Τα μυστικά της Ντούτραμ

Η δύση μίας εποχής και η ανατολή μίας νέας/part 7 και Επίλογος

«Αυτή τη φορά, ο θάνατος θα είναι πιο ατιμωτικός» τον ειρωνεύτηκε, όταν μέσα στην παραζάλη του, είδε θολά τη φιγούρα της Γκάμπι. Τότε η διεισδυτική ματιά του άντλησε κουράγιο, μα ταυτόχρονα ξαφνιάστηκε. Ήταν στα σίγουρα τρελή για να βρισκόταν εκεί.

Με μία κίνηση, έσπρωξε πίσω τον Μεχμέτ, ο οποίος εξαπολύοντας επίθεση, σχεδόν έκανε κάθε βράχο στο διάβα του να τιναχτεί στον αέρα. Ο Ραντού όρμησε προς τη μεριά της Βικτόριας, παρασέρνοντας μαζί και την Γκάμπι, καθώς και τον Λέοναρντ, αλλιώς οι κοφτερές πέτρες θα τους τραυμάτιζαν θανάσιμα. Είδε όμως και τον Χάρι, να βαδίζει ανάμεσα στο πλήθος, σχεδόν σαν να μην τον άγγιζε τίποτε και κανείς. Για πρώτη φορά, η προσοχή του Μεχμέτ αποσπάστηκε από τον Βλαντ και επικεντρώθηκε στο σπαθί και ακόμη πιο συγκεκριμένα στη λίθο. Ήταν τότε που ο Χάρι αν θα μπορούσε να χαμογελάσει, θα το έκανε χαιρέκακα.

«Εσύ!» του φώναξε ο σουλτάνος και ο Βλαντ που στράφηκε προς την κατεύθυνση αυτή, πρόσεξε τη λίθο που άλλοτε βρισκόταν στο κύπελλο. Ήταν ένα φονικό εργαλείο στα λάθος χέρια και ο υπερφυσικός κόσμος την κρατούσε προστατευμένη. Ο βρικόλακας όμως, διάβασε απόλυτα τις σκέψεις του Αλχημιστή.

«Κάρτερ...» μουρμούρισε και ξεκίνησε ο αντιπερισπασμός. Ο Χάρι δεν θα παρέδιδε την πέτρα έτσι απλά.

Ο σουλτάνος γρύλισε, καθώς τέντωνε τα χέρια του προς την μεριά του Χάρι και ο νεαρός έγινε σχεδόν ένα με το έδαφος που τώρα το καλούσε να τον προστατέψει. Η μανία της φύσης, φάνηκε ισχυρότερη από τη μαγεία του Μεχμέτ και τώρα τα τέσσερα στοιχεία, είχαν υποταχτεί στον Χάρι απόλυτα, ο οποίος έστεκε βέβαιος και γαλήνιος μπροστά στη μανία την οθωμανική, που όμως έπαιξε το ίδιο χαρτί. Φύση εναντίον της φύσης και η μονομαχία περιλάμβανε ρίζες, ποταμούς και ανέμους που πάλευαν για την κυριαρχία. Ο σουλτάνος ποθούσε διακαώς την πέτρα, μα ο Ραντού καταλαβαίνοντας, πάλεψε να τον σταματήσει, να κατευνάσει τη μανία του. Ο Χάρι προσπαθούσε να σταθεί όρθιος διεκδικώντας την κατάλληλη στιγμή. Τον άνεμο έκανε γροθιά του και με μία κραυγή άφησε το σπαθί να φύγει.

«Όχι!» ακούστηκε η φωνή του Ραντού όταν ο Μεχμέτ πάλεψε να το αποφύγει την τελευταία στιγμή, μα εκείνο βρήκε τον ώμο του ρίχνοντάς τον κάτω. Ενώ πίστευε μέσα στην αγωνία του, πως ήταν απλά μία αποτυχία του νεαρού και πως επιτέλους είχε την πέτρα στα χέρια του, ένιωσε έναν δυνατό πόνο.

«Τι- τι συμβαίνει;» σχεδόν μούγκρισε.

«Συμβαίνει πως η λίθος, απορροφά το σκοτάδι σου. Μονάχα που είναι περισσότερο από το φως σου» ήρθε η απάντηση από τον Χάρι όταν ο Μεχμέτ ένιωσε το χέρι του Ραντού στον ώμο του. Τα μελή του μάτια, με δυσκολία στράφηκαν προς το μέρος του και τον κοίταξαν πονεμένα.