Three Golden Rings

hoofdstuk XI

Vrijdag 9 september 2022

"Ik hoorde van Robert dat je ruzie had gemaakt met zijn vrouw," merkte Pierre die vrijdag op toen we naar het restaurant liepen."Om het beter te verwoorden, het was geen ruzie maar een extreem directe woord-wisseling," zei ik op mijn chicst."Door die directe woord-wisseling heeft Robert weer eens op de bank moeten slapen," grijnsde Pierre. Hij leek te genieten van andermans ellende, zelf kon ik ook niet zeggen dat ik hier nog veel bij voelde. Robert sliep gemiddeld wel twee keer in de week op de bank, als het niet door mij kwam dan was het wel weer om wat anders. Het enige wat ik hoopte was dat hij het mij niet kwalijk zou nemen."Hoe zit het ondertussen met jou en Claire?""Goed, goed, we zijn druk bezig met kinderen maken." zei Pierre terwijl we de hoek om liepen."Ik hoef echt geen details over jullie privéleven . Door te zeggen dat jullie druk bezig zijn, komt er bij mij iets heel anders in mijn hoofd dan een baby. Ik wilde alleen weten of ze zwanger was."Pierre lachte voor hij weer wat serieuzer werd. Nou ja, serieus?"En jij dan? Moet jij geen baby's van je blonde bankdirecteur?""Hoe durf je ook maar te denken dat ik dat zou willen?" vroeg ik terug "En daarbij, van de week ben ik al omgedoopt tot moeder. Ik heb mijn handen al vol aan ze, daarnaast geloof ik niet dat ik ooit meer van mijn eigen kind zou kunnen houden als van hen."Een paar seconde viel er een zware stilte."Ben je van plan je toekomst om te gooien voor hen?""Welke toekomst? Voor zij kwamen, leefde ik eenzaam in het bos en was ik heimelijk verliefd op een van mijn beste vrienden die me niet zag staan. Natuurlijk had ik ooit gedacht te trouwen met een man waar ik van hield en samen kinderen te krijgen. Maar nu heb ik ook kinderen in huis, en een man.. Soort van dan." zei ik schouderophalend."Soort van, ja." grijnsde Pierre.Op hetzelfde moment kwam het restaurant in zicht. We stapten naar binnen waar Ben en Robert al op ons zaten te wachten."Ha, onze ruziezoekster is er," begroette Ben me."Ter verdediging, het was geen ruzie maar een extreem directe woord-wisseling," zei ik tegen Ben "Echt, als ik het kon had ik me ingehouden," zei ik er meteen achteraan tegen Robert."Ach, maak je niet druk. De bank slaapt fijner dan het bed, nu hoefde ik tenminste geen ruzie te maken om daar te kunnen slapen," Hij grijnsde en klopte op de plek naast zich."Hé, kijk daar eens," fluisterde Pierre ineens terwijl hij naast Ben kwam zitten.Ben, Robert en ik keken meteen naar de deur, waar een beer van een man stond.Hij was niet zo groot als Ludvik, maar hij was wel bijna dubbel zo breed. Zijn gezicht en armen zaten onder de littekens en zijn haar was zo lang dat hij het in een korte staart kon doen, het zag er vet en onverzorgd uit. Zijn wenkbrauwen waren nog net niet doorlopen en zijn kin was zo breed dat het bijna leek alsof zijn hoofd vierkant was. Verder hij droeg legerkleding, niet alleen een vest zoals de mijne, maar ook T-shirt, broek en de bijpassende schoenen.Ik keek snel van die man naar de jongens. "Wie is dat?""We kennen zijn naam niet. Hij staat bekent al Rambo. Die man is hier een paar dagen geleden in Saint Thopian gekomen. Hij is bij de militaire commando geweest," zei Robert zonder zijn ogen van hem af te houden."Hij heeft het kleine huisje gekocht naast de oude Benoit." zei Ben."Ow daar," knikte ik."Maar sommigen zeggen dat hij daarbinnen een tent heeft opgezet en iedere avond een vuur opzet. Hij leeft alsof hij nog in de jungle zit." fluisterde Ben op mysterieuze toon.Ik liet mijn ogen weer naar de duistere man glijden. Hij zag er inderdaad uit als een enge psychopaat, toch hoorde je niet iemand te beoordelen op zijn uiterlijk of leefwijze. Dat hield echter niet in dat ik ooit iets met hem te maken hoefde te hebben.Ineens sloeg Ben met een harde hand op tafel.Ik sprong op van schrik, net als Pierre en Robert."Jullie zouden niet constant alle roddels moeten geloven," lachte Ben "Jullie hadden jullie gezichten eens moeten zien."

Maandag 12 september 2022

"Mama, ik Tarzan welterusten gezegd," Elena smeet de voordeur zo hard dicht dat ik bijna geloofde dat de scharnieren het niet zouden redden.Ik liet het stofdoekje vallen en ving haar net op tijd op in mijn armen. Ze zou nooit zonder energie komen te zitten. Zelfs haar avonturen op school maakten haar niet meer of minder energiek."Kom jij ook slapen Cecille?" vroeg ik en zetten Elena alweer neer.Cecille legde haar groene potlood neer en volgde ons naar de slaapkamer. Ik stopte ze in en wenste ze welterusten. Stil liep ik de kamer uit en deed de lamp uit. Toch liet ik de deur op een kier, zodat ze het licht van de huiskamer hadden en ze niet bang hoefden te zijn in het donker. In het begin hield ik nooit rekening met zulke kleine dingen, maar na zo lang met kinderen geleefd te hebben, waren het die kleine dingen die vaak het belangrijkst waren.