Bruno En Ik Zijn Mieren

IX

Ik haatte mezelf. Ik haatte dat ik Bruno had gezoend. Nee. Het was meer dan een zoen. Amber zou me nooit vergeven als ze erachter kwam.

Ik lag op bed. Het was al laat in de middag, maar ik lag nog steeds in bed.

Kijkend naar het monster dat nu een naam had en naar de rest van mijn creaties.

Kijkend naar mijn mieren die zorgvuldig paden groeven in het zand. Ik wou dat ik een mier was.

Een zacht geklop op de deur sleurde me uit mijn fantasiewereld. Mijn zus.

'Ik moet nog even een paar boodschappen doen, wil je mee?'

Normaal gesproken stond er een vriendelijke glimlach op haar gezicht, maar ze had het opgegeven om een positief masker voor te houden sinds Morris het met haar had uitgemaakt. Ik draaide mijn hoofd naar haar toe en knikte.

Even later stonden we in de supermarkt. Ik duwde zoals gewoonlijk het karretje door de gangen en Helena gooide de boodschappen in.

Ik had blij moeten zijn, dacht ik. Ik had met Bruno gezoend. Waarom was ik niet blij?

Helena en ik waren beide in een dipje beland.

'Hoe gaat het met je, Ben?'

Ze meende het niet echt en verwachtte waarschijnlijk ook niet een echt antwoord op haar vraag. Ze wilde gewoon over koetjes en kalfjes praten. 'Prima,' antwoordde ik.

'Goed,' zei ze terug.

Toen we thuiskwamen lag er een brief voor me klaar op de keukentafel. Mijn moeder zat daar de krant te lezen met een kop koffie terwijl Helena de boodschappen uitpakte en ze op hun plek neerlegde.

'De brief is van Amber, ze heeft hem net afgeleverd,' zei mijn moeder.

Amber weet het, was het eerste dat door mijn hoofd ging en ik maakte vlug de envelop open.

Hey Ben,

Normaal gesproken ben ik niet zo van het brieven schrijven, maar dit is een bijzondere gelegenheid.

Ik geef een feest om de zomervakantie af te sluiten.

Het feest wordt gehouden op 28 augustus bij mij thuis! En het begint rond half negen.

Ik hoop dat je erbij bent!

xoxo, Amber

Ik slaakte opgelucht een zucht. Een feest, dat moet kunnen, toch?