ｍｙ ｅｕｐｈｏｒｉａ

Part.74

2 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΜΕΤΑ

JUNGKOOK POV
Ανοιξα τα βαρια και υγρα απο το κλαμα ματια μου. Κοιταξα το ταβανι και τα ξανα εκλεισα. Καποια λεπτα αργοτερα τα ξανα ανοιξα και σηκωθηκα πανω. Καθησα στον καναπε και κοιταξα τον τοιχο. Ακομα δεν εχω νεα της.. ειπα απο μεσα μου και επιασα το κεφαλι μου. Καθε μερα με το που ξυπναω ειναι το μονο πραγμα που σκεφτομαι. Αν ειναι καλα, αν ξυπνησε, αν τα καταφερε. Εχουν περασει 2 εβδομαδες και ακομα τιποτα. Εχω αρχισει να χανω τις ελπιδες μου. Επιασα το κινητο μου και ειδα πως εχω ενα μηνυμα. Το ανοιξα και τοτε νευριασα. Νευριασα παρα πολυ.
698********
Γεια σου Jungkook ειμαι ο πατερας της Ηλιανας. Θα ηθελα να σε ευχαριστησω που θα φυγεις μακρια της. Επισης θελω να πεις σε ολους τους φιλους της να της πουν πως εφυγες γιατι ποτε δεν την αγαπησες πραγματικα. Ελπιζω να καταλαβαινεις.

Δεν απαντησα στο μηνυμα. Δεν ειχε νοημα να απαντησω. Επιασα το κεφαλι μου και τοτε σηκωθηκα πανω και πηγα να πιω λιγο νερο. Ανοιξα την βρυση και εβαλα το κεφαλι μου απο κατω. Δεν προλαβα να πιω λιγο νερο γιατι το κινητο μου αρχισε να χτυπαει αδιακοπα. Αμεσως εκλεισα την βρυση και ετρεξα να το σηκωσω. «Ναι?!» Ρωτησα εγω αγχωμενος. «Ελα Jungkook ξυπνησε» ειπε ο Chan και εγω χαμογελασα ενω δακρυα χαρας κυλούσαν στο προσωπο μου. Επιτελους ξυπνησε. «Ειναι καλα?» Ξανα ρωτησα και τότε ηταν που ακουσα την Ηλιανα να φωναζει το ονομα μου. Η καρδια μου σφιχτηκε. Τα δακρυα χαρας αρχισαν να γινονται δακρυα λύπης. Την εχω καταστρεψει. «Jungkook νομιζω πως πρεπει να ερθεις απο δω» ειπε ο Chan και εγω ηρθα σε επαφη με την πραγματικοτητα. «Ξερει οτι μιλας με μενα?» Ρωτησα τον Chan και αυτος απαντησε αρνητικα. «Δεν θα ερθω. Θα φυγω» του ειπα τοτε εγω και αυτος εμεινε. «Τι εννοεις? Και η Ηλιανα? Τι θα της πουμε?» Ρωτησε ο Chan αγχωμενος και εγω ξεφυσηξα. «Θελω να της πειτε πως εφυγα γιατι ποτε δεν την αγαπησα. Θελω να την κανετε να με μισησει. Ενταξει?» Τον ρωτησα και τοτε αυτος χωρις να πει τιποτα τερματησε την κληση. Πεταξα το κινητο μου στον καναπε και αρχισα να κλαιω. Αυτο ηταν. Τελειωσε. Την εχασα για παντα.
END JUNGKOOK POV

Ανοιξα τα βαρια ματια μου και αμεσως τα ξανα εκλεισα λογω του πολυ φωτεινού φωτός που υπηρχε στο δωματιο. Τα ξανα ανοιξα αυτην την φορα πιο σιγα και κοιταξα τριγυρω. Που βρισκομαι? Ρωτησα τον εαυτο μου και τοτε ηταν που θυμηθηκα το τι ειχε γινει. Αμεσως γουρλουσα τα ματια μου και πεταχτηκα πανω. JUNGKOOK! Φωναξα και πηγα να σηκωθω αλλα δεν μπορουσα. Αουτς! Ειπα και ξανα ξαπλωσα πισω. Κοιταξα τον εαυτο μου και ειδα πως ειμαι γεματη με καλωδια. Το δεξι μου χερι ειναι σπασμενο, ποναω παντου. Ποσο καιρο ειμαι σε κωμα? Αμεσως στο δωματιο μπηκαν τα παιδια. «Ηλιανα ξυπνησες!» «Πως νιωθεις?» «Πονας?» «Να φωναξουμε εναν γιατρο?» Με βομβάρδισαν με ερωτησεις. «Που ειναι ο Jungkook?» Ηταν το μονο πραγμα που τους ειπα. Δεν με ενοιαζε το αν ποναω, ηθελα μονο να τον δω. Κανεις τους δεν απαντησε.

