"ဟားဟားဟား"
နံရံကပ်TV ကို ကြည့်ရင်း ရယ်နေသည့် Ray။
ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြည့်လာသော Mr.Bean ရဲ့ဟာသတွေဟာ Ray အတွက်တော့ ဘယ်အချိန်ပြန်ကြည့်ကြည့် ရိုးအီသွားပုံမရပေ။
"မနက်စာ စားရအောင် Ray"
Chef Jaxon က Ray အခန်းထဲတွင် စားစရာတွေ ပြင်ပေးနေစဥ္ သူ Ray ကို လက်တွဲကာ ခုတင်ပေါ်မှ ဆင်းစေသည်။
"မင်းစားချင်တဲ့ ကြက်သားအာလူးချက်နဲ့ ထမင်းတဲ့"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Chef"
"အားရှိအောင် များများစားပါ သခင်လေး"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ"
မျက်နှာလေး ဖြူဖျော့နေသည့်တိုင် Ray ရဲ့အပြုံးတွေက တောက်ပလျက်။ မနက်စာ ကောင်းကောင်းစားတော့လည်း Eric အနည်းငယ် စိတ်ချမ်းသာရသည်ပင်။
"ဟိုလူ သိလား"
ဆေးတိုက်ပြီးနောက်မှာ Eric မေးသည့်အခါ Ray က ခေါင်းရမ်း၏။
"ကျွန်တော် ယံ့ကို မသိစေချင်ပါဘူး"
အိပ်ရာပေါ်၌ နေ့နေ့ညည လှဲနေရခြင်းအား ငြီးငွေ့လာသည့် Ray က Balcony တွင် ထွက်ထိုင်တော့လည်း နံဘေးမှာ ရှိပေးသည့် Eric။ Ray က ပါတ်ဝန်းကျင်ကို ငေးလျက်ရှိကာ သူကတော့ i-Pad တစ်လုံးဖြင့် အလုပ်မပျက်။
"Noah ရော အလုပ်ပြန်ဝင်နေပြီလား"
"အင်း"
"Noah ကို ကာကွယ်ပေးပါ Eric"
i-Pad မျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် လှုပ်ရှားနေသော Eric လက်တွေ ရပ်တန့်သွားရပြီး Ray ဘက် ငဲ့ကြည့်မိသည်။ သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လာသည့် Ray က ၁၈နှစ် အရွယ်နှင့်မလိုက်ဘဲ တည်ငြိမ် ရင့်ကျက်စွာ။
"Eric နဲ့ ပါတ်သက်ရင် Noahရဲ့စိတ်နှလုံးသားက နူးညံ့လွန်းတာ သိတယ် မဟုတ်လား...အဲ့ဒီ့လိုလူကို ထိခိုက်စေဖို့ စကားလုံးတွေကလည်း လက်နက်ဖြစ်နိုင်တယ်...အဲ့ဒါကြောင့် Noah ကို ပိုချစ်ပေးပါ"
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မပူဘဲ သူများအတွက် ပိုတွေးပူတတ်ခြင်းမှာ Ray ရော Noah ရော အတူတူပင်။ Eric ကမူ ထိုကလေးနှစ်ယောက်လုံးကို တစ်မျိုးစီ ချစ်ရသလို ကာကွယ်ရပုံချင်းလည်း တူမနေပါ။
