Alpha Mate

Hoofdstuk 24

P.o.v. Zina
'De eerste kamer links licht hij.' Stilletjes wandel ik zijn kamer in, hij ligt op de intensive care wat er vreselijk uit ziet. Overal steken buisjes uit, hij heeft een zuurstofmasker op. Mijn lieve Damon ligt hier dood te gaan.

'Alsjeblieft verlaat mij niet.' Smeek ik terwijl ik zijn verbrandde hand stevig vast pak.

'Sorry om te storen hoor maar hij heeft echt zijn rust nodig, u moet helaas naar huis.

Bezoeker uur is morgen om 4 uur.' 'Ik begrijp het.' Stevig duw ik nog een kus op zijn voorhoofd als ik vervolgens de kamer verlaat. Het doet pijn om Damon zo achter te laten maar ik heb geen andere keuze...

Voordat ik in mijn bed kruip pak ik mijn kleren en mijn tas in voor morgen. Het is ten slotte gewoon een schooldag hoe graag ik ook bij Damon wil blijven.

Mijn wekker zet ik om 8 uur dan kan ik nog 4 uur slaap krijgen, beter dan 3. Dan maar even een ochtend geen douche. Mijn gordijnen sluit ik en kruip vervolgens in mijn warme bedje. Het voelt raar zonder Damon, maar ik moet er maar aan wennen.

Ik draai me om, om hem een nacht kusje te geven maar hij is nergens.

'Ugh het is nog zo vroeg.' Ik druk op de snooze knop van mijn wekker. 10 minuten later gaat hij weer af en druk ik opnieuw op snooze.

"Tringgggg." 'Shit he t is al 10 voor half!' Vermoeid sta ik op en doe een blik in de spiegel, uitgelopen make-up. Blijkbaar ben ik dat gister vergeten.

Ik loop naar de badkamer en zet de kraan aan om vervolgens met een nat doekje de resten make-up eraf te halen. Damon zou mij normaal herinneren dat ik dat vergeten ben...

Wanneer alles eraf is kijk ik in de spiegel en schrik van mezelf. Dit zijn de grootste wallen ooit gezien en mijn gezicht waarom is het zo bleek? "Klop klop" 'Ben je bijna klaar we moeten zo gaan.' Zegt Colton, hij gaat mij vandaag naar school brengen. 'Nog 5 minuten.'

Snel pak ik een borstel en ros het wild door mijn haar, ik heb geen zin om helemaal mij haar goed te doen dus ik zet het vast in een knot.

De kleren die ik vannacht op mijn stoel heb neer gelegd trek ik aan, het is een typische depressie outfit. Losse joggingsbroek met een simpele trui.

'Hey, hoe voel je je?' 'Ik voel me precies hetzelfde als hoe ik eruit zie.' Colton drukt bezorgd een broodje in mijn handen. 'Eet op.' Al etend loop ik naar de auto van Colton.

Gelukkig geen Mercedes maar een Audi.
'Niet al te hard alsjeblieft.' Elke letter die uit mijn mond komt klinkt verdrietig. 'Hey je hoeft niet naar school hé?' Mijn blik houd ik strak naar buiten, ik weet dat als ik nu naar Colton kijk dat ik spontaan moet huilen.

'Als er iets mag je mij bellen oké?' Het is ontzettend lief hoe Colton tegen me doet, hij zal het er zelf ook niet makkelijk mee hebben. 'Hetzelfde geld voor jouw Colton Vegas.' Ik weet niet precies waarom ik zijn volledige naam zei maar het voelde goed. 'Succes en maak het leuk.'

Met veel tegenzin loop ik naar binnen waar Lea al staat. 'Hey Zina, geloof me het is niet mijn fout ik heb niks gezegd.' Ik schenk haar een vage blik, wat bedoeld ze.
Als ik vele mensen naar mij zie staren snap ik het. Waarom ik?...

Samen met Lea loop ik naar de les. 'Hey, ik heb gehoord dat je op Lex bent! Lex heeft ook wel een oogje op jouw hoor.' Zegt Jesse, hij is zo enorm irritant.

Ik dacht dat mensen over Damon wisten en dat ze daarom.... 'Ik heb ook gehoord dat haar vriendje dood gaat dus Lex je maakt nog meer kans.' Voor nu heb ik totaal geen idee om er iets van te zeggen, mijn tranen zijn op het enigste wat ik kan is trillen van angst.

