လံုျခံဳေရးကေန ငွားခိုင္းလာတဲ့ကားေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တင္ေပးလိုက္သည္။ ေဆးထိုးလိုက္တဲ့အရွိန္နဲ႔ ဇာမဏိဆိုတဲ့တစ္ေယာက္က ထူထူေထာင္ေထာင္ေတာ့ျဖစ္လာပံုရသည္။ ကားေနာက္ခန္းေပၚဝင္ထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္လာ၏။
"ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ ဦးေလးႀကီးကိုေျပာလိုက္ေနာ္"
ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္ထက္စာရင္ နည္းနည္းသြက္လက္တဲ့ အေဆာင္းကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ သတိလွမ္းေပးရသည္။
"ကၽြန္မတို႔ကို ရန္ကင္း၊ ေရႊအုန္းပင္အိမ္ရာပို႔ေပးပါ ေလးေလး"
အေဆာင္းအသံက ထြက္သြားတဲ့ကားေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ဆီက်န္ခဲ့သည္။ ေဝးသြားတဲ့တကၠစီကားကို ေပၚတီကိုေအာက္ကေနပဲ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ၾကည့္ေနမိ၏။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မေန႔ညက သူတို႔ကို ျမန္မာပလာဇာမွာ အခ်ိန္မေတာ္တဲ့ထိေတြ႕တာေပါ့။ ေရႊအုန္းပင္အိပ္ရာမွာေနၾကလို႔။
"ေနေသာ္..."
အေတြးစက အသံေၾကာင့္ျပတ္ေတာက္သည္။ အျမဲတေစ ဂ်ဴတီကုဒ္ကို လက္မွာေခါက္တင္ထားတတ္တဲ့ ကိုထြဋ္ကိုယ္ေပၚက ျဖဴလြလြဂ်ဴတီကုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေငးမိသည္။ အိတ္ကပ္တစ္ဖက္မွာထည့္ထားတဲ့ stethoscope က အျပင္ကိုလၽွံထြက္ေန၏။ ေျခလွမ္းက်ဲေတြက လြင့္သြားတဲ့ကုဒ္အျဖဴေၾကာင့္ ညင္သာပံုေပၚသည္။
"ေနေသာ္ ရွာေနတယ္ဆိုလို႔ နားေနခန္းထဲ ေစာင့္ေနမယ္ထင္တာ။ အခုျပန္ေတာ့မလို႔လား။ ျပန္မယ္လုပ္ထားရင္လည္း မျပန္နဲ႔ေတာ့။ ဗိုက္ဆာတယ္။ ကန္တင္းသြားရေအာင္"
"ကိုထြဋ္ ခဏေလး"
ကိုထြဋ္ ဂ်ဴတီကုဒ္လက္ဖ်ားကေန ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဆြဲတားလိုက္ရသည္။
"ကန္တင္းသြားဖို႔က..."
ကိုထြဋ္ကပဲ လိုင္းေပၚက ဗီဒီယိုဖိုင္ကို မျမင္ရေသးလို႔လား။ သိေနလ်က္နဲ႔ ဂရုမစိုက္ေၾကာင္းျပခ်င္တာလား ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မခန္႔မွန္းႏိုင္။ အျပံဳးေရးေရးန႔ဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတဲ့မ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ဘာသာစကားနဲ႔ေရးသားထားတဲ့ အဘိဓာန္စာအုပ္နဲ႔တူသည္။ လက္ထဲထည့္ၿပီးလွန္ေလွာၾကည့္ေနေပမယ့္ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။
Epi_3
Start from the beginning
