broken hands & hearts.

24. YOU ARE THE BEST THING I NEVER PLANNED

A/N: let op, ik heb hoofdstuk 23 ook vandaag geplaatst. Zorg ervoor dat je die eerst heb gelezen!!!

24. YOU ARE THE BEST THING I NEVER PLANNED

Het heeft anderhalve week geduurd voordat ik genoeg energie heb om naar school toe te gaan. Ik vond het lastig, zeker omdat ongeveer iedereen nu wel wist wat er met mijn moeder gebeurd was, en ik niet wilde dat ik daarna in het middelpunt van de belangstelling zou komen. Maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Alleen de eerste dag waren er veel leerlingen die gecondoleerd kwamen zeggen. De dagen daarna waren er alweer genoeg andere onderwerpen waarover gepraat werd, want zo gaat dat nu eenmaal op een middelbare school. Hoewel ik het in het begin moeilijk vond om de lessen weer goed mee te volgen, ben ik blij dat ik er niet te lang mee heb gewacht. De hele tijd op mijn kamer zitten was niet goed voor me, en uiteindelijk was ik dat ook beu. Ik had echt geen zin meer om me nog langer te gaan vervelen.

Laatstgenoemde is ook de reden dat ik nu in de kleedkamer van de voetbalclub zit. Straks moeten we spelen, en ondanks dat de coach heeft aangegeven dat hij het volledig begrijpt als ik niet meespeel, wil ik het toch proberen.

''De aanval van onze tegenstander is goed, maar hun verdediging is zwak.'' Onze coach is begonnen met het uitleggen van zijn tactiek en klapt een magneetbord uit. ''Als we gelijk druk zetten, wordt hun verdediging vanzelf opengetrokken en verandert het in gatenkaas. Dat is dan ook ons plan voor vanavond. Vanaf minuut één druk zetten. Als we vroeg een goal maken, kunnen we ons daarna focussen op de verdediging.'' Het team knikt instemmend en kijkt aandachtig naar de aantekening die de coach op het bord schrijft. ''Oké, de posities weten jullie al. Jullie kunnen nu gaan warmlopen, want we hebben nog maar een kwartier tot de wedstrijd begint.''

Zodra de coach klaar is met zijn praatje pakken alle spelers hun spullen en lopen ze één voor één de kleedkamer uit. Ik verwissel mijn normale schoenen voor mijn sportschoenen en wil ook naar buiten lopen, als de coach me tegenhoud.

''Weet je zeker dat je straks wil beginnen?'' Hij kijkt me met een vriendelijke glimlach aan. Ondanks dat ik toch best zenuwachtig ben, knik ik. ''Ik heb wel zenuwen, maar ik denk wel dat het goed moet komen,'' geef ik toe. De coach knikt begrijpelijk. ''Helemaal prima. Als je ergens mee zit, zeg het dan gewoon oké?'' Hij geeft me een schouderklop en loopt dan ook de kleedkamer uit.

Ik vul nog snel mijn bidon met water en gooi mijn tas dan over mijn schouder. Als ik naar buiten loop zie ik dat iedereen al op het voetbalveld staat warm te lopen. Bij de aanblik van de volle tribunes ontstaat er een glimlach op mijn gezicht. Het is een vertrouwd gevoel, hier elke week voetballen. Nu ik er voor het eerst sinds een lange tijd weer ben merk ik pas dat ik het eigenlijk best gemist heb.

Ik wil richting het veld toelopen, maar net op dat moment pakt iemand mijn hand vast en wordt ik weer terug de kleedkamer ingetrokken. ''What the-'''wil ik uitbrengen, maar voordat ik mijn zin kan afmaken wordt er een hand op mijn mond gelegd.

''Rustig, rustig,'' mompelt de persoon vlug, en ik verstijf als ik de stem binnen één seconde herken.

Justin?

Ik kan bijna niet geloven dat hij het is, maar als ik me omdraai staat hij daar toch echt. In eerste instantie wil ik hem om de hals vliegen omdat ik hem zo gemist heb, maar ik doe het niet. Hij heeft de afgelopen twee weken niks van zich laten horen, en wat de reden daar ook van mag zijn, ik ben er boos over. ''Wat doe je hier?'' vraag ik dan ook chagrijnig. Als Justin de toon van mijn stem hoort, kijkt hij opeens een stuk meer teleurgesteld.

''We moeten praten,'' zegt hij desondanks ferm. Ik frons.

''Ik moet helemaal niks. Het enige dat ik op dit moment moet is warmlopen, want ik moet over tien minuten een wedstrijd spelen,'' antwoord ik bot. Waarom besluit Justin van alle momenten die hij had kunnen kiezen nou net nu te komen? Net nu ik mijn volledige concentratie nodig heb.