Kaçak

Gerçekler ve Yalanlar

İçeriye geçip oturduğumda başımı ellerim içine alıp dirseklerimi direksiyona dayadım. Beynim patlayacak gibiydi. Öfke tenimin içinden dışarı çıkmak için debeleniyordu. Çok fazla öfke birikmişti. Çok fazla.

Zihnimi bu hastalıklı şeyden uzaklaştıracak bir şeylere yormalıydım ama hiçbir şeyle uğraşacak gücüm yoktu.

Hala onu düşünüyordum. Hala kokusunu üzerimde hissediyordum. İğrençtim. Hastaydım.

Kardeşimi becermiştim.

Hayır kardeşimle sevişmiştim. Aşk yapmıştım.

Ona aşık olmuştum.

Şu an ne yapıyordu?

Ren’le miydi?

Kahretsin! Ren’in tek işi şimdi Bree’yi aramaktı. Kafasında bir şey varken başka hiçbir şeyle uğraşmazdı. Yine de kendimi onu ararken bulduğumda telefonu kapatacak güçten yoksundum.

 “Ren?”

“Ne var?” Sesi sıkıntılıydı. Hala Bree’yi arıyor olmalıydı. Ama asla bulamayacaktı.

“Annie yanında mı?”

“Hayır, neden soruyorsun? Onu yine mi becermek istiyorsun?” Küfrederek telefonu kapattım. Piçe hayır diyebilir miydim?

Onun yumuşak tatlı sesi hala kafamın içinde yankılanıyordu. Üzgün suratı ve gözlerinden akan yaşlar. Daha önce yediğim her dayaktan daha fazla yakıyordu canımı. Onu aramak zorundaydım Bree için endişeleniyor olmalıydı. Ama sesini duyamazdım.

Telefonu açıp üç kelime yazdım ve gönder tuşuna bastım.

Bree güvende. Kaç.

Şimdi sıra kafamdaki sesleri susturmaya gelmişti.

***

Şu an…

Annie

Kulak tıkanıklığı ve başımdaki bir zonklamayla uyandım. Acı çektiğim için tanrıya hiçbir zaman bu kadar minnettar olacağım aklıma gelmezdi. Ama bu lanet beynimi rendeleyen acı hala hayatta olduğumun işaretiydi.

Gözlerimi açmadan bir süre bekledim. Cidden neyle karşı karşıya olduğumu görmeye hazır mıydım?

Başka bir yerde olduğum kesindi. Burası çok daha soğuktu. Temiz ve taze kokuyordu. Ölü rutubet yoktu. Belki de cennetteydim. Belki de arafta ama kesinlikle cehennemde olmadığıma emindim. Henüz.

Sonunda gözlerimi açtığımda gümüşi gözlerle karşılaştım. Vazgeçmiştim. Kesinlikle cehennemdeydim.

Bakışlarımı kaçırarak, “Neredeyiz?” diye mırıldandım. Sesim kesik kesikti.