယ္။ မၾကာဘူး"
နဖူးကေခၽြးစက္ေတြကို လက္ခံုနဲ႔ဖိသုတ္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ဆင္ၾကယ္တစ္ေယာက္ စႏၵာေဇာ္ဝင္းနားေနၿပီး ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားပံုရသည္။
"ဟဲလုိ ကိုထြဋ္"
စတိုထဲပစၥည္းေတြထည့္ေနတုန္း ကိုထြဋ္ဆီကဖုန္းဝင္လာသည္။ အတန္းေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ဆက္လုပ္လိုက္မယ္ဆိုတာမ်ိဳး အမူအရာျပ၏။ စတိုထဲကထြက္လိုက္ေတာ့ အျပင္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ေလထုက ေအးျမစိုထိုင္းေနသည္။ အက်ႌကို ရင္ဘတ္ကေန ဆြဲစုပ္ကိုင္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကအပူေတြလြင့္ေအာင္ ခါလိုက္မိသည္။
