"ေအာ...အစ္ကိုေနေသာ္"
တံခါးလာဖြင့္ေပးသူက ကၽြန္ေတာ့္ ဂ်ဴနီယာအေဆာင္းဆိုတဲ့ေကာင္မေလး။ သူတို႔ေတြ ျပန္ေရာက္ေနၾကၿပီေပါ့။ အိမ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ဟိုတစ္ေယာက္ကိုမေတြ႕။
"အထဲဝင္ေလ အစ္ကို"
"မဝင္ေတာ့ဘူး။ ဇာမဏိရွိလား"
"ရွိတယ္၊ အခန္းထဲ စာၾကည့္ေနလား မသိ"
"ေခၚေပးလို႔ရတယ္မလား။ ကိုယ္ ေျပာစရာေလးရွိလို႔"
"ခဏေစာင့္ေနာ္ အစ္ကို။ ဇာမဏိေရ..."
အေဆာင္းက အိမ္ထဲလွည့္ေခၚေတာ့ မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာနဲ႔ပဲထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနေသး၏။ ဧည့္ခန္းထဲရွိေနပံုရတဲ့ ျမတ္ေက်ာ္ကလည္း ေခါင္းျပဴၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရွိရာၾကည့္လာသည္။
"ခဏလိုက္ခဲ့လို႔ရတယ္မလား"
မ်က္ႏွာတည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ေျခလွမ္းဆက္တိုးသည္။ သူ လိုက္လာမွာ ေသခ်ာသိေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းထြက္လာၿပီး မာမီ့ရံုးက ကေလးတစ္ေယာက္လာပို႔သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကားေပၚတက္လိုက္သည္။ သူ ကားေပၚတက္လာတဲ့ထိ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုလွည့္မၾကည့္မိေတာ့။
"အစ္ကို"
အသံလာရာကို ကၽြန္ေတာ္ေက်ာခိုင္းထားမိ၏။ မွန္ေရာင္တလက္လက္ထၿပီးၿငိမ္သက္ေအးေနတဲ့ အင္းလ်ားေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ တစ္ျခမ္းပဲ့ေနတဲ့လမင္းက သူ႔ကိုယ္သူငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ အက္တမ္မႈန္ေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္လာတဲ့ ေလထုရဲ႕ပါးလ်လ်အေငြ႕အသက္ထဲ အေအးလႈိင္းေလးေတြ တြန္႔လိမ္ေခါက္ေကြးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို တိုးတိုက္ၾကသည္။ ေက်ာျပင္နဲ႔နီးကပ္ရာ သက္ရွိတစ္ကိုယ္ဆီက အေႏြးဓာတ္အခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္အပါးဝဲခိုကပ္ၿငိေန၏။
"အစ္ကို"
စိတ္မရွည္တာမဟုတ္ဘဲ စူးစမ္းစြာ ေခၚတဲ့အသံ။ ကန္ေဘာင္ပတ္လမ္းက ဓာတ္တိုင္မီးတို႔ေအာက္ ျမင္ရတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာက ထံုးစံေတြကို မပယ္ဖ်က္ထားဘဲ မႈန္ေတေတ။ ကၽြန္ေတာ္လက္သီးဆုပ္ၿပီး လက္ဆစ္နဲ႔ နဖူးျပင္ေျပကို ေခါက္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
