The Walker's Omnipotent Enigma

Chapter 7: Don't shoot!

Someone's POV

"Oh,God,please keep her safe." I mumbled habang patuloy akong naglalakad patungo sa lugar na magiging safe ako. Ramdam ko ang pawis na tumutulo mula sa noo ko and I keep on searching. Mukhang abandonado ang lugar na ito. I roamed my eyes on my surroundings. Nagbabakasakali na may tao pa kong makita dito. Well,baka masiraan ako ng bait pag malaman kong ako nalang ang natitirang tao dito.

I keep on walking kahit na pagod na pagod na ko. My knee starts to tremble and ramdam ko na ang pagtutuyo ng lalamunan ko dahil sa uhaw at ang pagtunog ng tiyan ko dahil sa gutom. Hindi pa ko nakapagpapahinga simula nung umuwi ako rito.

Kumusta na kaya siya? Is she okay?

Tsk. What a silly question. Nangyayari na nga tong mga bagay nato e,magtatanong pa ko. *sigh*

But I'm still hoping for her safety.

Napahinto ako sa paglalakad ng mapansin ang isang grocery store.

This is my lucky day.

sa isip-isip ko. Walang pasubali na pinasok ko yun since wala na rin namang huhuli sakin. I'm really hungry and I really need to eat. To fill the emptiness of my stomach whose really begging for food.

Food. Food. Food.

"Bingo!" Kinuha ko ang isang supot ng fudgee bar at ng hansel. Pwede natong panglaman-tiyan. Gusto ko sanang kumain ng kanin na mainit-init partner with chicken adobo, kaso mag-iinarte pa ba ko? Besides,pagkain na rin naman ito.

Nilantakan ko ang isang supot ng fudgee bar na may lamang sampung piraso nito. Dahil sa katakawan ko,muntikan na kong mabulunan kaya agad akong pumunta sa fridge para kumuha ng tubig.

Malamig-lamig pa ang tubig. Which means...may electricity pa.

Ininom ko ang tubig at para akong batang tuwang-tuwa dito. Parang isang dekada akong di nakainom ng tubig at sarap na sarap ako rito.

Kumuha pa ko ng isa hanggang sa naparami na ko. Busog na buso akong lumabas ng grocery store habang nag-iinat-inat pa ko ng mga braso ko ng biglang makarinig ako ng ingay. Biglang tumayo ang balahibo. Hindi lang isa o dalawang ingay kundi marami ito. Napalingon ako sa ingay na yon at dun na ko nakaramdam ng adrenaline rush.

"Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck." Bulalas ko habang tumatakbo. Napalingon ako sa likod at malapit na sila sakin. Mas lalo ko pang binilisan ang pagtakbo hanggang sa may nakita akong eskinita at pumasok roon.

Patuloy pa rin nila akong hinahabol hanggang sa may makita akong building at dali-daling pumasok. Nagtatatakbo pa rin ako ng maabot ko ang 4th floor.

Pumasok ako sa isang room at agad na isinara ang pinto nito. Hingal na hingal akong napaupo habang nakasandal ang likod ko sa pinto. Yumuko ako at pinatong ang ulo ko sa mga binti ko at habang pinapakalma ang sarili ko ng may maramdaman akong bagay na nakatutok sa sentido ko.

"Don't move."

Napalunok ako at dahan-dahan na itinaas ang ulo ko para makita ang taong tumututok sakin. Laking gulat ko nalang nang malaman ko kung sino ito.

"Matt?!"

Bakas din ang gulat sa kanyang mukha ng makita ako.

----------------

Kateleen's POV

"No internet,no cellphones,no television...which means,we have no communications. Ugh! What are we gonna do now?" napasalampak sa kama si Corinne habang ginugulo ang buhok niya.

Tiningnan ko lang siya ng masama at tinaasan ng kilay. Nag-iisip ako ng iba pang paraan na kung saan magagamit namin for communicating with other survivors,kung meron man.

Blag.

