Chapter 29
I cannot believe it! Months passed, season changed but our love for each other remains the same. He still loves me... After all this year, we still end up with each other. We must really love each other so much. It's like a dream...
"Hahatid ka ba ni Yves?" tanong ni Aki kaya tinanguan ko siya. "Una na kami, langit! Ingat kayo ha?"
Tinanguan ko lang sila saka isa isang niyakap.
"Bye bye, rapunzel!" ani ni Arah saka tumawa.
Loko talaga 'to!
"Do you need a wheelchair?" tanong ni Yves.
Sinamaan ko siya ng tingin. Anong akala niya sa akin lumpo?
"Or do you want me to carry you?"
"Yves!"
It felt surreal. Parang dati lang motor pa ang gamit niya panghatid-sundo sa akin ngayon kotse na. Nakakaproud talaga! Sa kabila ng mga nangyari, naging successful parin siya.
Dati lang hirap na hirap pa kaming dalawa kaka-review este ako lang pala, ako lang naman nahihirapan mag-aral eh. Pero tignan niyo ngayon engineer na siya, architect na ako. It's all worth it.
"I will never break up with you again no matter what, I promise ." paninigurado ko sakanya.
"Kailan tayo nagbreak ha? Sa pag kakaalala ko hindi ako pumayag, so ibig sabihin hindi talaga tayo nagbreak." sabi niya.
Damn this man! But I gotta admit. I missed this. He and his pick up lines. Argh! I'm really inlove with this man.
"You're really back, huh?" tanong ko sakanya.
"I was never gone, my love."
Nakatulog ako papunta sa condo ko. Nagulat na nga lang ako dahil nagising ako sa kama ko. By the way, Where is he?
Pagbaba ko nakita ko siyang nagluluto.
"Hey. Anong niluluto mo?" ani ko saka tumabi sakanya.
"Sinigang na baboy. Paborito mo 'to diba?" ani niya saka nginitian ako.
He remembered... Grabe he's so nice! Do I even deserve him?
"Ako na bahala dito. Pahinga ka muna." ani niya.
Pumunta na ako sa study room ko para sana gumawa ng plates.
What the heck! Ngayon ko lang na-realize na may cast na pala ang right hand ko. Paano na ako magtra-trabaho nito?!
"Argh! Fuck this!" sigaw ko.
Ang dami ko pang kailangang taposin! Yung iba ay next next week na eh isang buwan pa bago aalisin 'tong cast sa kamay ko. Paano na 'to?
Sa sobrang frustrate ko napaiyak nalang ako. Napatingin ako kay Yves na ngayon ay tumatakbo papunta sa akin.
"What's wrong?! May masakit ba sayo? Anong nangyari?" tuloy tuloy na tanong niya.
Pinakita ko sakanya yung kamay ko na may cast saka naiyak ulit.
"How can I do my work if I have this cast on my hand?" iyak iyak na sabi ko.
"May cast na nga 'yang kamay mo trabaho pa rin ang nasa isip mo." pangangaral niya sa akin. "Ako nalang gagawa ng mga works mo." dagdag pa niya.
"Seriously? Do you even know how?" tanong ko sakanya.
Ito nanaman ako. Tumatawa habang umiiyak. Iba talaga effect sa akin nitong si Yves! Siya lang nakakagawa sa akin nito.
"Tsk. Hindi mo ba alam na magaling ako diyan? Baka kapag nakita mo mga plates ko pakasalan mo na ako ha." pagyayabang niya.
Kinuha niya yung cellphone niya saka may pinakita sa aking plates .
"I did that. Ang ganda diba? "
Damn! May hindi pa ba siya alam na gawin?
"Okay but I'll pay you."
"No need. Ikaw nalang ang bayad pwede ba yun?" banat pa niya.
"Luh! Luhnde mo." ani ko saka tumawa.
Bumaba na kami para makakain. Grabe ang sarap! Pati yung nagluto ang sarap! Omg just kidding. Ano na ba 'tong mga pumapasok sa isip ko! Ang dumi dumi!
"Pupunta na pala ako sa condo ko." ani niya habang kumakain.
"You're gonna leave me here? Alone?" pagdradrama ko sakanya.
"Kukuha lang ako damit saka babalik ako."
"Can I come?"
"I want to pero mas mabuting magpahinga ka na muna." ani niya.
Nagpaalam na siya sa akin saka hinalikan ang noo ko. Gusto ko pa sanang umapila at ipilit na isama niya ako kaso baka naman pag awayan pa namin to.
Nasa kwarto na ako para manood nalang ng movie habang inaantay si Yves.
Sa kalagitnaan ng movie hindi ko na napigilan yung pag iyak ko.
"Why the hell are you crying again?! Umalis ako ng umiiyak ka tapos babalik akong umiiyak ka parin?!" tanong ni Yves saka niyakap agad ako.
Tinuro ko sakanya yung pinapanood ko.
"The boy died! I can't believe it, I didn't expect that to happen!"
I cried so loud and he hugged me.
"They were very happy! And then boom! The boy just died! Now I'm afraid to be happy... what if that happens to us?"
Mas niyakap niya ako ng mahigpit. Hindi niyo naman ako masisisi kung matakot na akong maging masaya diba?
Pero sa totoo lang, hindi naman nakakatakot sumaya... takot lang tayo sa magiging kapalit nito.
"That's just a movie, my love. That will never happen to us."
