SESSİZ GÖZYAŞLARI ✓ [TAMAMLANDI]

∆ ¶~30~¶ ∆

Biliyorum uzun zamandır yeni bölüm gelmiyor. Üzgünüm...

•••••••••

Bade elindeki tozlu kitaba gözleri dolu dolu baktı. Öğreneceği gerçeklere hazır mıydı?

Annesi gerçekte neler hissetmiş? Neler yaşamıştı? Bunları öğrenmek istiyor muydu?

Dolan gözlerinden aşağıya damlayan gözyaşları ile görüntüsü az da olsa netleşirken, elindeki defterin ilk sayfasını açtı.

Gördüğü her satırı dikkatle okudu.

"Bana bunu neden yapıyorsun? Benim suçum neydi? Sevmek mi olmuştu suçum? Senin için canını verecek olan kişiyi neden göz göre göre harcıyorsun?"

İlk sayfada soru sorar gibiydi. Bade okuduktan sonra sayfayı çevirdi.

"Özledim, eski yaşantımı değil. Bana iyi davranmanı özledim. Sen böyle değildin. Sen beni seviyordun, her şeyden canından çok... Neden değiştin? Bana 'Seni seviyorum' diyordun. Şimdi neden sevmiyorsun?"

Bade okuduğu satırlardan annesinin çaresizliğini hissetti. Sevdiği adam için son çırpınışlarını veren bir kadın.

"Neden öyle dedin bana? Hani benden gelen her şeye razı olurdun? Beni herkesten her şeyden kıskandığını söylerdin. Şimdi ne değişti? Neden böyle oldun? Neden? Neden bunu yapıyorsun bize? Hamile olduğum için demediğin kalmadı. Kaçmak istiyorum, senden her şeyden gitmek istiyorum..."

Bade gözleri dolarken öteki sayfaya geçti.

"Bebeğim karnında gelişiyor. Her şeyden habersiz masum bebeğim. Senden çok özür dilerim, ben özür dilerim... Seviyorum oğlum, sevmesem her yerden giderim ama olmuyor gidemiyorum. Denedim, çok denedim ama ondan gidemedim. Bana kötü bile olsa gitmek istemiyorum."

Diğer sayfayı yavaşca çevirdi.

"Oğlum... Bu gün kucağıma aldım seni, o kadar güzelsin ki. Kokun bile çok güzel. Minik ellerin, minik burnun, minik ayakların... Çok güzelsin, masumsun. Benim hayatım için fazla masumsun. Senin masumluğunu bozmak istemiyorum..."

Bade annesinin bahsettiği kişinin abisi olduğunu anlamıştı.

"Oğlum, affet beni seni babana bırakmak zorundaydım. O sana daha iyi bir gelecek hazırlayacak. Benimle olabileceğinden daha mutlu olacaksın. Belki annen olmayacak ama baban olacak. Özür dilerim, seni bıraktığım için ama mecburum. Yoksa yaşatmaz seni. Buradan gidecek kadar cesur değilim..."

Bade öteki sayfayı yavaşca açtı.

"Her geçen gün içimde bir şeylerin koptuğunu hissediyorum. Yaşamak içimden gelmiyor. Her gün seni düşünüyorum oğlum. Ne yapıyorsun şu an? Ağlıyor musun? Düzgün bakıyorlar mı sana? Her gece seslerin geliyor, deliriyorum galiba..."

Bade yutkunarak sayfayı değiştirdi.

"Affet beni oğlum. Her gece ağlıyorsun dayanamıyorum. Seninle ağlıyorum sürekli seslerin yankılanıyor aklımda."

Öteki sayfayı açtı yavaşca.

"Bana iyi geliyor, oğlum sen gittiğinden beri o iğneler bana iyi geliyor. Kendimi kaybetmiyorum artık, geceleri sesin gelmiyor. Ruhum gitti tek ben kaldım sanki. Canım var ama yaşamıyorum..."

