ကျောင်းလူဆိုးလေးက လာကြိုက်နေတာ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့ [ဘာသာပြန်] {Complete}

အပိုင်း - ၄၇

ေ႐ႊေရာင္ မ်က္မွန္???

ဖာ့ခ္!

လင္က်န္း သတိဝင္သြားၿပီး ဆိုဖာေပၚကေန ခုန္ထလိုက္ကာ ထိုလူနဲ႔သုံးေပအေဝးေလာက္မွာ ေနလိုက္တယ္။

ကုမင္းယန္မ်က္ႏွာေလးငယ္သြားတယ္။ လူတိုင္းကိုက်ေတာ့ ရယ္ၿပဳံးျပေနၿပီး သူ႔ကိုဆိုရင္ အရမ္းအတိုက္အခံလုပ္တာ ဘာေၾကာင့္မွန္းသူနားမလည္ဘူး။

တျခားသူေတြဆီကေန ဒီလိုလူစုတာကို ၾကားေတာ့ သူ႔ဖုန္းကိုသုံးနာရီေလာက္ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တာေတာင္ သူ႔ဆီကဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ေတာင္ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ ၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုဘယ္တုန္းကမွ ဖိတ္ခ်င္ခဲ့ပုံမရဘူး။

ေကာင္းၿပီေလ အဲ့ေတာ့သူကိုယ္တိုင္လာရတာေပါ့။ သူဝင္လာေတာ့ စြန႔္ပစ္ခံထားရတဲ့ေခြးေလးတစ္ေကာင္လို ဆိုဖာေပၚမွာလွဲေနတဲ့ျမင္ကြင္းကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ထူးဆန္းစြာ သနားစဖြယ္ေလးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ မေနႏိုင္ဘဲ နည္းနည္းေလာက္ေလးဂ႐ုစိုက္ေပးလိုက္တယ္။ အဆုံးမွာ သူႏိုးလည္းႏိုးလာေရာ ရန္လိုေနျပန္ေရာ။

ကုမင္းယန္ေအးစက္စြာရယ္ေမာလိုက္တယ္ “ငါကအဆိပ္မို႔လိုလား? အရမ္းကိုေၾကာက္ေနတယ္ေပါ့?”

လင္က်န္းက ျပန္ေငါက္တယ္ “ဘာလို႔အဆိပ္ဆိုတာနဲ႔တင္ ရပ္လိုက္တာလဲ? ခင္ဗ်ားက ေသာက္ႏွာဘူးေကာင္!”

ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္လိုက္တယ္။ ထိုအမ်ိဳးသားလက္နဲ႔ထိခဲ့တဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေတြးၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔တင္ ႐ြံရွာလာတယ္။ ခ်ီးပဲ.. ေအာ္ဂလီဆန္လိုက္တာ။ ခုနတုန္းက ေပ်ာ္ခဲ့တာေတြကိုေတာင္ လုံးဝေမ့ေပ်ာက္သြားတယ္။

“ႏွာဘူး တကယ္ပါပဲ” ကုမင္းယန္မ်က္လုံးေတြ ႐ုတ္တရက္ခက္ထန္သြားၿပီး ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလး ထရပ္လိုက္ကာ သူ႔ဆီကို ေလွ်ာက္လာတယ္။

“အဲ့မွာပဲ ရပ္ေန!” ထိုအမ်ိဳးသားက ဘာေတြေတြးေနမွန္း သူမခန႔္မွန္းႏိုင္တာေၾကာင့္ လင္က်န္းတကယ္ေၾကာက္မိတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ေခါက္တုန္းက သူအတင္းအၾကပ္နမ္းသြားတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္က သူ႔ကိုအတင္းအၾကပ္လုပ္အုံးမွာလား?!