Chapter 22

2 0 0
                                    

Chapter 22


I glanced at our house before I open the door of our car. It's really happening... I'm gonna leave.

"Ingat ka, anak."

I just nod at him. I don't wanna look at him.

I sacrifice my own happiness for his sake. I keep sacrificing. Fuck this. Life is really unfair.

It hurts...

I broke the heart of the person that I love.

"Heaven!"

I thought it was him. How I wish it was him.

"Seah."

She hugged me while crying. Nice, I'm crying again.

"I'm sorry, I have to leave."

"I know. I just wanna say goodbye. Huwag mo ako kakalimutan ha?" umiiyak paring sabi niya.

"Of course! You're my bestfriend." ani ko.

Goodbye...

"Ma'am, andito na po tayo."

Oh, I didn't realize that I fell asleep.

Ibang iba 'to sa probinsya. Puro building, wala man lang ka puno puno.

Pumasok na ako ng bahay saka dumiretso na ng kwarto ko. Nakakapagod.

Kamusta kaya siya doon? Sana okay lang siya. Sana hindi siya galit sa akin.

Sana andito si mommy. Kung nandito siya sigurado akong hindi 'to mangyayari. Kung saan ako masaya susuportahan niya ako, sana ganoon din si daddy.

Sobrang daming sana.

Kailan ba mauubos ang luha ko? Pagod na pagod na kasi akong umiyak.

Tumigil lang akong umiyak ng may tumawag sa akin.

"Hey, what's up?" sinubukan kong pasayahin ang boses ko.

"Hinahanap ka ni Yves. Heaven, bakit naman hindi ka nagpaalam sakanya? Alam mo, first time ko makakita ng lalaki na umiiyak. Nakakaawa siya." tuloy tuloy na sabi ni Seah.

Yung kanina ko pa pinipigilang luha ko, bumuhos nanaman.

I'm sorry, my love. Alam ko kasing kapag harap harapan akong magpapaalam sayo ay hindi ko kakayanin.

"I can't face him but I wrote him a letter." pigil ang hikbing pagsabi ko.

"Mahal na mahal ka nun. Sana nagpaalam ka ng maayos." ani niya.

I love him too. I love him so much. That's why I left.

I cried myself to sleep last night.

Kahit ayaw ko pang bumangon wala akong choice, kailangan ko mag-aral.

I just wore a white shirt and a denim jeans.

Deep breaths, Heaven. You can do this.

"Oh I'm sorry." sabi ko doon sa nabunggo ko.

"It's okay. Need help?"

I had no choice but to say yes with her. I really need help at baka ma-late ako. Iniabot ko sakanya yung schedule ko.

Lethal Boundaries Where stories live. Discover now