broken hands & hearts.

10. ONLY IF U WANT

10. ONLY IF U WANT

''HET IS ECHT ongelofelijk hoe snel het weer in Nederland kan omslaan,'' klaagt Justin zodra hij een stap binnen heeft gezet. ''Als ik had geweten dat het zo hard ging regenen had ik natuurlijk nooit ja gezegd.''

Ik rol met mijn ogen en laat hem binnen. Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom hij überhaupt hier is. Wie zegt er nou weer ja tegen schoonmaken? En hij heeft ook nog eens twintig minuten door de regen moeten fietsen. 

Justin is echt helemaal doorweekt. Als hij zijn schoenen uitdoet, zie ik dat zelfs zijn sokken nat zijn geworden. Vanmiddag was het nog strak blauw, maar nu lijkt er geen einde aan de regen te komen. Het is net alsof de seizoenen opeens zijn omgewisseld. Typisch Nederland, denk ik bij mezelf.

Ik ren snel naar boven om een trui en joggingbroek voor Justin te pakken. Als ik weer beneden ben neemt hij ze dankbaar aan en vervolgens verdwijnt hij de wc in. Niet veel later is hij klaar met omkleden. Doordat ik langer ben dan Justin, vallen de kleren veel te groot. Het ziet er echt hilarisch uit en ik moet dan ook mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Hoewel ik mijn best doe weet er toch een grinnik uit mijn mond te ontsnappen, waardoor Justin verontwaardigd opkijkt.

''Hé, niet zo lachen! Ik kan er niks aan doen dat jij een reus bent!'' Hij geeft me een speelse duw en loopt de woonkamer in. Ik rol met mijn ogen en loop hem achterna. ''Ik ben geen reus. Jij bent gewoon een smurf,'' breng ik er tegen in. En dat ís ook gewoon zo. Ik ben één meter vijfentachtig. Helemaal niet super lang dus. Justin is denk ik rond de één vijfenzeventig. Hij is gewoon klein, al ontkent hij dat heel erg hard.

''Wauw.'' Justin laat zijn blik over de woonkamer heenglijden en fluit even. ''Het is hier echt een troep.''

Ik kijk beschaamd weg, want Justin heeft gelijk. Het is hier echt een zwijnenstal. Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer wanneer ik voor het laatst heb schoongemaakt. Ik heb het een aantal keer willen doen, maar er kwam altijd wel iets tussen. School, mijn moeder, en vaak ben ik gewoon moe. Ik vraag me af wat Justin hiervan vind. Waarschij-

Ho Nolan, waarom geef je zoveel om zijn mening? Het moet niet uitmaken wat Justin hier van vind.

Ik grom geïrriteerd en loop naar de keuken toe. Om de één of andere manier blijft Justin continue door mijn hoofd spoken. Justin dit, Justin dat. Waarom hecht ik zo veel waarde aan zijn mening? En waarom moet hij me nou altijd aanstaren met die stomme, domme glimlach van hem. Het is niet alsof dat helpt. Ik raak er alleen maar afgeleid door. En ik vind het niet leuk.

Ik vind dit niet leuk.

Ik vind hem niet leuk.

Ik sluit mijn ogen en besluit dat het beter is om deze discussie te stoppen. Justin en ik zijn gewoon vrienden. Bovendien heb ik momenteel wel iets beters te doen. Een huis schoonmaken bijvoorbeeld.

''We kunnen het best in de keuken beginnen. Die is er het ergst aan toe.'' Uit een van de keukenkastjes haal ik twee theedoeken en wat sop. ''De vaatwasser is stuk, dus we moeten het helaas met de hand doen.'' Justin haalt zijn schouders op en pakt een theedoek van me over. ''Ach, ik vind het niet zo erg. Afwassen kan best leuk zijn.''

