broken hands & hearts.

11. THANK YOU FOR LISTENING

11. THANK YOU FOR LISTENING.

DE MAANDAGOCHTEND EROP ben ik voor het eerst sinds maanden niet chagrijnig- wat normaal gesproken wel altijd het geval is op de eerste schooldag van de week. Sterker nog, ik heb zin in vandaag. Ik vind het zelfs niet erg dat ik een blokuur scheikunde heb, wat toch een van mijn mindere vakken is.

''Wat kijk je vrolijk.'' Ik schrik op als de stoel naast me plotseling naar achter wordt geschoven. Met verbazing kijk ik toe hoe Jesslynn, tot vorig jaar één van Kira's sloofjes, naast me plaats neemt. Ze begint nietsvermoedend haar spullen te pakken. Pas als ze al haar boeken op haar tafel heeft neergelegd, merkt ze mijn blik op. ''O, zit hier al iemand?'' Ze wil opstaan, maar ik houd haar tegen. ''Nee hoor, ik was alleen verbaasd,'' zeg ik snel. ''Vorig jaar zat je altijd naast Kira.''

Zodra ik de naam van onze eigen versie van Regina George heb uitgesproken, trekt Jesslynn een moeilijk gezicht. ''Ja, maar Kira is er nu niet meer.'' Ze spreekt het op zo'n manier uit dat het eigenlijk lijkt alsof ze daar helemaal niet zo mee zit. Toch vind ik dat raar, want Kira was wel haar beste vriendin. Ten minste, daar heeft het altijd op geleken.

''Vind je het niet jammer dat ze weg is?'' vraag ik nieuwsgierig, terwijl ik mijn boek op de goede bladzijde open sla. Jesslynn werpt even een twijfelende blik op de docent, die al begonnen is met uitleg geven. Maar nadat ze een paar formules heeft overgeschreven, draait ze zich weer naar me toe. ''Als ik eerlijk moet zijn, mis ik haar niet echt. Kira kon best gemeen zijn. Ik heb er wel eens wat van willen zeggen, maar ik durfde niet.'' Ze slaat haar ogen neer en kijkt met een schuldige blik naar haar schrift. ''Ik had gehoopt dat het beter zou worden nadat ze weg was gegaan, maar nu is Amber een soort van kopie van haar. Ze heeft zichzelf verlaagd tot Kira's niveau, dus nu heb ik ook niet echt veel contact meer met haar.''

Pas nu Jesslynn het zegt, valt het me op dat dat inderdaad het geval is. Amber heeft de plek van ijskoningin Kira overgenomen en gaat nu om met een groepje meiden die allemaal kunnen doorgaan voor een namaak versie van haarzelf. Jesslynn is eigenlijk wat meer naar de achtergrond verdwenen. Het lijkt me gek, als je opeens de twee mensen waarmee je het meest omgaat verliest.

''Maar goed.'' Ze schraapt haar keel. ''We hadden het niet over mij en mijn twee geweldige vriendinnen.'' Bij 'geweldige vriendinnen' maakt ze aanhalingstekens. ''Ik vroeg waarom je zo vrolijk was. Het is maandag. Niemand is vrolijk op maandag. Dus wat is er gebeurd?''

Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Zeker niet als ik me besef dat ik mijn blije humeur te danken heb aan Justin, waarmee ik het hele weekend heb lopen appen.

Ik probeer mijn wangen- die nu langzaam rood beginnen te worden- te verbergen. "O, niks bijzonders," kuch ik. "Ik heb gewoon een nieuwe vriend gemaakt en ik ben echt heel erg blij dat hij in mijn leven is. Het is best een grappig verhaal, want drie jaar geleden mocht ik hem dus echt totaal niet. Hij heeft toen mijn been gebroken bij een wedstrijd. En toen heb ik dus een half jaar-"

"En je weet zeker dat hij gewoon een vriend is?" onderbreekt Jesslynn me. Ze wiebelt met haar wenkbrauwen. Ik kijk haar niet begrijpend aan. "Ja, hoezo?"

"O," mompelt ze onverschillig, en ze haalt haar schouders op. "Je bent aan het blozen. En je hebt ook zo'n fonkeling in je ogen als je over hem begint. En dan heb ik het nog niet eens over je glimlach. Hij moet wel erg bijzonder zijn dan."

Ik wordt mogelijk nog roder, waardoor Jesslynn alleen maar meer begint te grijnzen. Het stomme is dat ze ook nog eens gelijk heeft. Ik zou willen dat ik het kan ontkennen, maar dat kan ik niet. De laatste tijd ben ik een stuk vrolijker en ik bloos inderdaad vaak als ik met Justin ben, of als ik over hem praat. Toch schuif ik gedachte opzij.