Gizli Numara 1 + 2 (RAFLARDA)

Gizli Numara 1 -2-

Gizli Numara, Epsilon Yayınları tarafından raflardaki yerini Mart ayının başında alacaktır. Bu yüzden ilk üç bölümden sonrası kaldırılmıştır.

Not: 30. Bölümden sonrası vardır, kitabın uzunluğundan dolayı iki kitap şeklinde basılacaktır bu yüzden 30'uncu bölümden sonrası teslim edilene kadar Wattpad'de yer almaya devam edecektir.

-2-

Telefondan gelen birkaç hışırtı sesinin ardından, "Kim olduğumu söylemek isteseydim, seni gizli numaradan arar mıydım?" sorusu yükseldi.

Bu soru ile kendimi aptal gibi hissettiğimde, suratım asılmıştı. Alt dudağımı dişleyerek, "Ah haklısın, doğru! Neden aradın diyelim o zaman?" diyerek bu soruyu yöneltmiştim. Çocuk haklıydı, kim olduğunu söylemek isteseydi neden gizli numaradan arasın ki? Kendi soruma gözlerimi devirerek cevabını bekledim.

"Biraz eğlence, biraz zevk... Hm, sen hangisini seçersin? Eğlence mi yoksa zevk mi?" diyerek konuşmaya başladığında, bir ses tonunun ne kadar etkileyici olabileceğini düşünüyordum. Çocuğun sesi, bir Ian Somerhalder sesi kadar olmasa da, epey sıcak bastıran türdendi.

Ya da bizim patron cimriliği bir kenara bırakıp ısıyı falan arttırmıştı.

Çocuğun sesi, "Cevap bekliyorum?" diyerek telefondan tekrar yükseldiğinde derin bir nefes alarak, "Hah, pardon ya dalmışım. Tabi ki eğlence!" diyerek coşkulu bir ses çıkardım. Ne diyebilirdim ki? Zevk mi? Kim bilir o zevkin altında neler neler yatıyordu? Şimdi çocuğun bu güzel sesine tutulmuşken, zevk kelimesinin altında yatan şeylerle bu güzelim sesten iğrenmeye gerek yoktu, değil mi?

"Hm... Nasıl şeyler seni eğlendirir?" diye sorduğunda gözlerimi devirdim.

"İşsizlik adına dakika bitirme yöntemleri olan insanlar beni çok eğlendirir," dediğimde kahkahası telefondan yükselerek, ruhuma kadar ulaşmıştı.

Ah, o ne güzel gülüştü öyle!

"Seni her türlü eğlendirebilirim," diye mırıldandı ardından ve bu cümlelerle aklıma gerçekler dank etti.

"Ya Yusuf! Allah seni ne etmesin be! Bıkmadın mı bu numaralardan," diye cırladım. Karşı taraftan bir cevap gelmeyince, "Fark ettim diye susuyor musun şimdi? Yarın görüşeceğiz seninle, arkadaşlığımızı bitireceğim!" diye cırlamaya devam ederken aslında sadece Yussufuli'min gözünü korkutmaya çalışıyordum ona kıyıp da küsemezdim ki ben. Tam telefonu kapatmaya hazırlanırken, "Ah, sana düzgün konuştuğunu mu söylemiştim? Yanılmışım," dedi, bıkkın bir sesle.

"Bırak Yusuf ya, devam ettirme oyununu," dediğimde, "Yusuf da kim?" diye sordu.

Gözlerimi devirerek, "Yusuf sensin biliyorum işte," diyerek ısrarla devam ettiğimde, "Yusuf değilim ben," dedi. Cevabı karşısında tekrar gözlerimi devirerek, kendi kendime içimden söylendim. Yusuf nereden gelmişti ki aklıma? Yusuf'un sesi gerçekte güzel olsa da telefonda tiz çıkardı ve telefondaki bu sesle gerçek sesinin bile alakası yoktu.

Ne diyeceğimi bilemeyerek, "Kanıtlasana," dediğimde karşı taraftan tekrar kahkaha sesi yükseldi. "Sanırım senin eğlence anlayışın böyle ama bilmeni isterim ki güzelim, beni tanımıyorsun ve ben de seni tanımıyorum," dedi, kahkahasının ardından.

"Tanımadığın insanları neden rahatsız ediyorsun?" dedim son derece ciddi bir sesle, bu ciddi sesime rağmen sırıtmamı saymazsak oldukça ciddiydim.

"Hm, yani sana rahatsızlık mı veriyorum?" diye sorduğunda, odanın kapısı açıldı ve patronum elinde birkaç dosya ile birlikte odaya girdi. Ağzımın içinde, "Aha... Şimdi altıma ettim," diye mırıldandığımda kulağımdaki telefonu hatırlayarak hızla elimi telefonun mikrofon kısmına götürdüm. Telefondan gelen kahkaha seslerini kulak ardı ederek bana bakan Nemrut Patronuma gülümsemeye çalıştım.