Τα μυστικά της Ντούτραμ

H δύση μίας εποχής και η ανατολή μίας νέας/ part 4

Στο Μπρασόβ, ο κόσμος φαινόταν μουδιασμένος. Παρέες μικρές και μεγάλες συζητούσαν έντονα, καθώς τα νέα για την ύπαρξη του Βλαντ είχαν ταξιδέψει. Ο κόσμος ακόμη δεν είχε πλήρως καταλάβει τι συνέβαινε, μα οι φήμες ψιθύριζαν πως για όλα όσα λάμβαναν χώρα, υπήρχε πιθανότητα να κρύβεται από πίσω κάτι πιο σκοτεινό από τα παιδιά της νύχτας. Ο κόσμος είχε εντάξει πλέον τον Βλαντ Ντράκουλα στους θρύλους και οι πιο φιλοσοφημένοι υποστήριζαν, πως για να έχει ξυπνήσει, για να έχει επιστρέψει από τον ίδιο τον θάνατο, τότε στα σίγουρα η πατρίδα του κινδύνευε, τα εδάφη του απειλούνταν. Τον θαύμαζαν μέσα από την ιστορία του και άπαντες ήταν αποφασισμένοι να βοηθήσουν. Παρά τις απαγωγές κοινών θνητών από την πλευρά του Ραντού, προκειμένου να τους μεταμορφώσει σε Σκοτεινούς, αρκετοί είχαν προτιμήσει τον θάνατο ως λύση. Οι περισσότεροι στη Ρουμανία ήταν αποφασισμένοι να σταθούν στο πλευρό του πρίγκιπα, που κάποτε έκανε τον πιο σκληρό σουλτάνο, να γυρίσει αηδιασμένος πίσω και να σταματήσει την επέλαση στη Βλαχία.

Η Βικτόρια για πρώτη της φορά, ένιωσε τη δύναμη της τηλεμεταφοράς. Ο Ραντού την κρατούσε σφιχτά, μέχρι που τα μεσαιωνικά σοκάκια του Μπρασόβ, τους υποδέχτηκαν. Φορούσε ρούχα της σημερινής εποχής. Ένα λευκό πουλόβερ και ένα σκούρο παντελόνι απλό. Τα ανοιχτόχρωμα, σγουρά μαλλιά του, ήταν έρμαια του ανέμου και το βλέμμα του ήρεμο και καθηλωτικό, έκανε τις κοπέλες στον δρόμο να τον κοιτάζουν έστω και μία φορά στα κλεφτά.

«Θυμάμαι, όταν ακόμη ζούσα με τα αδέρφια μου στο Τιργκοβίστε, ήμουν πολύ μικρός τότε. Αμυδρά έχω την εικόνα του Βλαντ και του Μίρτσεα, όλοι μας να ερχόμαστε σε επαφή με τον θόρυβο του αστικού κέντρου και τους εμπόρους που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους. Οι πολεμίστρες του παλιού βυζαντινού κάστρου, δέσποζαν στο βάθος της πόλης, άγρυπνοι φρουροί πάνω από τις στέγες των σπιτιών. Ανάμεσα στην πύλη του κάστρου και την αίθουσα του θρόνου, μεσολαβούσε ένα μεγάλο προαύλιο, το οποίο φρουρούσε νυχθημερόν μία λεγεώνα οπλισμένων φρουρών, σκορπισμένη κατά μήκος των τειχών. Από εκεί έχεις θέα τα λιβάδια, τα δάση και τις λίμνες που αγκαλιάζουν την πρωτεύουσα. Τα αδέρφια μου αγαπούσαν αυτό το σημείο. Πρέπει μία μέρα να πας» πρόφερε και η Βικτόρια τον κοίταξε μέσα στα μάτια.

«Ραντού, ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία. Καταλαβαίνω όμως πως η αιχμαλωσία επίδρασε διαφορετικά σε εσένα και διαφορετικά στον Βλαντ. Ίσως είναι η στιγμή να σταματήσεις τώρα» προσπάθησε να τον πείσει, μα ήξερε πως ήταν μάταιο. Ο Ραντού για αιώνες είχε μάθει να στέκεται στο πλευρό του Μεχμέτ. Ο Βλαντ ήταν ένας ξένος για εκείνον.