Eindelijk pauze even wat eten, ik ben zelf mijn lunch volledig vergeten door alles wat er nu in mijn hoofd af speelt.

Gelukkig hen ik Colton die het ongemerkt nog even snel in mijn tas stopte. In mijn zwarte broodtrommel tref ik nog een briefje aan, voordat ik het kon lezen grist Jesse het uit mijn handen. 'Je was deze vergeten gelukkig heb je mij, liefs Colton? Ga je nou vreemd?!' Jesse irriteert mij zo erg.

Mijn broodtrommel duw ik terug in mijn tas. 'Je hebt mij iets uit te leggen Zina.' 'Volgens mij niet.' Als ik weg loop laat Ramon mij nog struikelen waardoor ik hard op mijn hoofd beland. Het groepje meiden lachen mij volledig uit, de enigste die hier niet om kan lachen is Lex.

Integendeel, Lex helpt mij opstaan, prima jongen als je het mij vraagt. De woede treed mijn lichaam weer in als ik Jesse dominant voor mij zie staan. Sorry hoor maar ik kan mij niet langer meer inhouden, mijn wolf Feline neemt mij over en slaat Jesse hard met de platte hand in het gezicht.

'Wauw, bad bitch. Kom maar op!' Jesse stroopt zijn mouwen op waarna ik hetzelfde doe, misschien niet het slimste idee omdat nu iedereen mijn wond kan zien maar het boeit me niet meer, ze weten toch allemaal al dat het er zit.

'Onderschat mij niet schatje.' Schatje? En onderschatten? Ik moet mijn best doen niet te lachen.

Hij gaat vernederd worden, wolven zijn 20 keer sterker dan mensen. 'Nee is goed, geef me alles wat je in je hebt.' 'Nee ik sla geen meisjes dan zou je nu dood zijn net zoals je vriendje.' Dat zijn enorm grote smoesjes en hoe durft hij zo iets te zeggen.

Mijn ogen beginnen donker te worden. 'Dan neem ik de eerste stap.' Om te beginnen geef ik hem een zachte trap in zijn zij, ik kan in zijn ogen dat dit hem al pijn doet maar hij houd zich taai. 'Serieus? Laat me niet lachen.'

Hij daagt me te erg uit dit trek ik niet meer. De ene na de andere klap raakt hem hart totdat hij bewusteloos op de grond ligt, hij heeft niet eens de kans gehad om mij te slaan.

'Zina Bovensma nu naar de directeur!' Word er omgeroepen. Nog heel even geniet ik van iedereen die stomverbaasd naar mij kijkt. 'Wat? Hij bloed niet hoor, zo heftig was het niet.'

Zijn vrienden helpen hem en inmiddels helpt mevrouw Berg ook. 'Zina oprotten!' Krijst Kayleigh. Trots volg ik de bordjes naar de kamer van de directeur.

'Ga zitten.' Verdrietig neem ik plaats. 'Waarom deed je dit?' 'Hij deed gewoon irritant.' Ik heb geen zin in een superlang gesprek dus vandaar antwoord ik volledig bot.

'Ik moet je ouders bellen wat is hun nummer?' Hier had ik nog helemaal niet over na gedacht. 'Mijn ouders zijn dood.' Het is een leugen maar ik kan echt niet hebben dat mijn vader weet dat ik naar school ga. 'Heb je broers of zussen die voor je zorgen?'

Dit is mijn kans! Colton! 'Ja hij heet Colton mag ik zijn nummer even opzoeken?' 'Ja.' Ik pak mijn telefoon om zijn nummer op te zoeken en app hem snel.

'Als iemand je belt, doe alsof je mijn broer bent.' 'Nou wat is zijn nummer?' Vraagt de directeur ongeduldig. '06 49271020.' Zijn gezicht staat op onweer als hij Colton belt. Ik hoop dat hij mijn berichtje op tijd gelezen heeft.

'Met de directeur van het Amsterdamse Zone College klopt het dat dit Colton Bovensma is?' 'Ja dat klopt zeker meneer.'

Hoor ik door de telefoon, gelukkig mijn redder in nood. 'Zou u direct naar school kunnen komen?' 'Ik ben nog heel even bezig maar ik zal zorgen dat ik er over een uur ben, is er wat ergs gebeurt dan?'

'Zullen we dat straks even bespreken zodat Zina het ook kan horen?' 'Prima ik zie u zo.' Onbeleeft hangt de directeur de telefoon op, hij zei niet eens doei terug.