BOOK 1: Can We Start Again? [COMPLETED]

Chapter 13

Chapter 13

Cupcakes

"This time, it's over. I'm keeping my heart. I'm going to be strong and not fall apart, everything will get better. I'll no longer cry."

That was the last words I said when he leave me alone in our wedding day. I promised to myself to not love him again.

He only give me pain.

But now it's happening again.

Nababaliw na ulit ako sa kanya.

Lumalambot na ulit ang puso ko sa kanya.

Unti unti ng nabubura kung ano mang  masakit na ginawa niya sa akin.

At unti unti na naman akong naloloko ng sarili ko.

Mali ito.

Mali na pagbiyan ko na naman ang sarili ko. Ang lahat ay nauulit at kapag nangyari muli ang masasakit na pangyayaring dulot niya.

I probably loose my self again.

The hell no! Ayokong mangyari muli ang lahat ng iyon!

"Jes?" He called at napabalik ang diwa ko.

Mali ang mahalin kang muli Usaijas kaya habang maaga pa pipigilan ko na ang sarili ko.

"Aalis na ako." Ani ko at malakas na hinila ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya.

Naalis ko iyon kaya diretso diretso na akong naglakad at sinamantala ang pagkakataon.

Naramdaman ko ang pagsunod niya at naabutan niya lang ako ng sumakay kami sa elevator.

"Hey, may problema ba?" He asked softly.

Napapapikit ako ng mariin at nilaban ang kahinaan ko.

Eto yun eh, nanlalambot ako kapag naririnig ang boses niyang mahinahong nagmamakawa.

Stop Usaijas, your making me to fall again into your fucking trap.

Hindi ko siya pinansin. I'm not going to fall again. I'll make sure of that.

"Baby.."

No, don't called me in that word again.

Please.

"Hey.." tawag niyang muli at inilapit ang mukha sa akin.

Diretso lang akong nakaharap at nilalabanan ang panghihina ko.

Napatalon ako ng bahagya ng maramdaman ang tungki ng ilong niya sa leeg ko pababa sa balikat ko at duon niya ipinirmi ang kanyang ulo. 

"I'm sorry.." he apologized then he relaxed his head on my shoulder.

"Mabigat Usaijas." Malamig kong puna at sinubukan iilag ang balikat ko pero hinuli niya ang bewang ko at ipinirmi rin iyon.

Mabuti nalang at kami dalawa lang ang tao dito sa elevator kung hindi ay nakakahiya ang ginagawa niya.

"Why are you not talking?" He asked again.

"Kinakausap kita."

"Are you mad?" Tanong niya pa pero bumukas na ang elevator.

Napansin iyon ni Usaijas at hindi man lang kumibo, napapanood tuloy kami ng mga nurse na nag aabang na sumakay kaya nahiya ako bigla.

"Usaijas halika ka na." Yaya ko at hinila at braso niya.

Mabuti nalang at nagpadala siya. Narinig ko pa ang bulungan ng mga nurse na nakakuta ng makitang si Usaijas ang kasama ko. 

Tss.