Three Golden Rings

Hoofdstuk XXI

Zaterdag2 september2023

Maandengingen voorbij en uiteindelijk liep de zomer tot zijn einde.

Elena en Ludvik waren naar Paul en Marie, en ik was naar de stadsmensengegaan. Ondanks dat ik Cecille, net als Ludvik, haar had aangeboden mee te komen had ze geweigerd van Tarzans zijde te wijken. Daar in tegen was de hond nergens meer te bespeuren en zat Cecille zielsalleen buiten aan de rand van het rivier.
"Hallo." ik hurkte bij haar om met haar naar het water te staren.
"Hallo." zei ze zonder me aan te kijken.

"Ben je Tarzan kwijt?"

"Nee,"
"Ben je boos?" vroeg ik toen ik haar frons zag.
"Ja."
"Vertel me eens waarom", ik kwam bij haar grond zitten als teken dat ik uren zou blijven zitten als ze dat wenste. Het deed me pijn haar altijd zo te zien, wetend dat het met mij te maken had. Nu, op deze prachtige zomerdag wilde ik eens weten wat er aan de hand was.
"jou." was het enigste woordje wat ze wilde uiten. Met alleen dat woord zouik moeten raden wat ze bedoelde en het ergste van alles was dat ik ook precies wist wat ze bedoelde. Ik was de schuldige van al haar verdriet en boosheid.
"Wat heb ik fout gedaan?" ik trok mijn benen op en sloeg mijn armen er omheen.
"Alles." zei ze waarna ze me aankeek. "Jij alleen maar stom bezig. je altijd doen of alles oké is. Jij altijd doen of je beste voor iedereen wilt, jij altijd doen of je van ons houden, maar dat doe je niet."

haar felle woorden kwamen als een dolk in mijn hart aan maar ik bleef kalm, bereid om eens echt naar haar en haar gevoelens te luisteren.
"En waarom denk je dat ik niet van jullie hou?"
"Papa wel, van mij niet."
"En Elena?"vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen van verbazing. Ik wist niet wat ik precies moest zeggen of doen. Ik had me nooit als goede moeder beschouwd, maar ik had ook nooit gedacht dat ik de verschrikkelijke moeder was die Cecille nu beschreef.
"Weet ik niet."mompelde ze voor ze haar ogen weer op het water richtte.
"Vertel me dan eens waarom denk je dat ik niet van je hou?" vroeg ik kalm.
Langzaam liet ze haar hoofdje zakken en ik vermoedde dat er tranen over haar wangen heen liepen.
"Omdat jij altijd mensen waar ik van houden van me af pakken." snikte Cecille.
Twijfelachtig legde ik een hand op Cecilles gebogen rugje, hopend dat ze mijn troostend gebaar zou accepteren. Haar woorden en tranen bezorgde me een brok ik mijn keel die ik wanhopig probeerde weg te slikken.
"Ik hou van je." zei ik "Ik zal altijd van je blijven houden."

Cecille keek langzaam op ten veegde haar tranen weg. "Maar niemand anders van mij houden," slikte ze haar tranen terug in.

"Natuurlijk wel," ik schoof dichter naar haar toe om een arm om haar schouderte leggen. "Er is niemand die meer van je kan houden als papa, en Elena plaagt je alleen maar omdat ze zo dol op je is, dat is haar manier om haar liefde voor jou te tonen,"
"Jij denken papa meer van jou houden dan ons?" vroeg ze toen, wagend me aan tekijken.
Ik nam diep adem voor ik een klein beetje ging verzitten. De late zomerzon scheen fel op ons door de takken heen. Het water vande rivier suisde langzaam en het gras onder ons wachtte geduldig totwe ze hun vrijheid terug gaven. In mijn armen had ik een van demooiste blonde kinderen die ik ooit had gezien en toch lukte het meniet dit geweldig gevoelige, talentvolle maar ondeugende meisje teovertuigen dat er meer liefde om haar heen was, dan ze ooit zouweten.
"Herinner je je het verhaal van je oma over de driegouden ringen?" vroeg ik "De eerste is voor de persoon die je haat, de tweede is voor de persoon die je dankbaar bent en dederde-"
"Is voor gene waar je van houdt." eindigde Cecille mijnzin.
"Wij hebben de drie gouden ringen." zei ik waarnaik de ring van haar grootmoeder liet zien die haar vader ooit aan megegeven had.
Automatisch greep Cecille naar haar ketting waar haarring aan hing die van haar moeder was.

Ik wist dat Ludvik die haar gegeven had, het was hem gelukt haar telaten geloven dat de roze ring die ze hem had gegeven was omgetoverdin de trouwring van haar moeder. Ik wist dat Cecille die ring nodig had om zich dichter bij haar moeder te voelen, en hoe graag ik dierol op me had willen nemen, ik wist ook dat ik nooit de moeder zou kunnen zijn die ze wenste te hebben.
"Toen papa en ik trouwde gaf ik hem zijn ring ondanks dat ik hem toen haatte," zei ik eerlijk.