Three Golden Rings

hoofdstuk XIV

Zondag, 1 januari 2023

Ik lag heerlijk te slapen. De dekens waren warm, de lucht in de kamer was niet ijzig koud zoals ik dat de laatste jaren van mijn leven had gekend en de muren en dak kraakten niet door de kille wind van buiten. Het was heerlijk. Een mens had niet veel nodig om gelukkig te zijn, maar nog minder om uit het geluk getrokken te worden.Ik werd uit het moment dat ik het meest genoot van de kleine vakantie die ik mezelf toestond getrokken door een blond meisje die mijn maag beschouwde als trampoline, een ander meisje had cichoreikoffie naar mijn kamer gebracht, maar struikelde door de hond die op me af kwam stormen om mijn gezicht onder te likken.Deze vakantie had meer weg van een hel."Elena," kreunde ik van de pijn. Mijn gezicht draaide ik automatisch mee toen ik rolde waardoor Tarzan de andere kant van mijn gezicht ook nog eens kon likken. Cecille gilde paniekerig om de scherven op het tapijt en de koffie die erin trok."Gelukkig nieuwe jaar, mama." zei Elena vrolijk.Ik duwde Tarzan weg en keek het kind met grote ogen aan. Waar haalde dat kind het lef vandaan om zoiets op zo'n moment te zeggen?"Liefje, maak je niet druk. Pas op voor je bloten voeten en blijf staan," zei ik tegen Cecille die bijna stond te huilen.Met tranen in haar ogen wachtte ze tot ik uit bed was en bij haar stond om de scherven op te rapen "Eden, gelukkig 2023.""Jullie ook," zei ik en trok het meisje in mijn armen terwijl ik mijn neus ophaalde "Elena, kun je Tarzan naar buiten doen?""Waarom ik?" pruilde ze en sprong van het bed."Omdat jij hem naar binnen hebt gebracht.""Niet," zei ze en knikte heftig haar hoofd.Ik keek haar streng aan waardoor ze haar blik af wende en met getuite lippen afwachtte wat er ging gebeuren."Breng Tarzan nu maar naar buiten," zei ik na een lange stilte. Ik snoof nog eens en de neiging om in mijn oog te krabben onderdrukte ik met moeite."Hoe jij weten dat Elena Tarzan binnen bracht?" vroeg Cecille die naast me hurkte om mee te helpen de schreven op te rapen."Omdat jij geen schoenen aanhebt," zei ik toen mijn hand vol was en op wilde staan.Ik zag Cecille niet-begrijpend fronzen maar ik zei verder niets. Een moeder kon beter haar geheimen bewaren voordat de kinderen te slim zouden worden. Samen met Cecille liepen we met onze handen vol scherven naar beneden waar Ludvik de tafel aan het dekken was in alleen zijn geruite boxer."Bonjour," glimlachte hij vrolijk. "Gelukkig nieuwe jaar."Ik kwam naast hem staan om de scherven in de prullenbak te gooien. Ludvik deed de juiste bladeren in de thee. Hij begon dit jaar extreem goed."Er heeft zich nog niets gelukkigs plaatsgevonden tot nu toe," mompelde ik en nam de scherven van Cecille over om die ook weg te gooien.Ineens werden er een paar sterke mannelijke armen om me heen geslagen en een groot lichaam tegen mijn rug gedrukt worden voor ik een paar blonde krullen in mijn gezicht voelde kriebelen."Ik jou kunnen helpen ervoor zorgen jij leukste nieuwjaar hebben jij ooit zullen herinneren," fluisterde Ludvik in mijn oor.Ik pakte zijn neus vast en trok er zacht aan maar wel hard genoeg om hem 'auw' te laten zeggen en ervoor te zorgen dat hij me los zou laten. Hij lachte hartelijk voor hij verder ging met de tafel te dekken. Die knuffel was maar een grap en daar was ik blij mee. Laura's woorden was ik niet vergeten en bij iedere blik of aanraking vroeg ik me af of Ludvik ooit een hekel aan me zou krijgen en er vandoor zou gaan met de kinderen. Het was in ieder geval een opluchting dat die dag niet vandaag was. Misschien was de dag niet echt goed begonnen, maar dat wilde niet zeggen dat het geen leuke dag zou worden."Mama, ik en Tarzan cadeau voor jou," Kwam Elena vrolijk roepend binnen.Mijn ogen groeiden toen ik haar hand vol zag met iets bruin "Is dat poep?"

Donderdag 5 januari 2023

De kinderen waren rustig aan het spelen, ik was een boek aan het lezen en het voelde prettig in een warm huis te zitten op zo'n koude vochtige dag als deze. Het was vijf dagen na nieuwjaar en de maandag zou ik weer volop in de boetiek staan. Ik genoot van de dagen die ik nog overhad.Ludvik had bijna een half uur naar het beeldscherm gestaard, toen hij abrupt opstond.Ik keek verbaast op. "Wat is er?""Ik hoop jij niet erg vinden, ik moeten gaan," hij liep naar de deur en deed zijn jas met moeite aan deed doordat hij de laptop nog in zijn hand had."Met de laptop?" vroeg ik en gebaarde naar het ding in zijn hand."Euh.." hij keek naar het zwarte platte voorwerp in zijn hand "Ja, dat handig," met die woorden trok hij zijn jas helemaal aan en stormde hij als het ware naar buiten.Zijn reactie was vreemd, net zoals dat hij ineens de laptop mee naar buiten nam. Ik keek om naar de kinderen die niet op of om keken van hun spel."Blijf vooral rustig spelen. Mama en papa zijn even buiten." Ik stond op om mijn schoenen aan te trekken voor ik mijn legerjas van het rek trok en naar buiten stapte.Even keek ik rond, zoekend of Ludvik in de buurt was. Mijn ogen vielen op mijn oude huisje, het leek zo miezerig klein vergeleken het huis waar ik nu in leefde. Ik gebruikte het tegenwoordig als schuur, perfect om alle tuinierspullen in te stoppen of het gereedschap van Ludvik. Ooit was dat mijn thuis geweest, het had altijd trouw geprobeerd me te beschermen tegen weer en wind, en ook al lukte het hem niet altijd, ik was er wel gelukkig geweest. Snel wendde ik mijn blik van het huis af en keek naar het bos.