Öteki sayfaya geçti.

"Oğlum hamileyim. Kardeşin olacak, onu da benden alırsa ne yaparım ben. Senin yokluğuna zor alışmışken onu da kaybetsem nasıl yaşarım?"

Bade bir sonra sayfayı açtı.

"Kızım, eskiden kızım olacağını öğrensem; mutluluktan havalara uçarım. Şimdi olmuyor, elimden bütün sevincim alınmış gibi... Yaşıyorum ama yaşamıyorum gibi. Bunu bana neden yapıyor? Neden? Evlilik mi öldürdü bizi? Oysa ben onun için her şeyimden, herkesten vazgeçtim. Kendimden bile vazgecerdim ama o benden vazgeçmeyi seçti."

Bade son sözün ağırlığı ile sesli bir şekilde yutkundu.

"Kızım gelecekte çok güzel olacaksın belli. Kaderin de senin kadar güzel olsun. Dünya'nın en güzel şeyi olan 'Aşkı' yaşamanı istiyorum. Adın gibi 'Aşk kutlsal sevgi' sadece kutsal olanını yaşa kızım."

Bade kendine hitaben yazılan sayfayı okuduğu zaman gözleri doldu. Aşkı bulmuştu annesinin istediği gibi.

"Bana benzediğini söylüyorlar kızım. Yüzen bana benzesen de kaderin bana benzemesin. Çektiklerimi çekme, kendin gibi güzel bir hayat yaşa, adın gibi kutsal aşkı bul. Sahte sevgilere zaman ayırma."

Bade bir sonra ki sayfayı da açtı.

"Güzel kızım bana dedin ya bu gün seni seviyorum. Ben de seni seviyorum ama diyemedim kızım. Bana alışma kızım, ben senin kadar masum değilim. Sevgim uzaktan sana, ne sen bağlan bana, ne ben sana bağlanıyım. Ben bağlandım sen bağlanma."

Bade göz yaşlarını durduramıyorken zorlukla öteki sayfayı açtı.

"Gitmek istiyorum kızım, her şeyi bırakıp seninle ve oğlumla yeni bir hayat kurmak, her şeye sıfırdan başlamak istiyorum. Çok mu geç kaldım? Her şeye sıfırdan başlamak istiyorum."

Bade 'keşke deneseydin anne' diye geçirdi.

"Korkuyorum, yapamıyorum. Neden bana bu kadar acı veren birinden gidemiyorum? Yaşmak istemiyorum... Onla olmuyor ama onsuz da olmuyor. Bazen gitmek gerekir, kendin için ama yapamıyorum."

Bade gözyaşları arasında öteki sayfayı açtı aklındaki 'Keşke gitseydik' düşüncesi ile.

"Özür dilerim, her şey için güzel kızım, yakışıklı oğlum. Size iyi bir anne olmadım. Olamayacağım da, kızım ve oğlum kendiniz gibi güzel ve masum bir hayat yaşayın. Ben sizin yanınızda hiç olmadım, gittiğim zaman da üzülmeyin. Evim sana kalır kızım. İstersen yaşarsın evimde kendi hayatını kurarsın. Güzel bir hayat yaşamanız dileği ile kendinize çok iyi bakın."

Bade son yazının yazdığı sayfanın tarihine baktığında annesinin öldüğü gün olduğunu gördü.

Annesi kasıtlı mı ölmüştü? Annesi bilerek onu bırakırken hiç mi üzülmemişti?

Bade'nin ağlamaları hıçkırıklara dönerken "Neden bu kadar sevdin anne?" diye sessizce haykırdı.

Sevmek güzeldi ama doğru kişiyle. Herkes ile olmazdı sevgi.

Sevginin bir ağırlığı vardı, sadece taşıyabilene.

Bölüm sonuna geldik umarım beğenmişsinizdir.

Vote vererek destek olabilirsiniz.