Τα μυστικά της Ντούτραμ

Το Δισκοπότηρο της Ντούτραμ/ part 3

Κάπου εκεί και με την Γκάμπι να εξηγεί βήμα-βήμα τα αποτελέσματα της αιχμαλωσίας του αδερφού της επάνω της, οι γονείς ξεκίνησαν να καταλαβαίνουν, ή τουλάχιστον προσπαθούσαν. Οι Αλχημιστές ήταν η πιο εύκολη υπόθεση μιας που το θέμα της αθανασίας δεν υπήρχε.

«Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχει ο Βλαντ Ντράκουλα. Είναι αδύνατον. Κάποτε, ίσως αν μου το έλεγαν σαν απλή πληροφορία, να τους απαντούσα πως θα ήθελα να τον ρωτήσω χίλια δύο πράγματα, τώρα όμως....» μουρμούρισε η μητέρα της «Πώς σου φέρεται;» τη ρώτησε.

«Τι εννοείς;»

«Το κακό με τις μητέρες, είναι πως νιώθουν τα πάντα. Νιώθω λοιπόν, πως αυτός ο...Άνδρας τελοσπάντων, είναι κάτι παραπάνω από φίλος. Τον θαυμάζεις. Μιλάς γι' αυτόν και...Δεν σε έχω ξαναδεί να λάμπεις τόσο» της είπε απελπισμένη η μητέρα της.

«Άρα πήρες την απάντηση» της αντιγύρισε η Γκάμπι.

«Όμως τι μέλλον θα έχεις μαζί του; Θα φύγει, σου το είπε και εσύ θα μείνεις πίσω, με ματωμένη καρδιά. Αυτό δεν το σκέφτηκες; Χώρια τα είκοσι ανθρώπινα χρόνια διαφοράς σας» γρύλισε στο τέλος και τη σκυτάλη πήρε ο Λέοναρντ.

«Θα είμαι εγώ δίπλα της για να επουλώσω την πληγή της καρδιάς της. Δεν θα είναι μόνη. Τα καλά του να είσαι θνητός, είναι η συμπόρευση και εγώ θα είμαι δίπλα στην αδερφή μου. Όταν γεννηθήκαμε, εσείς μας είπατε πως κρατούσαμε στο μαιευτήριο ο ένας το χέρι του άλλου. Αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ» της είπε και η Ντενίζα έβαλε τα κλάματα από συγκίνηση, ενώ η Γκάμπι τον αγκάλιασε σφιχτά. «Πήγαινε να ετοιμαστείς» της είπε ο αδερφός της και εκείνη χαμογελώντας έτρεξε στο δωμάτιο.

Έξω ο καιρός ήταν υγρός και ψυχρός. Ο Χειμώνας έστεκε σχεδόν περήφανα στο κατώφλι και η κοπέλα θα ντυνόταν ζεστά και κατάλληλα για μία βόλτα στο Βουκουρέστι. Η καρδιά της σφυροκοπούσε στη σκέψη του Πρίγκιπα που για εκείνη διέθετε όχι μονάχα άσπρο άλογο, μα όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Έβαλε το χέρι της στο σημείο της καρδιάς και πάλεψε να την ηρεμήσει.

Ταυτόχρονα, μπροστά σε έναν καθρέπτη, ανάγλυφο και πλουμιστό, ο Βλαντ βαστούσε τη δική του καρδιά. Τα γεγονότα έτρεχαν και ο άνδρας ήθελε να κάνει ένα σύντομο απολογισμό ζωής. Αρχικά κοίταξε το κατακρεουργημένο του κορμί και απόρησε που εκείνη, μπορούσε να φιλά κάθε του αμυχή. Κάποιες δεν είχαν επουλωθεί πλήρως και ειδικά η τελευταία, που αφορούσε το παλούκωμα για το σπάσιμο του δεσμού. Στην πλάτη του κάποια σημάδια, αφορούσαν το μαστίγωμα το ανελέητο από τους Οθωμανούς, γιατί ήταν ανυπάκουος σαν παιδί αιχμάλωτο. Τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς και κανείς δεν λυπόταν τα παιδιά. Το ξύλο και η κακομεταχείριση, σε αντίθεση με την καλή τους συμπεριφορά στον Ραντού, τον είχε πονέσει. Έπειτα, ήταν και αυτή η πληγή γύρω από τον λαιμό του, ο αποκεφαλισμός. Κάθε σημείο και μία μάχη και αίμα και ουρλιαχτά, φυλάκιση και προδοσία.