Τανγκό: η αρχή του τέλους

35

Rosa

Ήμουν πανικόβλητη καθόλη τη διάρκεια της αναισθησίας του Μάρλον.
Ήταν απλώς αναίσθητος στο καναπέ στου μικρού σαλονιού μου, και είχε μπλοκάρει το μυαλό μου. Δεν ήξερα τι να κάνω.

Να τον πάω στο νοσοκομείο;
Ίσως μου θυμώσει μετά...
Να φωνάξω τον Χάρολντ να με βοηθήσει και να μου πει τι θα κάνουμε;
Ενδεχομένως να είναι μεθυσμένος.
Να φωνάξω κάποιον γιατρό;
Θα αρχίσει τις ερωτήσεις...

Πήρα απόφαση να τηλεφωνήσω στον Χάρολντ και αναλόγως θα πράξω.
Μπιπ... μπιπ.. η κλήση σας προωθείται.
Τέλεια!
Άρα είμαι μόνη ολοκληρωτικά σε αυτό.

Τον κοιτούσα και έκλαιγα, δεν ήξερα αν έπρεπε να τον ξυπνήσω με κάποιο τρόπο.
Κι αν μείνει έτσι; Ή χειρότερα αν δεν αναπνέει σε λίγη ώρα;
Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω;

Οι ώρες περνούσαν και το μόνο που άλλαξε ήταν ότι αφαίρεσα το αίμα από το πρόσωπο του και το καθάρισα. Είχε μια μεγάλη μωβ μελάνια στο μάτι του και το χείλος του είχε σκιστεί.
Όταν άνοιξα το πουκάμισο απλά τα δάκρυα έγιναν περισσότερα καθώς υπήρχαν μελανιές παντού.
Του φόρεσα με τα χίλια ζόρια μια μπλούζα του και μια φόρμα που μου είχε δώσει και απλά περίμενα να ξυπνήσει.

Η ώρα ήταν τέσσερις και δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, έτσι άρχισα πραγματικά να ανησυχώ πολύ.
Αν κινδυνέψει επειδή εγώ δεν τον πήγα στο νοσοκομείο;
Αν πάθει κάτι επειδή άργησα έστω και ένα λεπτό;
Άγχος με κυρίευσε και τη στιγμή που θα καλούσα ασθενοφόρο άκουσα τα αγκομαχητά του και έτρεξα σε εκείνον.

«Μάρλον;» τον κοίταξα γεμάτη ανησυχία και τον είδα να πονάει πολύ από την έκφραση του προσώπου.

«Καλώ ασθενοφόρο» είπα αποφασιστικά και σηκώθηκα όρθια όμως το χέρι του με σταμάτησε. Ακούμπησε το χέρι μου διότι δεν είχε δύναμη και με πολύ πόνο και δυσκολία που είπε να μην το κάνω.
Ύστερα τον πήρε ο ύπνος και εγώ έμεινα να ανησυχώ και να αγχώνομαι πάνω από το κεφάλι του...

______

Τις τελευταίες τρεις μέρες έχω κοιμηθεί ελάχιστα και δεν πήγα στη σχολή. Πήρα άδεια.
Ο λόγος είναι το σώμα του αγαπημένου μου που ακόμη κείτεται στο καναπέ μου και ευτυχώς για μένα καλυτερεύει.

«Ρόζα» άκουσα τη φωνή του και πήγα στο σαλόνι να τον δω να παλεύει να σταθεί στα πόδια του με επιτυχία.

«Τι είναι;» τον κοιτούσα περίεργα και παγερά.
Ο λόγος είναι ότι είμαι ακόμη πολύ θυμωμένη με εκείνον.
Ποιοι τον φέραν σε αυτή τη κατάσταση;
Γιατί ήρθε στη δίκη μου πόρτα για να ζητήσει βοήθεια;
Γιατί είσαι η αγαπημένη του κοπέλα Ρόζα, σταμάτα να τα αναλύεις όλα τόσο και μην είσαι θυμωμένη με εκείνον πριν σου εξηγήσει!
Οποιαδήποτε εξήγηση όμως δεν θα πάρει πίσω το άγχος και την αγωνία που με κυρίευσαν και πήγαν να στείλουν εμένα αντί εκείνου στα τάρταρα!