Agad kaming napatigil sa kanya-kanya naming ginagawa at kinuha ang baril.

Dahan-dahan akong lumapit sa pinto ng kwarto at ipinihit ito ng hindi mamamalayan ng kung sino mang pumasok. Hawak-hawak ko ang baril ng mahigpit habang nanginginig na ang katawan ko sa takot at tiimbagang lang ako habang papalapit.

Nakataliko siya sa akin at nakahanda na ang baril ko para paputukan siya ng biglang..

"Don't shoot him!" lumingon ako kay Corinne at agad niyang binaba ang kamay ko na may hawak na baril.

"Rey!" Lumingon ang lalaki at sumilay rito ang isang nananabik na ngiti.

Dun ko lang napansin ang mukha ng lalaki. He has a blonde hair na makapal ang kilay. Blue eyes at pangahan. He is tall. More of 5'6 ang height pero hind aabot ng 6'.

Nagyakapan silang dalawa at naghalikan pa mismo sa harap ko.

Eew. Gross.

Tumikhim ako at agad din naman silang tumigil. Nabalik sila sa reyalidad na may tao nga pala at hindi lang silang dalawa ang naririto sa room nato.

"Looks like we have a romantic couple reunited together,huh?" I said with sarcasm on my voice.

Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa kanilang dalawa and obviously they're pissing me off.

"Who is he?" I asked. There's a command on my voice which is "tell me or you will tell me thingy."

I tried to make myself calm and my composure cool. They we're exchanging their looks that's why I rolled my eyes at them.

"Ahmm..Rey,this is Kateleen..my bestfriend.."halata ang nerbyos sa mukha niya."..and Kate,this is Rey..my.." napalunok muna siya hanggang sa masabi niya na ang salitang.." my boyfriend." alanganin niya pang sabi habang di siya makatingin ng diretso sa mga mata ko.

" Kelan pa?" I asked in a cold voice.

I'm trying hard to keep my expression calm. Huminga ako ng malalim ng ilang beses.

"Last month." she said ng hindi pa rin tumitingin sa mga mata ko.

"Ah.." tumatango-tango nalang ako.

And that's the time I really outburst.

I walked out. Naiwan silang tulala.

I keep on walking papunta ng room ko. I will certainly have cried hard before this day ends.

Dissapointment and hurt. That's what I'm feeling right now. How could she hide it from me?

Me? Her BESTFRIEND?!

She has been my friend since high school. My confidante. My sister.

Oh My Gosh. Bull's eye ako dun ah. Bakit hindi niya man lang sinabi sa akin?

Dali-dali ako sa paglakad papasok ng kwarto ng bigla niyang hinawakan ang kwarto ko para tumigil.

I look into her. Mukha na siyang iiyak. I see a regretful in her eyes.

"Kate,please...let's talk. I will explain it to yo--"

"I'm tired." I said with coldness on my voice. I don't want her to see my weakness. Not now. I'm mad at her.

Pumiglas ako sa pagkakahawak niya sakin at sinara ang pinto.

"Kate! Kate! Kate!" sigaw niya.

Ignore her. Ignore her. Ignore her.

I keep saying to my mind.Patuloy parin siya pagkatok sa pinto.

"Please...talk to me! Please..."

Then,I just heard her sobbing. Tinakpan ko ang tenga ko ng unan at nagtalukbong ng kumot habang umiiyak.

I felt betrayed and most of all,hurt. We promised to each other that there will be no secret,that we will be honest with each other. How could she?

In the end,mas nanaig ang pagmamahal ko sa kanya. Sa bestfriend kong naging malaking bahagi ng buhay ko. Kaya I decided that I will give her a chance. I will let her explain to me but not now. I don't want her to see myself like this.

Maybe,I will understand her if I will let her explain.

Basta..ngayon..I need to be alone. I need to release this kind of feeling that l never wanted to feel. Umiyak lang ako ng umiyak hanggang napagod na ko at tuluyan ng nakatulog.

----------------