''Ja ja,'' antwoord ik spottend. ''Niemand vind afwassen leuk.'' Ik zet de kraan aan en begin de eerste borden af te wassen. Als ze schoon zijn schuif ik ze door naar Justin, die ze vervolgens afdroogt. Zo gaat het een tijdje door. Op het geluid van het stromende water na is het stil. Ik wil wel een gesprek starten, maar ik weet niet echt waarover. Ergens wil ik weten wat dat gedoe van vanmiddag bij het zwembad was, maar ik durf het niet te vragen. Justin lijkt die gasten niet echt te mogen en ik wil hem hier niet chagrijnig hebben, dus houd ik mijn mond maar.

Het is Justin die uiteindelijk de stilte verbreekt. ''Is het niet saai om altijd alleen te zijn? Om elke dag alleen te eten?'' Hij is gestopt met afdrogen en kijkt me vragend aan.

Ik haal mijn schouders op. ''Ja, het is wel saai,'' geef ik toe. ''Ik ben het ondertussen wel gewend, maar soms voel ik me wel alleen. Er is nooit iemand die vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom. Ik praat natuurlijk wel met mijn moeder, maar dat is toch anders.'' En dat kan binnenkort ook niet meer, denk ik er achterna. Ik slik de brok in mijn keel weg en probeer de gedachte te onderdrukken. Soms had ik gewild dat mijn ouders nog bij elkaar waren. Nu woont mijn vader twee uur verderop, dus ik kan ook niet even bij hem langsgaan als ik daar behoefte aan heb. Ik heb het hem nooit verteld, maar eigenlijk mis ik hem best wel.

Justin knikt begrijpelijk. "Je kan wel een keer met ons mee eten,'' floept hij er dan uit. Ik kijk hem verrast aan. Zodra hij doorheeft wat hij heeft gezegd, worden zijn wangen rood. ''Eh, ik bedoel, nou ja, - alleen als je wilt hoor,'' stamelt hij. Hij kijkt verlegen naar beneden en richt zijn aandacht op het bestek dat hij aan het afdrogen is.

"Lijkt me leuk," antwoord ik oprecht. En dat meen ik. Het is fijn om te weten dat ik bij iemand terecht kan als ik het nodig heb. Natuurlijk zijn mijn vrienden er voor me, maar met Justin voelt het gewoon... Ik weet niet, anders? Waarschijnlijk komt het omdat Justin de enige is die op de hoogte is van mijn moeder.

Ik ruim de laatste borden op en kijk tevreden naar het aanrecht, dat nu weer helemaal schoon is. "Dat hebben we toch snel gedaan." Ik geef Justin een schouderklopje. "Als we dit tempo volhouden, kunnen we wel voor elf uur klaar zijn denk ik."

Justin maakt een geschokt geluidje. ''Elf uur!? Ik heb morgenochtend wel een wedstrijd. Als ik niet fit ben, dan is het jouw schuld.'' Hij geeft me een por en ruimt zijn handdoek op. 

Zodra hij over voetbal begint, moet ik gelijk denken aan wat er vanmiddag gebeurde. ''Wat was dat trouwens met Marcus vandaag?'' Ik heb het al gezegd voordat ik het doorheb. Justin krimpt gelijk in elkaar zodra ik de naam Marcus heb gezegd. Hij zucht even en kijkt me dan twijfelend aan. ''Ik weet het niet,'' zegt hij dan uiteindelijk. ''Blijkbaar vind hij het feit dat ik op jongens val een geldige reden om me al drie jaar lang te irriteren. Gelukkig zie ik ze niet zo vaak meer, maar af en toe kom ik ze helaas nog wel eens tegen.''

Zoals bij het bowlen en het zwemmen, voeg ik er in gedachten aan toe. Nu snap ik waarom Justin zo raar reageerde. Het is wel duidelijk dat hij het niet goed kan vinden met die gasten. Maar dat gedeelte van Justins verhaal vind ik niet het interessantst. 

''Blijkbaar vind hij het feit dat ik op jongens val een geldige reden om me al drie jaar lang te irriteren. 

Hij valt op jongens. 

En om de een of andere reden vind ik dat leuker dan zou moeten.