My Name Is Lieke

Epiloog

Zomer 2020

Lieke p.o.v.

We zijn nu twee jaar verder en Benjamin en ik zijn nog steeds een stel. We zijn heel erg gelukkig samen en we hebben een huis gekocht voor ons tweeën. 

"Liek!" Roept Benjamin vanuit de keuken.

"Ja? Wat is er?"

"Ben je al klaar? We moeten zo weg."

"Ik kom eraan."

''Waar gaan we eigenlijk heen?"

"Verrassing."

Ik zucht. "Jij altijd met je verrassingen. Je weet dat ik daar niet van hou."

"Daarom juist." Grijnst hij.

"Idioot."

"Stiekem vindt je het wel leuk. Je wilt het alleen niet toegeven.''

Ik steek mijn tong naar hem uit. "Laten we maar gaan dan. Straks komen we nog te laat op de verrassing."

We stappen in de auto maar Benjamin rijdt nog niet weg.

"Waar wacht je op?" Vraag ik verbaasd.

Hij haalt een blinddoek achter zijn stoel vandaan. "Sorry Lieke ik zal je toch echt eerst moeten blinddoeken. Anders is de hele verrassing verpest."

Ik zucht. ''Goed dan."

"Ik zal rustig rijden." Belooft hij.

Na ongeveer twintig minuten gereden te hebben verteld Benjamin dat we er bijna zijn.

Ik ben heel erg nieuwsgierig over wat we gaan doen en waar we heen gaan maar Benjamin laat niks los. Hij geeft ook geen antwoord op mijn vragen.

Het enige antwoord wat ik krijg is "Wacht maar af." En "Je gaat het zien."

Ik voel dat de auto tot stilstand komt en ik hoor Benjamin uitstappen.

Als ik de blinddoek af wil doen voel ik twee handen die me tegen houden.

"Nog heel even Lieke. Hij mag zo af."

Hij helpt me uit de auto en we lopen ergens heen.

"Pas op het opstapje."

"Nee ze weet nog niks dus dit is een grote verrassing." hoor ik Benjamin zeggen.

Tegen wie praat hij? En waar zijn we?

"Jullie mogen mij volgen. Ze zit al klaar." hoor ik de vrouwenstem zeggen.

We lopen een kamer in en ik hoor geblaf.

"Wacht geblaf?"

"Lieke als ik aftel mag je de blinddoek af doen."

"3"

"2"

"1"

"Ja doe maar af."

Ik doe mijn blinddoek af en ik kijk om me heen.

Er komt een puppy op me afrennen.

Ik kijk Benjamin ongelovig aan.

"Serieus?"

"Lieke dit is Iki. Onze puppy."

"Dankje, dankje , dankje!" Ik geef Benjamin een knuffel.

"Ik hoop dat je het een leuke verrassing vindt?"

"Leuk? Ik vindt het geweldig!"

"Mooi zo!"

Ik knuffel met Iki. Ze is heel klein en schattig.

"Als jullie hier een handtekening zetten dan is Iki officieel van jullie en dan kan ze mee naar huis."

"We tekenen de documenten en we luisteren naar de informatie die we krijgen over Iki.

"Op deze papieren staat alle informatie ook nog eens voor als jullie het nog eens willen doorlezen. Dan heb ik hier nog haar riem en halsband en dan wens ik jullie heel veel plezier met Iki."

"Heel erg bedankt en dat zal zeker goed komen." zegt Benjamin.

"Als jullie nog vragen hebben bel mij gerust. Je kunt ook altijd de dierenarts bellen." Zegt de  vrouw.

"Nogmaals bedankt." zeg ik.

We stoppen alles in de auto en met Iki op schoot rijden we terug naar huis.

"Dankjewel Ben. Ik wilde echt al heel lang een hond."

"Dat weet ik en daarom heb ik het ook geregeld."

"Dankjewel schat."

De weken en maanden daarna groeide Iki snel. Ik zag haar soms een tijd niet omdat ik dan naar Barcelona moest en Iki niet altijd meekon. Altijd als ik haar weer zag was ze weer een heel stuk gegroeid.

De relatie tussen mij en Benjamin gaat ook goed. We zijn tot de dag van vandaag nog steeds samen en gelukkig met elkaar.