KNIGHTS I-2: Demon's Destruction (Froze Knights)

Chapter 62

Arrow

"You! W-What the hell are you up to?!" galit na sigaw ng lalaki sa harapan ko.

I just looked at him directly on his eyes.

"Come on, Rederic, don't tell me you don't remember these beautiful eyes?" I said while smirking.

Pinaglaruan ko ang hawak-hawak na kutsilyo sa kamay habang nakatingin sa kaniya.

Lumunok siya nang ilang beses habang pilit na nakikipagsabayan ng tingin.

"A-Ano pa bang kailangan mo?! You killed my members already! Sapat na ang lahat ng 'yon para sa gusto mong mangyari!" sigaw niya.

Mas lalo lang nandilim ang paningin ko.

"That would never be enough, Rederic. I need more, and I just need one more. Kaya nga kita nilagay sa huli para mas may thrill ang pagkamatay mo hindi ba?" I playfully grinned at him as I slowly slide the knife on his right cheek.

Rinig na rinig ko kung paano siya sumigaw dahil sa sakit. Halos mabutas ko na ang pisngi niya sa sobrang pagkakadiin ng ginawa ko.

I like to see him in pain, because it makes me crave for more.

"Walang-wala pa ang sakit na 'yan sa naramdaman ng kakambal ko sa kamay ninyong mga demonyo kayo, Rederic. You ruined my sister's body like she's a freaking doll," umiiyak na saad ko habang pilit siyang pinapatingin sa mga mata ko.

I can see fear in his eyes.

"That fear you're feeling right now. Arrow felt that also, pero bakit tinuloy ninyo pa rin ang kawalanghiyaang 'yon?! She's j-just, j-just 5 years old. Paano niya makakayanan ang lahat ng ginawa ninyo?! Nagmakaawa ako sa inyo pero hindi kayo nakinig sa akin!" I slashed his face again na nagpasigaw sa kaniya.

Pinunasan ko ang tumalsik na dugo sa pisngi ko at muli siyang tinapunan ng tingin.

"Rederic, I'm sorry if I have to do this. Wala akong karapatang ilagay ang batas sa sarili kong kamay. Pero kung hindi ako kikilos, sino ang kikilos para sa mga taong naging biktima ninyo?" I asked him.

"The government? The law? The supreme court? Aside from being bias and its poor investigation, what do you think they can do? Kapag binayaran ninyo sila, hindi sila iimik, mananatiling tahimik ang mga bunganga ng mga taong nasa taas. Habang kayo, nagpapakasasa sa mga perang nilalamon ninyo, sa mga perang pinapalamon ninyo sa isa't isa. Mananatiling sunud-sunuran ang mga mukhang pera habang kaming mga biktima ang nagpapa-alipin sa sarili ninyong kasakiman. Even if we try to protest and voice out everything we wanted to say, it's useless afterall, habang nagpapaka-inperyor ang mga taong nasa taas, walang mangyayari." I lifted his face only to see how guilty and scared he is.

"Kaya habang maaga pa, tinatapos ko na, para wala na kayong mabiktima." I stabbed his chest with so much force.

Kitang-kita ko ang pagtirik ng mga mata niya. Pero diniin ko pa pababa ang kustilyo para tuluyang mahiwa ang dibdib at tiyan niya.

"I'll open your body, Rederic, because you can't open your eyes."

Ilang saksak pa ang binaon ko sa leeg niya bago ako tuluyang magsawa.

Napangiti ako nang mapait habang nagpapalit ng damit.

I killed everyone who hurt my twin. Wala nang natitira ngayon. I know Arrow is so proud at me right now.

Is she?

Nang makasakay sa kotse ay nakangiting binuksan ko ang folder sa gilid. I took Arrow's picture inside it.

"Hi, twin. It's been 2 years since I started killing them one by one, look at me right now, tapos na ang misyon ko," nakangiting saad ko.

I'm so satisfied that I had the chance to smile again. Sa harap niya lang naman ako ngumingiti at umiiyak.

"I am so happy to tell this good news to mom and dad, alam kong matutuwa na sila sa akin kapag sinabi ko ang totoo."

I embraced her picture before driving all the way to the palace.

Bumuntong hininga ako nang maalala kung paano ko patayin ang mga lalaking 'yon.

They deserve it anyway.

I thought Rederic was the last one, but I thought wrong.

Napatigil ako nang tumunog ang cellphone ko. I opened the message that Gunner sent me.

"Please check these files, I found out about the truth. Go back to the palace immediately."

Kahit malakas ang dagundong ng puso ko ay pinili kong buksan muna ang mensaheng pinadala niya.

At 'yon ang bagay na nagpabagsak sa mundo ko.

"No, no," umiiling na saad ko habang mahigpit na hawak ang manibela.

Naramdaman ko ang pag-usbong ng galit sa puso ko habang pilit na pinopreso ang mga nakita ko.

Those two, they planned all of these?!

Hindi ko alam kung ano ang nagtulak sa akin na iliko ang sariling sasakyan sa harapan ng isang bangin.

Pinunasan ko ang mga luha sa pisngi ko pero napapalitan lang 'yon ng mga bago.

These eyes. Ikaw ang rason ng lahat ng paghihirap ni Arrow. Arrow suffered because of me, because of these eyes.

Dapat mamatay na rin ako. I deserve to die. I deserve it.

Until that day I almost died, she was there. My twin was there to guide me and stop me, but I never listened.

"Ayenna, don't do it." Napalingon ako sa tabi ko nang marinig ang boses ng kakambal ko.

Mas lalo akong naiyak habang pinagmamasdan siya. "A-Arrow?"

"Ayenna, huwag mong gawin 'to," she said as she shook her head slightly.

"H-Hey, you're real. I am right, napakaganda mong anghel, kambal ko," umiiyak na saad ko habang may ngiti sa labi.

She shook her head repeatedly. "Don't, Ayenna, please don't kill yourself."

"W-Why? I want to be with you," I said.

"Hindi ka puwedeng mamatay, kambal ko, please tumigil ka na."

Ngumiti lang ako nang matamis bago paandarin nang bahagya ang sasakyan hanggang sa magtuloy-tuloy ito pababa ng bangin.

I quickly aimed the gun on my head while shaking.

Ngumiti ako nang matamis sa kaniya. "We'll meet soon, Arrow, mayayakap na rin kita kapag namatay ako. Sana maging angel din ako tulad mo."

That's the last thing I said before shooting my own head... Before I lost everything.