Sir, we're married!?

Chapter Thirty

CHAPTER THIRTY

*Jiro's POV*

Frances called me. And she's crying. What the fck.

Kahit nagkaklase pa ako. Dinismiss ko agad ung klase ko at saka ako nagpunta sa parking lot. Mamaya ko nalang babalikan ung gamit ko dito.

Sht. She called me and she's crying that she's in a hospital. Kinabahan akong bigla. Wala naman masamang nangyari siguro diba? Punyeta! Kinakabahan ako sa pwedeng mangyari!

Pinaharurot ko ung kotse ko. Good thing at hindi traffic ngayon at baka murahin ko ung traffic aid if ever.

Ang unang hula ko at magpunta emergency room. At tama ako.. Andun sila..

I felt a stab in my chest.

Natulala ako sa kinatatayuan ko at nakatingin sa kanila with pained expression.

This is what I envy Ian for. He can freely show Frances and every the affection he has for her. But me?

Ha. I'm a damned man who's coward and envious.

Bakit ba kasi nag-teacher ako?

Mag-resign nalang kaya ako? 

But, I love my profession. PUNYETANG BUHAY! Bakit ba napaka-unfair?

Ang sabi ng marami ang mga libreng bagay ang pinakamasarap. Pero karamihan sa mga bagay nayon. Kailangan mo pang paghirapan. Oo, masarap magmahal. Pero ung pagmamahal naun. Pang-buwis buhay. Ang mas nagmamahal ang mas nagbibigay ang mas nasasaktan.

Hindi ko alam kung lalapit ba ako sa kanila o hahayaan ko nalang si Ian at Frances na magyakapan don maghapon. Putangina.

Oo na. Mahal ko naman talaga sya e. I've suppressed this feeling for about 10 years from now.

OO, bata palang kami. Mahal ko na sya. Akala ko dati simpleng crush lang un. Normal sa mga batang katulad ko. Pero hindi e. Habang tumatagal lalong lumalalim ung feelings ko para sa kanya. 

Lahat naman ng tao may karapatang masaktan diba? At putangina. Nasasaktan ako ng todo todo ngayon.