Hi Ray,
အိမ်ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြန်ရောက်တယ် ကြားရလို့ ကိုယ် ဝမ်းသာပါတယ်။
ဂူဂူးက မင်းကို သတိရတယ်တဲ့။
ခုတလော ဒီမှာ မိုးတွေ ရက်ဆက် ရွာတယ်။
Vegas မှာရော ဘယ်လိုလဲ?
-Yan
ယံ့ဆီက ပြန်စာ။
ပြန်ရောက်တဲ့နေ့က Social media မသုံးတဲ့ ယံ့ကို သူ E-mail ပို့ခဲ့ခြင်း။ဖုန်းဆက်ရင်ကောင်းမလား တွေးမိသေး၏။ သတိရကြောင်း ပြောသင့်လား မပြောသင့်လား တွေဝေနေခဲ့၍ မဆက်ဖြစ်။ရိုးရိုးသားသား ဝန်ခံရလျှင် Yan က သူ့စိတ်ကို တစ်စိတ် တစ်ဒေသ လွှမ်းမိုးနေပေပြီ။
"Hi Yan,
ကျွန်တော်Stanford မှာ ဝင်ခွင့်ရတယ်။
ဒီနေ့ပဲ Vegas ကနေ California ကိုသွားရမယ်။
သူ E-mail ပို့ ပြီးစဥ်မှာပဲ Eric က သူ့အခန်းတံခါးကို လာခေါက်သည်။
"သွားဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီလား"
"ဟုတ်ကဲ့"
Eric က သူ့အား Airfield ထိ ကိုယ်တိုင် ကားမောင်းပြီး လိုက်ပို့၏။အနောက်တွင် Noah တို့ ကားတွေလည်း ပါလာကြသည်။
"California အိမ်ကနေပဲ ကျောင်းတက်"
"ကျွန်တော် Campus ထဲမှာပဲ နေလို့မရဘူးလား...တခြား ကျောင်းသားတွေလိုလေ အဆောင်ဖြစ်ဖြစ်"
"အဝေးမှာ မင်းကို တစ်ယောက်တည်း လွှတ်မထားဘူး Ray"
"Bodyguard တွေနဲ့?"
"အင်း"
"Oh gosh!"
Ray အပြည့်အဝ လွတ်လပ်ခွင့်ရချင်ပေမဲ့ Eric ရဲ့ စီစဥ်မှုကို နားလည်ပါ၏။
သွေးသားမတော်သော်ငြား သူ့ကို သားအရင်းပမာ ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သည့် Eric။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Eric...
အရာရာတိုင်းအတွက်"
သူ့ကို ပြုံးစေဖို့လည်း Eric ဘယ်တော့မှ မမေ့ပါ။
"အဲ့ဒါဆို လိမ်လိမ်မာမာနေ"
သူ့ဆံပင်တွေကို ဖွလာတော့ Ray အရင်လို မရှောင်ဖြစ်။
