Three Golden Rings

Hoofdstuk IX

Maandag1 augustus 2022

"Wat is er aan de hand?" vroeg ik toen ik mijn boetiek uitstapte om te kijken wat er op straat gebeurde."De stadsmensen." zei een oudere man haastig.Alleen die woorden waren al voldoende. De stadsmensen waren een groot probleem geworden in de oorlog. Voedselhulpen konden niet meer overal komen, en de hoeveelheid was lang niet voldoende. Mensen die in steden woonden, hadden geen tuin en wilde men het in deze tijd overleven, was ruilen maar van korte duur, uiteindelijk raakten de spullen op. Een tuin was van levensbelang en het enige wat ze in de stad weinig tot niet hadden. Alle stadsmensen begonnen langzaamaan de dorpen in te trekken, sommige konden er wonen maar de meerderheid kon niets anders dan onze tuinen leegroven om zichzelf te voeden. Het probleem was dan dat de eigenaren van die tuinen zelf honger moesten lijden. Uit zelfbelang moesten we de stadsmensen op zijn tijd wegjagen.Sinds François aan de macht was, werden we goed beschermd, dat moest ik toegeven, maar na twee jaar van rust kwamen ze dan toch terug."Eden, sluit je winkel en ga naar huis. Het is gevaarlijk." Als je het over de duivel had, François kwam even langs om me bevelen te geven."Pardon?" vroeg ik beledigd "Geen stadsmens die weet welke bloemen eetbaar zijn, en ik woon ver genoeg weg. Ik hoef me nergens druk om te maken.""Geen mens met vol verstand die bloemen bij jou haalt, probeer iets om je leven te geven en vertrek naar huis. Volgens mij had je nog twee buitenlandse rijke etters om voor te zorgen en ik wil niet dat Saint Thopian moet lijden omdat jij jezelf graag laat bedelven door een kudde hongerige mensen." bij die woorden liep hij door om iemand anders bevelen te geven.Ik keek hem zuur na en bijna had ik de ramen uit de deur gegooid van woede, op dat moment liep Paul langs om zich ook naar huis te haasten."Wat doe jij nog hier? Heb je niet geho-""Ja ik weet het." snauwde ik kort af.Paul trok zijn wenkbrauwen beledigd op, maar zei geen woord. Hij bleef kalm wachten tot ik mijn excuses aanbood. Zo deed hij altijd als hij ergens niet van gediend was, vooral als hij wist dat het eigenlijk niet direct op hem gericht was. Zoals zijn ogen eisten, excuseerde ik me dan ook."Het spijt me, ik heb blijkbaar mijn dag niet." mompelde ik."Kom, dan breng ik je naar huis,""Even wachten." Ik had er een hekel aan om te doen wat François van me eiste, maar ik was wel slim genoeg om niet te eigenwijs te zijn om tegen de draad in te gaan en mezelf de dood in te jagen, of erger, ik kon zwaar gewond raken.Ik bracht de paar bloemen die buiten stonden naar binnen, pakte mijn handtas en de wortels die ik geruild had en sloot de boetiek. Al die tijd bleef Paul kalm op me wachten."Wat doe jij hier eigenlijk?" we liepen richting huis."Ik heb een verwaarloosde kat naar Bernard gebracht. Dit is ondertussen de derde in een maand tijd die ik vind."

De oorlog had niet alleen veel problemen opgeleverd voor de mensheid maar ook dieren waren het slachtoffer geworden. Aangezien de wereld twee derde van de mensheid verloren had bleef er niet veel over om voor de dieren, vaak huisdieren, om te zorgen. Verwaarlozing was een groot probleem

"Bernard zal niet blij geweest zijn,"

"Jawel, hij heeft last van muizen," wimpelde Paul mijn gedachten weg.

"Na een maand nog steeds?" vroeg ik verbaasd.

"Dat zou ik niet weten, ik heb hem vandaag niet gezien en heb de kat gewoon bij hem los gelaten."

Pauls glimlach zorgde er voor dat ik ook glimlachten.

"Hoe gaat het met David en Justine?" vroeg ik naar Pauls volwassen kinderen toen de stilte te lang duurde.

"David heeft zijn boerderij ondertussen opgeknapt, daarentegen zie ik hem er nog niet zo snel met zijn boerin in leven."

"Je bedoelt dat hij nooit een boerin zal vinden," zei ik met een glimlach.

"Dat vermoeden begin ik te krijgen,"

"En Justine? Studeert ze nog steeds natuurlijke medici?"

"Dit was haar laatste jaar, ze zou langs zijn gekomen maar dat is niet door gegaan." Zei Paul met een blik op de lucht.