«Ρωτησα κατι. Που ειναι ο Jungkook?» Ξανα ρωτησα ετοιμη να δακρυσω και παλι κανεις δεν απαντησε. Τοτε στην αγκαλια μου επεσαν δυο ανθρωποι. «Μαμα? Μπαμπα?» «Εδω ειμαστε δεν θα σε ξανα αφησουμε μονη» ειπαν και εγω τους ξεκολλησα απο πανω μου. Τα εχω ξανα ακουσει εγω αυτα. «Μαμα? Μπαμπα? Που ειναι ο Jungkook?» Τους ρωτησα ενω δακρυα εκαναν την εμφανιση τους. «Γλυκια μου.. ειπε η μαμα μου και μου χαιδεψε το μαγουλο. Ο Jungkook εφυγε» ολοκληρωσε και τοτε ηταν που εφυγε η γη κατω απο τα ποδια μου. «Τ-τι?» Ρωτησα ετοιμη να καταρρεύσω. Πλακα μου κανουν. Αποκλειεται. «Ειπε οτι δεν σε αγαπαει πια και για αυτο τον λογο εφυγε» ξανα ειπε η μανα μου και εγω κοιταξα τα παιδια δακρυσμενη. «Ειναι αληθεια?» Τους ρωτησα αλλα κανεις τους δεν απαντησε. «ΡΩΤΑΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ!» Φωναξα και τοτε ολοι εγνεψαν θετικα.

«Ολοι εξω» ειπα μεσα απο το κλαμα μου. «Γλυκια μου μην κλαις για τον Jungkook δεν αξιζει» ειπε η μανα μου και ηρθε κοντα μου για να με παρει αγκαλια. «ΕΞΩ!» Φωναξα ενω την εσπρωξα και τοτε ολοι βγηκαν εξω ενω εκλεισαν την πορτα. Ξεκινησα να κλαιω με λυγμους. Δεν το αντεχα. Πως μπορεσε να φυγει? Πως μπορεσε να με αφησει μονη μου? Μπορει να ειχα καλωδια παντου και σπασμενο χερι αλλα το μονο πραγμα που πονουσε τωρα ηταν η καρδια μου. Η οποια ειχε σπασει σε χιλιαδες μικρα κομματια και ηξερα πως δεν θα ειναι ποτε ξανα η ιδια. Δεν με ενοιαζε που ποτε δεν με αγαπησε πραγματικα. Εγω το εκανα. Εγω τον αγαπησα οσο κανεναν αλλο στον κοσμο. Και μακαρι να μπορουσα να τον δω εστω για μια ακομη φορα. Μακαρι να ειχα την ευκαιρια να του πω ποσο πολυ τον αγαπω.
                                      •••

Η πορτα ανοιξε και μεσα μπηκε ο Tae. «Φυγε. Ειπα οτι θελω να μεινω μονη μου» ειπα χωρις να τον κοιταω στα ματια. Κοιταγα τα καλωδια τα οποια βρισκόντουσαν πανω μου. Λες αν τα τραβηξω και τα βγαλω να πεθανω? «Εισαι μονη σου εδω και 2 ωρες και κοιτας το κενο. Νομιζω πως χρειαζεσαι λιγη παρεα» ειπε o Tae και εκατσε στην καρεκλα διπλα μου. «Πως νιωθεις?» Με ρωτησε ενω εγω συνεχισα να κοιταω αλλου. «Σωματικα δεν με νοιαζει. Ψυχολογικα ποναω» απαντησα κοφτα. Πλεον ειχα ενα τεραστιο κενο μεσα μου το οποιο δεν ηξερα πως να γεμίσω. Ποτε δεν θα ειμαι ξανα η ιδια χωρις αυτον. «Γιατι μου το εκανε αυτο Tae? Γιατι με αφησε χωρις να με αποχαιρετησει?» Τον ρωτησα και αυτος κοιταξε το πατωμα. «Δεν ξερω» απαντησε κοφτα. Ειμαι σιγουρη πως κατι ξερει.

Τον κοιταξα και με κοιταξε πισω. «Θελω αγκαλια» ειπα και αυτος χαμογελασε. Εκανα στην ακρη και αυτος ξαπλωσε διπλα μου. Περασε το χερι του γυρω απο τον ωμο μου και με εφερε κοντα του ενω εγω ακουμπησα το κεφαλι μου πανω του. Δεν ηταν ο Jungkook αλλα πραγματικα χρειαζομουν μια αγκαλια. Εκλεισα τα ματια μου και ενα δακρυ κύλισε στο μαγουλο μου. Αμεσως το σκουπισα. Δεν ηθελα να με δει να κλαιω. «Ειμαι εγω εδω τωρα. Δεν θα σε αφησω ποτε» ειπε ο Tae και μου φιλησε απαλα το κεφαλι. Γιατι μου το εκανες αυτο Jungkook? Που στο καλο εισαι?