BOOK 1: Can We Start Again? [COMPLETED]

Chapter 47

Chapter 47

Ring

Wearing a rounge one shoulder fitted long gown, I slowly walk into Clark's car. Pinakbukasan niya ako ng pinto at inilalayang pumasok sa loob.

"Your so beautiful." He commented and then stared at me.

Nahiya naman ako bigla kaya umiwas ako ng tingin.

"Tara na." Yaya ko ng maalis na ang titig niya sa akin. I heard his small lough bago isinara ang pintuan sa tapat ko at umikot patungo sa driver seat.

Nagsimula na siyang magmaneho, we stayed silent untill we came at the venue.

It's been a week since we cameback here. At sa isang linggo na iyon, nagawa ko ng kausapin si Larah. She was so shocked when she saw at his front gate.

"Jessiyah?" She called.

I was about to knock pero pinanghinaan ako ng loob kaya nagtaka ng umalis nalang pero huli na dahil binuksan ni Larah ang pinto at agad na nakita ako.

Bumaling ako sa kanya at nakita ang pagkagulat sa kanyang mukha. I smiled very awkwardly, hindi alam kung ano ang dapat na unang sabihin sa kanya. I was gone for a few months at hindi man lang nagparamdam and I was here infront of her and trying to fix our small fight.

Pinanood ko siyang lumapit sa akin, she was holding a cute baby on her arms.

Nakapanganak na agad siya?

Wow. Kahit buwan lang ang lumipas pero pakiramdam ko ay dekada na.

"Bakit ngayon ka lang?" She asked at namuo agad ang luha sa gilid ng mga mata niya.

Nakaramdam ako ng kaunting saya, I feel so light now.

"Sorry..." I apologized.

Umirap siya at pinahir ang luha sa mga mata niya gamit ang isang kamay at natira ang isa sa pagkakahawak sa anak.

"Bakit ka ba bumalik? Pinapaiyak mo lang ako." Reklamo niya pero may bahid ng saya ang tono niya.

"Sorry, aalis nalang ako."

"Pag-umalis ka wag ka ng babalik ha." She joked.

"Bakit? Ano bang mangyayari sa akin kapag bumalik ako."

"Hindi mo na ako makikita, sige ka. Wala kang makikita na kasing ganda ko."

"I will not go, then." I answered at lumapit sa kanya saka yumakap.

"Oops, yung anak ko maiipit." She said at unti unting lumubay ng yakap sa akin.

Natawa kami pareho.

"Babae ba siya?" I asked at nakuryuso sa anak niya.

"No, a boy again." He answered at hinipo ng marahan ang pisnge ng anak.

"What is his name?" I asked again.

"Ian Israel."

"Wow, it was a good name." I commented.

"Syempre, ako ang nag-isip eh." She said.

We both laughed.

She welcomed me into her thier home, it was a bit new. Sabi niya ay pinarenovate na daw niya, I commented that it was so fast.

Nagkwentuhan kaming dalawa at nakaktuwa na para na muli kaming katulad ng dati. She told me, how was my mom so worried about me when she know that I flew again to Canada. But then, sinabi rin sa akin ni Larah na naiintindihan akonng nanay ko.