The Walker's Omnipotent Enigma

Chapter 20: Re-united

Kateleen's POV

Shock is the right term for what I'm literally feeling now! My jaw dropped while my eyes got wide as I'm staring at the man in front of us.

He's carrying two machetes while spreading his arm wide to block our way. Gulo-gulo ang buhok nito at pawis na pawis. Seems like he run a hundred kilometers away.

Bigla ko nalang narinig ang pagkalampag sa bintana banda kay Rey. Hindi ko man lang namalayan na nandoon na pala siya. He's thumping the window so hard and Rey was just looking at him and he tried to start the engine when I stopped him.

"Gosh Rey! What are you doing?! You just gotta move out your butts and let him here?!" inis na sabi ko.

"You know what Kateleen, umaandar na naman yang pagiging pusong mamon mo! We have to leave now! Can't you see? Those corpse are running towards us. And besides, we don't know him. Baka mamaya, may masamang balak yan e." mahabang litanya niya na naiinis.

Pinaikutan ko lang siya ng mata dahil sa sinabi niya. How could he?

Napaka-selfish naman niya. Wala ba siyang awa? I know it's really different now from the world we live back then, pero tao parin siya. Hindi ko maaatim na iwan o pabayaan man lang ang isang nangangailangan.

Nagulat na lang ako sa biglang paghahampas ng lalaki sa bintana kung nasaan ako banda. May sinasabi siya pero hindi ko maintindihan dahil sa nakasara ang mga bintana ng sasakyan. Agad kong binaba ang bintana at siya namang pagtutol ni Rey. Sinamaan ko lang siya ng tingin at siya namang pag-iling-iling niya.

"I'm begging you to help us, please! May mga kasama pa ko and kasunod ko sila!" mabilis na sabi nito habang palinga-linga sa likod niya. Hinihingal siya at tumatagaktak na ang pawis niya. Humarap siyang muli sa akin at ganun nalang ang pagtataka ko ng bigla siyang natigilan.

"Matt!" hangos na sigaw ng isang babae at kasunod nito ang iba pa nilang kasamahan.

Napukaw ng atensiyon ko ang pinakahuling dumating sa kanila. I was stunned and my tears starts to fall as I saw the face that I'm searching for and now I found.

------------

Joseph's POV

I mentally cursed as I crash the head of the walker. The sweats on my forehead dripping down. I kicked the walker's body and slam it on the floor. My body starts to tremble. We're fighting for like a half an hour. Takbo at lakad ang ginagawa namin. Dumarami na sila and we are outnumbered. Lumingon ako sa kaliwa ko and her she is, I know that she's getting tired while aiming her opponent's head through the use of her archery. Her face loudly speaks about tiredness. Napansin niyang nakatingin ako sa kanya at kumawala ang pang-uyam na ngiti nito sa akin. I got stunned when she aim her weapon on me. Nanlalaki ang mga mata ko. Nahagip ko ang hininga ng pinakawalan niya ito. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Damn this girl! Is she trying to kill me?

Nakatulala lang ako habang nanlalaki ang mga mata habang hinihintay ang pagtama ng pana niya sa akin. Everything is in slow motion. Walang kapikit-pikit na tinignan kong dumaplis ito sa pisngi ko at siya namang pagbagsak ng kung sino man sa likod ko. I turned around and there I saw the walker's lying on the floor, bull's eye!

Naramdaman ko nalang ang mainit na hininga na nagsalita malapit sa tenga ko.

"You should have seen your face! Priceless!" sabay tapik nito sa balikat.

Damn her! That was so close. Anyways, thanks to her. She saved my life.

"Luanne, come on!" sigaw ko. Huminto pa siya at naka-skwat na humawak sa tuhod niya.

"I-I cant! Iwan mo nalang ako!" nanginginig ang mga labing sabi nito.

"No!" madiin kong sabi. "We are eight when we came here and the eight of us will come back complete and alive.

Nagsimula na siyang umiyak. "C-can't you see Joseph? I'm the weakling here. Mas mabuti pang iwan mo nalang ako dito dahil pabigat lamang ako sa grupo." She said between her sobs.

"No, I won't." I look into her eyes directly. Kinuha ko ang kamay niya at saka lumuhod ng bahagya patalikod sa kanya.

"W-what are you doing?" gulat na tanong niya.

"Tsk. Sumampa ka nalang sa likod kung ayaw mong maabutan nila tayo. I know na masakit pa yang kabila mong paa sa pagkakatapilok mo."

Naramdaman ko na sumampa siya at agad kong binilisan ang takbo habang nakasampa siya sa likod ko. Medyo nauna na ang mga kasama ko and thank God dahil clear na ang madadaanan namin. The only thing that bothers me is yung mga walker na nasa likod namin. Mas binilisan ko pa lalo ang takbo. I must say na adrenaline rush is the one whom you can only trusted in times of this situation.

Habol ko ang hininga ng matanaw ang mga kasamahan ko. Pawis na pawis na ako and I can feel na mas lalong nanginginig ang katawan ko.

"J-Joseph, y-you don't have to do thi-"

"Just stay quiet okay? We're going to make it." hingal kong sabi.

Agad kong ibinaba si Luanne. Ang sakit ng balikat ko. Walang sinayang na oras na lumapit kami ni Luanne kila Matt. Parang may nagaganap na komusyon sa pagitan niya at ng nasa sasakyan.

I try to fixed my gaze sa babaeng nakadungaw sa bintana. And there, I saw here.

"Sakay na! Kailangan na nating umalis."