"ဝင္ခဲ့သား။ အားမနာနဲ႔"
ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခန္းကအထြက္မွာ ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံ။ ညနက္တဲ့ထိစာၾကည့္တဲ့ေန႔ေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာထခ်ိန္က မနက္ခင္းရဲ႕အလြန္မွာျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ထားေပမယ့္လည္း အိပ္ခ်င္စိတ္အႂကြင္းအက်န္က ကပ္သပ္ေနတုန္း။ ဧည့္ခန္းမွာ မာမီနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆံုသည္။ မာမီ့ေနာက္ကကပ္ပါတဲ့လူကို မ်က္လံုးေတြပြတ္သပ္ရင္း ၾကည့္မိ၏။ ရုပ္ပံုေသထဲကလို လႈပ္ရွားျခင္းမရွိတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ျပန္စိုက္ၾကည့္လာသူက ဇာမဏိ။
"မာမီ သူက..."
"အလႈအတြက္ ဖိတ္စာလိုက္ေပးရင္းနဲ႔ ဇာမဏိတို႔အိမ္ေရာက္ျဖစ္တာ။ အဲ့နားခ်လိုက္ သား...။ ရတယ္"
ဇာမဏိလက္ထဲမွာ တစ္ပိႆာဆီပံုးႏွစ္ပံုး။ ဧည့္ခန္းကေန ထမင္းစားခန္းကိုသြားသည့္ အခန္းေထာင့္ခ်ိဳးျဖတ္မွာ ဆီပံုးႏွစ္ပံုးကိုခ်သည္။
"ဇာမဏိ အေပၚဝတ္ဝယ္ဖို႔ကို ကားေမာင္းေပးမယ့္ကေလးကလည္း မအားလို႔ေလ။ ရာသီဥတုကလည္း ေအးေနတာ။ အဲ့ဒါ သားဆီမွာရွိတဲ့ ဖယ္ထားတာေလးေတြ ေလာေလာဆယ္ ဝတ္ထားရေအာင္ ေပးလိုက္ပါဦး"
ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္ပါးပါး၊ ပုဆိုးကိုေျခသလံုးဖံုးရံုအေျခနားထိ တိုတက္တက္ဝတ္ထားတဲ့ဇာမဏိကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္မိသည္။ ဇာမဏိက မ်က္လႊာခ်ထား၏။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌအက်ေပးရေလာက္ေအာင္ထိက စိတ္ထဲကသိကေအာက္ျဖစ္သြားရသည္။ မာမီ့ကိုၾကည့္ေတာ့ သြားယူဖို႔အရိပ္အကဲျပေန၏။ မာမီေတာင္ ဒီအထိ ေခၚလာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က မေပးႏိုင္ဘူးလုပ္လို႔လည္း မေကာင္း။
"သား သူငယ္ခ်င္းက မနက္တည္းက သင္တန္းသြားတယ္။ သားေရာ ဘာေတြတက္ေနလဲ။ ေက်ာင္းကလည္း က်ဴရွင္တက္ဖို႔ ေခၚေနၿပီဆို"
"မတက္ျဖစ္ဘူး အရီးေလး"
အသံကလည္း လူလိုပဲေအးစက္စက္။ မာမီက ဧည့္ေထာက္ခံသည့္စကားေတြေျပာေပးေနသေလာက္ ဇာမဏိဆီက တုန္႔ျပန္သံ အင္းအဲေလာက္သာၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ ေရာင္စံု hoodie ေတြက ဆင္ၾကယ္နဲ႔မလိုက္ဖက္။ ကုတ္ေတြဆိုတာလည္း ခႏၶာကိုယ္ျပည့္တဲ့လူဝတ္မွၾကည့္ေကာင္းတာမ်ိဳး။ ဗီရိုေအာက္ဆံုးမွာေခါက္ထည့္ထားသည့္ ဂ်င္းအက်ႌအနက္ေရာင္ ၂ထည္က ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ထားတာ ေျခာက္လေလာက္ပဲရွိေသးေပမယ့္ ဆြဲထုတ္လိုက္ရသည္။ အနက္ေရာင္က အသားညိဳတဲ့ဆင္ၾကယ္အတြက္လည္း အဆင္ေျပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အႀကိမ္ေရမ်ားမ်ားမဝတ္ရေသးတာမို႔ ဆင္ၾကယ့္ကိုေပးဖို႔လည္း မ်က္ႏွာပန္းလွသည္။
