CHAPTER TWENTY
Kainis! Bakit ba ganito ung pakiramdam ko?! KINAKABAHAN AKONG EWAN! Wala namang multo dito bakit kakabahan ako?! >______<
Magkatapat kami ng upo ni Jiro. Siya, nakaupo sya malapit sa kama nakapatong ung ulo nya sa kama ung parang nakasandal? Nakapikit sya kita ko.
Ako naman.. >______< Parang tanga.. Nasa may pinto ako ng CR. E kasi e.. You'll never know with drunk guys diba??
Para akong tanga dito na kinakausap ung sarili ko.. >3< Mababaliw na ako! Yari sakin ung mga un mamaya! Lalo na si Kuya Rap! Arrrrrggh!
Kinakausap ko lang ung sarili ko.. Kung pano ko ba matatapos ung mga plates ko.. Nakakatamad gawin. -____- Un pala ang nakakainis sa pagiging Arki Student. Kahit gusto mo ung ginagawa mo kapag inatake ka ng katamaran.. Hindi ka talaga makakagawa. -_____-
"Hoy. Psst." Inangat ko naman ung mukha ko at parang ewan na nakatingin na pala sakin si Jiro.
"Po?" Hehehehe. -________- Pakitang-tao lang yan. Naiinis parin ako sa kanya dahil nagagalit sya e wala naman akong ginagawa sa kanya tapos sinabihan pa nya akong maarte! Aba! Kasalanan ko bang wala akong kasabay kumain?
Errr. On second thought, kasalanan ko nga dahil di ako sumabay sa kanila.
"Bakit ang layo mo?" Halata sa boses nya na medyo lasing sya kasi.. Groggy ung boses nya. At isang dahilan un kung bakit ako andito ngayon sa pwesto ko.
"Paki mo?"
"Tss. Tinatanong kita ng maayos ah. Sumagot ka ng maayos."
"E ano ba kasing paki mo ba?"
"Asawa. KITA."
"Tanga. Hindi mo ko asawa." >//////< ASAWA?! Wtf.
"Magiging. Ganun din yun. Tss." Parang tanga talaga. Tumayo ako at pumasok sa CR. Inikot ko ung pangingin ko hanggang makita ko ung cabinet na naglalaman ng mga towel, robes, etc etc. Guest room kasi to, no.
Kumuha ako ng isang face towel at binasa sa sink. Bago ako lumabas.. Sumilip muna ako sa may pinto.
Tulog? Weh? Ang bilis naman?
BINABASA MO ANG
Sir, we're married!?
Teen Fiction(Filipino/Tagalog) Love is like eating your favorite food and you simply can't get enough. Love is like breaking the rule, you know it's bad but you love the rush. Love is like reading the same old book over and over again, you knew what would happe...
