Three Golden Rings

Hoofdstuk II

Vrijdag 18 maart 2022

Ik werd vroeg wakker door mijn lichaam die aan alle kanten pijn deed. Vermoeid door het weinige slapen, maakte ik koffie van de wortels van de Cichorei-bloem. Voor het eerst in jaren zette ik die niet alleen voor mezelf maar ook voor een tweede persoon. Ik hoopte maar dat Ludvik het lustte, want anders zou hij de rest van de dag op water moeten leven.

"Goedemorgen." begroette iemand met een vreemd accent me veel te enthousiast.

Ik keek naar de twee blonde kinderen. Ze zagen er uit als engeltjes maar vanbinnen waren ze helemaal bedorven. Terwijl Cecille een tweede persoonlijkheid had, deed Elena niets anders dan herrie maken. De hele dag door kon ik nog hebben, maar zelfs 's nachts had ze nog te veel energie.

"Maak jullie vader maar wakker." probeerde ik ze uit mijn zicht te houden terwijl ik moeite deed om een beetje wakker te worden.
Toen Ludvik de kleine woonkamer in liep smeerde ik een boterham met zelfgemaakte aardbeien jam voor de kinderen

"Jij ochtendhumeur hebben?" vroeg hij toen hij mijn hoofd zag.

"Nee, normaal ben ik 's ochtends stralend als de zon. Die vloer slaapt erg oncomfortabel en je jongste dochter heeft zo'n concentratieprobleem dat ze zelfs vergeet moe te zijn."

"Jij mij niet gezegd jij op vloer slapen. Ik had gedaan voor jou en jij slapen in bed. Ik ga jou massage geven en jij weer helemaal oud." zei hij terwijl hij zijn handen op mijn schouders legde.

Ik trok me meteen terug terwijl ik hem met grote ogen aankeek "Vergeet de regels niet."

"Mijn excuus, maar jij wel wakker zijn nu." zei hij geamuseerd voordat hij ging zitten.

Hij had gelijk, ik was nu tenminste wakker. Ik knabbelde nog op het laatste stukje brood dat ik in mijn hand had, voor ik op stond. Ondertussen waren Cecille en Elena zelf al begonnen aan hun brood. Ludvik nam een slok nam van zijn koffie. Nog voor hij het door geslikt had spuugde hij het uit, zodat Elena kraaide van het lachen.

"Wil jij mij dood?" vroeg Ludvik me beledigd terwijl hij een vies gezicht trok en naar de koffie keek.

"Die mogelijkheid heb ik nog niet overwogen. Ik zal je vanavond vertellen wat mijn antwoord is.” Die opmerking liet Ludvik verbaast opkijken maar voor hij kon reageren sprak ik al verder “In de tussentijd heb ik graag dat je deze twee goed in de gaten houd, geen herrie alsjeblieft. Ik woon maar een kilometer van Saint Thopian af." Met die woorden trok ik mijn legerjas aan, pakte mijn tas en stapte naar buiten.

Alle drie knikte ze braaf voor ik de deur zachtjes achter me sloot maar ik had beter moeten weten. Ik was nog geen tien stappen van mijn huis verwijderd of hoorde Cecille al gillen. Heimelijk maakte ik me meer zorgen als ik toe wilde geven. Stel dat iemand ze zou horen. Dat was dan nog niet echt te verwachten, maar wat als Paul, mijn buurman van een kilometer verderop die ook in het bos woonde, langs kwam?

Paul en Marie waren beide halverwege de 50 en hun kinderen waren maar een paar jaar ouder dan ik dus kenden we elkaar goed. Paul had me geholpen mijn huisje te bouwen samen met Ben, Robert en Pierre. Ze waren als mijn vervang-ouders. Ik zag ze dan wel erg onregelmatig, toch was het altijd een plezier. Misschien zou ik van de week weer eens een paar uur vrij moeten maken en bij ze langs gaan.
Toen ik dat leuke idee had bedacht, bedacht ik ook meteen dat dat niet zomaar zou gaan. Met Ludvik en die twee monstertjes in huis had ik mijn handen helemaal vol. Ik was al bang om ze 6 uur op een dag alleen te laten. Het zou niet verstandig zijn dat meer te doen dan 5 dagen in een week.
Eindelijk bij mijn boetiek aangekomen, kon ik mijn gedachten een beetje verzetten en me even niet druk maken om een ander dan mezelf, iets wat ik al 3 jaar deed en me prima beviel.