Chapter 29: Escape

4.8K 284 40
                                    

.



The word 'death' came accross my mind after several tests. Hindi ko alam kung ilang oras na ang lumipas, kung ilang karayom na ang tinurok nila akin, kung ilang wires na ang nakakabit sa katawan ko at kung bakit matapos lahat ng iyon ay hindi pa rin pumipikit ang mga mata ko.




I feel like my body becomes paralyzed right after they forced me to lay in this hard single bed. My whole body also feels numbed and I think the only thing that's working to me aside from my heart and airway is my brain.




I was sorrounded by people earlier but the only person who's left now is the one who monitored the computer. Wala akong ideya kung ano ang balak nila pero sa bawat minutong lumilipas ay nanghihina ako. Samu't -saring emosyon na pakiramdam ko ay ikamamatay ko. Parang may humihigop sa lakas ko.




Nakakapanghina.




Gusto kong sumigaw pero hindi ko magawang ibuka ang aking bibig. Gusto umiyak pero walang luha ang gustong lumabas sa aking mga mata.




Ano bang ginawa nila sa 'kin?




I was deep in thoughts when I feel someone's prensence entering the laboratory room. Since I can't move my body, I tried to look at it using the corner of my eyes.




The presence I feel was calm yet familiar. Was it someone I knew or it's just my tricky mind?




"Leave."




That was the words I heard and by judging the voice, I'm sure it's a woman.




Ang narinig ko lang ay ang mga yapak ng sapatos hanggang sa tuluyan itong maglaho. Maya-maya pa ay may huminto sa tagiliran ko.




When I saw her whole face, I don't even know why I'm shocked.




I know she saw the reaction on my face that made her sigh. Nagtungo siya doon sa may computer at may ginawa na kung ano bago bumalik sa akin at pasimpleng hinawakan ang dulo ng wire na nakakabit sa braso ko tsaka tinanggal iyon.




Hindi ko alam kung dahil ba sa ginawa niya kaya muli kong nagalaw ang katawan ko. Pero hindi masyado dahil parang napaparalisa pa rin ako




"You can move now?" Tanong niya sa napakababang boses pero sapat na upang marinig ko.




I didn't answer or nod. I just look at her, with doubt. Hindi mawala sa isip ko na nasa campo ako ng kaaway. I'm sure everyone here loathes me and my existence. They want me gone and I don't know why.




Why me? What did I do?




"The purpose of that wire is to collect all the energy you had and transfer it to the Queen. After that, if ever you are still alive you can be so lucky."




"Why would I be lucky in this situation?" Putol ko sa iba pa niyang sasabihin. "They will still kill me after this so where's the l-luck in that?"




"Do you trust me?"




Gusto kong matawa sa sinabi niya. "I d-dont trust anyone here."




"You have to trust me, at least." Aniya at may tinurok sa akin na karayom na ikinangiwi ko. "This is just a small amount of energy. Para kahit papaano ay mabawi mo ang lakas na nakuha mula sa 'yo."




"W-why would I trust y-you?"




She didn't answer and injected another one. Kumpara sa iba ay medyo malaki 'yon. Natakot pa ako no'ng una pero nang naramdaman ko ang muling pagbalik sa normal ng aking katawan, nakahinga ako ng maluwag.




Porsha Academy: School of MagicWhere stories live. Discover now