CHAPTER SIXTY-SEVEN
Natatandaan ko na kasi lahat.
Hindi ko alam kung anong nangyayari sakin. Pero ayokong sabihin sa kanila.
I just found myself getting up at nagdirediretso lang ako sa loob ng bahay at paakyat ng hagdan.
"Hey, wait." Alam ko namang susundan nya ako e. Bakit ba biglang nagkaganito? Bakit parang.. nahihiya ako?
Nahihiya ba ako dahil pansamantala syang nakalimutan ng isip ko, o nahihiya ako dahil hindi agad sya nakilala ng puso ko?
"Alam kong hindi ka okay. Tell me, please?" Kasabay ng pagsabi nya ng please.. Hinarap nya ako sa kanya.
"Why do you kept asking me if I'm okay? Pero ayaw mo naman maniwala?" I choke. May mga luhang nagbabadyang tumulo and there's a lump in my throat.
"Frances, humarap ka nga dito." Pero hindi ako humarap. Ayokong mga mata ko mismo ang magsabing naaalala ko na siya.
"Bakit ba ayaw mo maniwala!?" There~ Masakit pa yung ulo ko. MEDYO MAGULO PARIN ANG LAHAT PARA SAKIN.
May mga pieces of memory parin na nawawala.. Pero halos lahat~ Natatandaan ko na.
"Whoa~ Wait. Teka~ Gel wag ka nga umiyak!" Naramdaman ko na lang ung thumbs nya na nasa ilalim ng mata ko at pinunasan ung luha na tumutulo dun.
I just stood there with one hand in my face. Buti walang ibang tao sa loob. Nasa labas ata silang lahat.
"Gel. Ano ba? Sabihin mo naman sakin. Ang hirap naman nang ganito."
Hinawakan nya ako sa magkabilang side ng mukha ko at itataas nya sana pero accidentally~ Naitulak ko sya.
"Sht." Nanlaki ung mata ko dahil napalakas ata ung tulak ko sa kanya, na-out balance kasi sya. kaya naman hinatak ko ung sleeves ng polo ni Jiro.. pero in the end.. Nasama parin akong bumagsak sa kanya.
*blag*
YOU ARE READING
Sir, we're married!?
Teen Fiction(Filipino/Tagalog) Love is like eating your favorite food and you simply can't get enough. Love is like breaking the rule, you know it's bad but you love the rush. Love is like reading the same old book over and over again, you knew what would happe...
