Gizli Numara 1 + 2 (RAFLARDA)

Gizli Numara 1 -3-

Gizli Numara, Epsilon Yayınları tarafından raflardaki yerini Mart ayının başında alacaktır. Bu yüzden ilk üç bölümden sonrası kaldırılmıştır.

Not: 30. Bölümden sonrası vardır, kitabın uzunluğundan dolayı iki kitap şeklinde basılacaktır bu yüzden 30'uncu bölümden sonrası teslim edilene kadar Wattpad'de yer almaya devam edecektir.

-3-

Annemler eve geldiğinde ben çoktan kitabıma gömülüp kendimi okuduğum kitabın karakterleri arasındaki aşka kaptırmış ve yenidünyalara yelken açmıştım. Kitabın her sayfasını okurken kendimi iyice kitabın içinde buluyor ama bazen öyle bir hisle kitaptan geri çekiliyordum ki, bu hisse bir anlam yüklemekte zorlanıyordum. Aklıma, Egehan geliyordu ve onu çağıran adamın sesi... Ve sonra yeniden kitabın içinde, savaşın ortasında buluyordum kendimi.

Kısacası Egehan telefonu kapattıktan sonra günüm böyle geçmişti.

Ardından çok sevgili ebeveynlerim gelip bulaşıkların yıkandığını görmüş ve bu gördüklerine dayanamayarak, omuz omuza verip ağlamışlardı. Duygu sömürüsüyle geçen birkaç dakikanın ardından onları kırmayıp akşam yemeğini hazırlama görevini üstlenmiş ve hayırlı evlat konumumu bozmamıştım. Nasıl olsa cuma gününden sonra gerekmedikçe yatağımdan ayrılmayarak bu hayırlı evlat imajımı bozacaktım. O yüzden ebeveynlerimin son isteklerini yerine getirdikten sonra, mükemmel bir uyku çekmek adına odama çekilmiştim.

Odam, abimin odasıyla karşılıklıydı. Bu eve taşındığımız günden bu yana abimin odasına bir kere bile girme şansım olmamıştı. Kapısı hep kilitli olurdu ya da tam girecekken beni yakalardı. Kısacası evin en gizemli birinci odası abime ait, ikinci odası ise bana aitti. Benim odam merdiven altında denk geldiği için bir kısmı kiler gibi yapılmıştı. Yani odamın içinde ikinci küçük bir oda daha vardı ve ben de orayı kimseye göstermiyordum. Aslında içi bomboştu bir kilim ve orayı aydınlatmak için el yapımı basit bir elektrik sistemi vardı. Orası benim gizli sığınağım gibiydi.

Kendimi yatağıma bıraktığımda telefonumdan gelen 'şarjım bitti' sesiyle, başucumdaki çekmeceye tıkıştırdığım şarj aletimi alarak telefonumu şarja taktım ve ekrandan saati kontrol ettim. Sabahçı olan ve çok çalışan bir öğrenci için oldukça geç saate kadar durmuştum.

Telefonu yastığımın altına koyarak kendimi uykunun huzurlu kollarına bıraktım.

*

Dırırırrtt...

Dırırırrtt...

Yastığım titreşirken huzursuzca kıpırdandım ve kolumun üstünde dönerek kendimi yeniden rüyalar âlemine bıraktım.

Dırırırrtt...

Dırırırrtt...

Homurdanarak kafamı yastıktan kaldırdığımda, bir yastığıma bir de titreşim geldiği telefonuma bakıyordum. Ekranında yazan 'gizli numara' kelimeleri uykumun bölünmesinin verdiği siniri daha da arttırırken telefonu açtım ve "Beni uyandırdığına değsin!" diye tısladım son derece ürkütücü çıkan sesimle.

"Canım istedi," dediğinde, ağzım otomatikman bir karış açılmıştı.

"Hay ben senin canını ama ya! Gecenin bu saatinde ne diye arıyorsun kardeşim? Uykunun çok önemli bir şey olduğunu öğretmediler mi sana?" diye yakındım, yarı ağlamaklı çıkan sesimle.

"Kardeşim mi?" diye sorarcasına bir tepki verdikten sonra öyle tatlı güldü ki, ben de uykunun 'u'su bile kalmamıştı.

"Ağabeyciğim mi deseydim?" diye sorarken, istemsizce kaşlarım kalkmıştı.