Black Mafia 7: Austin Guillermo

CHAPTER 16

Cristel

Exactly seven pm nakarating si Austin sa unit ko. Na prepare ko na lahat ng kailangan ko. It was all set and I'm just waiting for him. Kaya nang makarating siya ay agad ko siyang inasikaso.

"So your really prepared for this dinner huh?" Nakangising ani ko sa kanya nang makitang naka v-neck shirt siya at pinaresan ng mamahaling pantalon.

His hair was all fix up. May konti nga lang pinagbago sa hair style.

"Of course I am. I'm waiting for this."

Napangiti ako sa kanyang sinabi. He's waiting for this? For some unknown reason, it make my heart flutter.

Inangat ko ang aking kamay at inayos ang medyo nagusot niyang damit.

"Then let's go. Baka kanina ka pa nagugutom."

He just chuckled and held my hand. Hinayaan ko nalang siya na isara mismo ang pinto bago kami naglakad papunta sa dining.

"It looks like it doesn't me who was really prepared for this dinner." Bulong niya sa may tainga ko nang ipaghila niya ako ng upuan.

I chuckled. "Well, I really want to serve you. Kailangan ko na ding masanay dahil malapit na ang kasal natin."

He help him self sit. Akmang ako ang mag aasikaso sa kanya pero naunahan na niya ako.

"So.. next week is our wedding." Saad niya habang nilalagyan ako ng ulam at kanin.

Hindi ko alam pero parang biglang naging iba ang hangin na bumabalot dito sa dining. May mali ba sa sinabi ko? Sinabi niya?

"It means hindi na naman natin makikita ang isa't isa?" Mahinang tanong ko pero alam kong narinig niya dahil sa lapit namin.

He stop doing what he's doing and look at my eyes then smiled a little.

"It's a.. no. Wala tayong gagawin hanggang bukas that's why I made up my decision."

Tumaas ang kilay ko sa pagkagulat. "Made up a what? Anong ibig mong sabihin?"

Wala ba siyang balak planuhin ang kasal namin? O baka naman wala talaga siyang balak planuhin ito dahil out of the line na ang ginagawa namin? Ganun ba ang ibig niyang sabihin?

Sumama ang mukha ko at naikuyom ko ang kamay ko sa ilalim ng lamesa. Tangina. Bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit parang tinutusok ang puso ko? Bakit parang naluluha ako? Bakit nasasaktan ako?

"Our parents decided na sila na ang bahala sa kasal natin. All we have to do is relax. That's why tommorow, we'll go to Palawan."

Literal na napanganga ako. Naipatong ko ng wala sa oras ang dalawa kong kamay sa lamesa para hindi naman gaanong halata. Napakagat ako sa aking labi para pigilan ang kahihiyan na nararamdaman ko.

"P-Palawan? Bukas? Tsaka, bakit hindi nasabi sa akin ni mommy ang tungkol dito."

"Dahil gusto niyang ako na mismo ang magsabi sayo tungkol dito. Now, are we clear? Ilang araw din tayong hindi nagkita. We need this vacation. Hindi mo na din kailangang mag-alala sa kompanya niyo. Your dad is enhance. Your mom as well."

Napatango ako bilang pag sang-ayon. "Sure. Miss na ko na ding pumunta sa ibang lugar." At miss ko na ding makasama ka.

I didn't say that out loud. Tanging sarili at isip ko lang ang nakakaalam nun dahil iyon ang gusto ko.

Minsan napapaisip ako. May panahon bang makaamin ako sa totoo kong nararamdaman sa kanya? Kung gagawin ko yun, may magbabago ba?

Sa tingin ko, oo. Magbabago ang pakikitungo namin sa isa't isa. Magbabago ang pananaw namin. It make us strangers.