«Πρέπει να μιλήσουμε» μιλάει με περισσότερη ευκολία πλέον όμως το μάτι του είναι το ίδιο μωβ, ίσως και περισσότερο από το βράδυ που του το έκαναν έτσι.

«Μπα, νομίζεις;» είπα ειρωνικά και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. Ίσως νομίζει ότι τον λυπάμαι και δεν είμαι πια θυμωμένη, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο!

«Κάθισε σε παρακαλώ» κάθισε στο καναπέ εκείνος και εγώ απέναντι του στη πολυθρόνα και περίμενα με ανυπομονησία, που έκρυβα, να μου πει τι συμβαίνει.

«Έχεις κάθε λόγο να είσαι θυμωμένη και το καταλαβαίνω. Ίσως και εγώ έτσι να ήμουν αν έβρισκα εσένα έξω από τη πόρτα μου σε αυτά τα χάλια» ξεκίνησε και ένιωσα λίγες τύψεις και μια μικρή ενόχληση στη καρδιά.
Πάλι θα με τουμπάρει γαμώτο.

«Ο λόγος που την ημέρα που έκλεισα 28 χρόνια ζωής σε έστησα στο καζίνο και με έφεραν σε αυτά τα χάλια είναι απλός. Έχω μπλέξει άσχημα εδώ και χρόνια και με χτύπησαν γιατί χρωστάω ένα μεγάλο χρέος για το οποίο δεν σου έχω μιλήσει επειδή θεώρησα πως δεν σε αφορά. Όμως αυτό άλλαξε οπότε θα σου πω ο,τι θες να μάθεις» είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό όσο μου μιλούσε και μια ανατριχίλα με διαπέρασε.
Τι λέει; Εγώ γιατί δεν είχα καμία ιδέα για όλα αυτά;

«Τι;» μου πήρε λίγη ώρα να επεξεργαστώ όσα που είπε και απλά ένιωσα τόσο μεγάλη απογοήτευση μέσα μου.
Αυτός υποτίθεται ήταν αλλιώς.
Δεν ήταν από τους τύπους που ήταν μπλεγμένοι σε όλα αυτά και ήταν αγνός... όσο πιο αγνός τέλος πάντων θα μπορούσε.

«Απλά εξήγησε από την αρχή τα πάντα» τον κοίταξα με θυμό και ανυπομονησία. Ήθελα να μάθω πόσα πράγματα μου κρύβει εδώ και πολύ καιρό, και ένιωθα έξαλλη χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.

Δηλαδή.. δεν έκανε κάτι κακό, έτσι;
Δεν είναι τέτοιος άνθρωπος, και αν αναγκάστηκε να παρανομήσει τότε... δεν με ενδιαφέρει η αλήθεια είναι. Δεν είμαι εδώ για τα λεφτά, αλλά για τη ψυχή του.

«Είσαι θυμωμένη;» με κοιτούσε αγχωμένος. Ένιωσα ένα τσίμπημα στη καρδιά που τον έκανα να στεναχωριέται ενώ είναι ήδη σε άθλια κατάσταση, για μένα και τους εγωισμούς μου.

«Ναι. Αλλά εξήγησε μου πριν χάσω τη ψυχραιμία μου» του απάντησα και τον κοίταξα σοβαρά. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, όμως δεν πρέπει να του δείξω ότι θα υποχωρήσω εύκολα, κι ας γίνει ακριβώς αυτό.

«Όλα ξεκίνησαν πριν αρκετά χρόνια όταν χρειαζόμουν χρήματα για να σωθώ. Δεν μπορούσα να πάρω δάνειο, άρα ο υπόκοσμος ήταν μονόδρομος. Ήμουν απερίσκεπτος και δεν με ενδιέφερε τίποτα. Η Τζέιν μου πρότεινε κάτι-» εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι και τον διέκοψε.

Γαμωτο τώρα που θα έλεγε για την Τζέιν βρήκε;

Σηκώθηκα να ανοίξω και αυτό που είδα με ξάφνιασε και με τάραξε παρά μα παρά πολύ.

«Άννα; Τι κάνεις εσύ εδώ;»