Three Golden Rings

Hoofdstuk XXII

Zaterdag 4 november 2023

Van een afstandje keek ik in het prachtige oranje vuur dat van het kampvuur af kwam. Ik zat in het gras met mijn benen omhoog, waar ik mijn armen op liet leunen. Een eind verderop hoorde ik een paar mensen op instrumenten spelen en de lucht vulde zich met het geroezemoes van de vele mensen die aanwezig waren op dit bescheiden feest. Het vuur hield de voorkant van mijn lichaam warm terwijl mijn rug rilde van de kou. Er was een geweldig feest aan de gang en na lang mee te hebben gedaan, was ik uiteindelijk moe op de grond geploft.

"Is er iets?" hoorde ik ineens naast me.

Ik keek en zag alleen maar een paar benen die goed verstopt waren in een oude spijkerbroek. Toen ik omhoog keek zag ik een donkergroene trui en toen ik nog hoger keek, herkende ik het gezicht die bij de stem paste. Robert.

"Waarom zou er iets zijn?" vroeg ik.

"Ik ken je," was zijn excuus. "En ik zie dat er iets aan de hand is. Wat ik niet begrijp is, wat er aan de hand is. Je hebt alles om gelukkig te zijn."

"Klopt, ik heb niets te klagen." zei ik met een glimlach waarna ik weer in het vuur keek.

"Heeft het met François te maken?"

"Nee.. Ja-" stotterde ik "Misschien is het ook een beetje dat, maar daar denk ik nu niet aan."

"Wat is er dan?" vroeg Robert die naast me hurkte "Ik ken je te goed en zie dat je ergens mee zit."

Meer was er niet nodig, hij had gelijk. Hij kende me al zo lang en zo goed dat het weinig zin had om te liegen. Hij kende me door en door. Met de jaren waren we elkaars houdingen gaan herkennen. Hij kon als het ware mijn gedachten lezen en mijn gevoelens voelen. Hij was er altijd wanneer ik hem nodig had. We lachten, grapten, deelden geheimen met elkaar en konden bij elkaar uithuilen. Deze keer daarentegen, wist ik niet of ik het met hem kon delen. Ik was bang voor zijn reactie, bang voor de reactie van iedereen en misschien nog wel het meeste van mezelf.

"Je bent eng, ga eens uit mijn hoofd," grapte ik.

Na honderden pogingen grappig te zijn zonder dat het me was gelukt had ik eigenlijk moeten weten dat mijn woorden niet het resultaat zouden opleveren als gewenst.

In plaats van Robert te laten lachen schommelde hij naar achter waardoor hij op zijn achterste belanden voor hij met een zucht comfortabel ging zitten.

"Je hoeft het er niet per se over te hebben als je niet wilt hoor."

"Jawel, ik denk dat het beter is als ik er over kan praten," gaf ik toe. Even nam ik diep adem om moed te verzamelen. "Ik b-", nog voor ik iets kon zeggen werd ik onderbroken.

"Ow, ik had het kunnen weten." zei de lieflijke vrouw van Robert met een stem die al haar ongenoegen naar mij toe uitte. "Natuurlijk moet je weer bij haar zitten. Als ik niet genoeg voor je ben hoef je het maar zeggen hoor."

Ik keek snel van haar naar Robert, die zich voorover boog om me met een grote grijns iets toe te fluisteren "Dit wordt bank slapen."

Na zijn woorden stond hij op om zo kalm mogelijk tegenover zijn vrouw te gaan staan om op een zachte manier ruzie te maken. Ik had zulke scenes niet vaak meegemaakt, maar die paar die ik gezien had, werden nooit meer uit mijn geheugen gewist en ik wilde niet dat er nog meer grijze cellen gevuld werden met de onzin van Laura.

Een tijdje bleef ik daar weer zitten. Mijn blik op het vuur gericht en mijn gedachten verzonken in het niets.

Pas toen er een klein blond wezen op mijn schoot kroop, kwam ik weer uit mijn dagdroom. Elena leek moe door het vele spelen en de laten uren. Zonder een woord te zeggen, was ze bij me gekomen en leek nu al bijna vast te slapen. Een eindje verderop zag ik Cecille met Leatitia. Ze waren identiek gekleed, waar ze de hele middag plezier mee hadden gehad en ik wist dat het vannacht ook geen slapen zou worden voor deze meisjes.