Behind the Star (Squad Series#1)

18

"Hey.." Narinig kong bulong sakin bago ipulupot ang braso sa bewang ko.

I slowly opened my eyes and saw him. He looked so tired. Tinignan ko ang oras at pasadong alas syete na ng gabi. Dahan dahan akong tumayo para maasikaso sya. Kinuha ko ang tsinelas sa tabi at tinanggal ang medyas nya.

"You look tired. Have you eaten?" I asked. He smiled at me and leaned closer to me to kissed my forehead.

"Not yet.." Mahinang usal nya. Lumayo naman ako sa kanya at hinaplos sya sa pisngi bago tuluyang tumayo.

"Stay here. Magluluto lang ako, take some rest okay?" Marahan kong sabi tumango naman sya bago ngumiti sakin.

Akmang isasara ko na ang pinto ng marinig ko syang magsalita.

"I love you.." He almost whispered. He looked so devastated. I smiled at him sweetly.

"I love you too. Please, rest." Saad ko bago tumungo sa kusina.

Bumuntong hininga muna ako bago kumilos. Simula nung mangyari yung reunion nila ilang buwan na ang nakakalipas, yun na rin ang huling araw na nakita ko si Ishi.

Nagtuloy tuloy pa rin naman ang takbo ng buhay, walang nagbago kahit si Ashton, walang pinagbago. He still my sweetest and caring boyfriend. Yun nga lang ay madalas syang gabihin ng uwi dahil sa trabaho nya.

Madalas nga ay dito na sya kung umuwi, halos ang mga damit nya rin ay nandito na. Unti unti, ang nagiisang larawan ko kasama ng kapatid ko ay nadagdagan ng litrato naming dalwa.

I secretly smiled because of that. I love him so much, tama lang na nagtiwala ako sa kanya. Ang pangamba ko noon ay bigla nalang naglaho dahil mas nararamdaman ko ngayon ang pagmamahal nya sakin.

Pagkatapos ko magluto ay pumunta agad ako sa kwarto para tawagin sya. Nakita ko na mahimbing ang tulog nya kaya hindi ko muna sya aabalahin.

Lumapit ako dito para haplusin ang isang hibla ng buhok nya na tumatakip sa mata nya. Ang haba na ng buhok nya. Dahan dahan akong lumapit sa labi nya para lapatan ng mababaw na halik.

"I love you, Ashton. Please, don't hurt me.." I whispered.

Iniwan ko muna sya para pansamantalang lumabas. Tumingin ako sa kalangitan na ngayon ay punong puno ng bituin. There's always a darkness behind those shinning stars.

Bakit sa kabila nang madaming nagkikinangang bituin ay hindi pa rin natin maiwasang makita ang dilim sa likod nito?

Parang buhay lang diba, we will never see the brightest side of life if we focus on the dark.

But its not that bad to remembered the worst things in life. Some bad things happened in our life makes a great lesson. So, its okay to not feel okay. Okay lang na damdamin yung sarili mo sa dilim. Pero wag mong hayaan makulong ka sa kadiliman na yun.

Some of us never see the beauty of life because we're focus on the things that happened tragically. Little did we know, without the darkness we never see the light.

Hindi pwedeng puro positive lang sa buhay ang nararanasan dahil hindi tayo matututo kung puro masasaya lang ang nangyayari.

Life is like a roller coaster,  matuto lang dapat tayong sumabay sa ikot ng buhay. Positive or negative, the most important is the lesson in life.

It will get harder before it gets easier. We just need to make it throught the hard stuff first, and know that maybe one day it will get better... for good.