Amor vincit omnia.

O Akumarach i wilkach

Simon nieśpiesznie otworzył oczy. Ogarnął go niepokój. Znowu obudził się wśród wrogich mu ścian. Usiadł na brzegu łóżka i przeczesał ręką włosy. Miał ochotę zaszyć się na jakimś odludziu byleby tylko nie znalazł go Furore. Od tamtej sytuacji z książką jeszcze nie zamienili słowa. Jednak modlitwa dała mu skrawek nadziei, że wszystko potoczy się dobrze. To dzięki temu w ogóle podniósł się z łóżka. Rzucił okiem na swoje ubrania po czym zepchnął je z szafki nocnej i ponownie rzucił się na łożko. Za jakie grzechy? Może lepiej będzie poczekać aż Furore wyjdzie z mieszkania? Idealny pomysł. Zakrył się kołdrą i przekręcił na bok. Nie minęło dużo czasu, a usłyszał pukanie do drzwi.

- Wstawaj. Tylko rozpieszczone damulki sypiają do takich godzin.

Simon prychnął obrażony, lecz mimo to przekręcił się na drugi bok i otworzył oczy.

- Tak jest - mruknął.

Podniósł ubrania z ziemii. Przy wkładaniu ich mruczał pod nosem i przedrzeźniał Furore. On mu da rozpieszczoną damulkę! Przebrany pojawił się w salonie. Furore był zajęty czytaniem gazety. Odłożył ją na stół i zmierzył zimnym spojrzeniem Enjerdczyka. Wyglądało na to, że tamten dalej był zły.

- Masz to przeczytać. - Wskazał ręką na książkę leżącą na stole. - Polecam Ci się przyłożyć, bo sprawdzę, co z tego mitu wyniosłeś.

Simon zdezorientowany patrzył się w książkę. Simon popatrzył się we wszystkie inne strony niż na Furore. Akumarę wprawiło to w irrytację.

- Nie wiesz czym są mity? - Przerwał ciszę blondyn.

Brunet chwilę się wahał. Patrzył się w podłogę jakby tam miał znaleźć odpowiedź przy czym skulił ramiona. W końcu przytaknął nieśmiało.

- To historie, które tworzyli kiedyś Akumarz, żeby wytłumaczyć niezrozumiałe dla nich zjawiska - wytłumaczył po krótce.

Simon nie potrafił skupić się na słowach zielonookiego, ale udawał, że zrozumiał

- Masz przeczytać pierwszy mit do mojego powrotu.

- Dobrze.

- Masz także przyrządzić obiad. Książka z przepisami leży na blacie kuchennym. Będę po 17:00.

- Tak jest. Proszę Pana - przytaknął potulnie.

Furore opuścił mieszkanie, na co Simon odetchnął z ulgą. Nie wiedział, jakim cudem da on radę przeczytać tą książkę. Po Akumarsku mówił w porządku, ale nie potrafił czytać nawet nie umiał tego robić po Enjerdzku. Umiejętność czytania nie była popularna wśród Enjerdczyków. Czytać zazwyczaj umieli tylko bogaci ludzie. A on fortuną nie grzeszył. Jego brat, nie wiedzieć skąd, był w posiadaniu tak wzniosłej umiejętności i próbował go nią oświecić, lecz Simon nigdy nie miał do tego głowy, dlatego skończyło się na tym, że czytał na poziomie pięciolatka. Spojrzał na książkę ze wstrętem i postanowił, że upora się z nią teraz, bo czytanie tego może potrwać do wieczora. Zaczał panikować, kiedy dotarło do niego, że nie jest to napisane potocznym Akumarskim. Złapał się za głowę i walnął książką o stół. Łzy napłynęły mu do oczu. Nie ma takiej opcji, że on da radę to przeczytać. Nie dość, że wczoraj ukradł cenną dla Akumary książkę, to jeszcze nie wywiązał się z zadania. Umrze na bank. A jak nie to jego ukochana rodzina. Jeszcze raz spojrzał na książkę i wtedy rzuciła mu się w oczy mała książeczka, która leżała na stole. Przeczytał wolno jej tytuł i odetchnął z ulgą. Był to słownik Akumarsko-enjerdzki. Został wybawiony!

Mimo pomocy w postaci słownika czytanie wcale nie potrwało krótko. Najgorsze było to, że Simon będzie musiał zrelacjonować to co wyczytał, a treść tego mitu wydawała się mu aż nad wyraz surrealistyczna, więc nie wiedział, czy zrozumiał wszystko dobrze. Spojrzał na zegar. Najwyższa pora zacząć zająć się gotowaniem.