BOOK 1: Can We Start Again? [COMPLETED]

Chapter 30

Chapter 30

Message

Courage is the strength of love.

Nakarating kami sa hospital at agad na pumasok roon, we parted our ways. Siya ay nagtungo sa opisina niya at ako naman ay dumiretso sa silid ni Emma.

My day went smoothly.

Naabutan ko roon na gising na si Emma, I asked her condition and she said she felt better now. Si Usaijas ang doktor niya and he said when if she will get better fast she can go out the next day.

Pagkalabas ni Usaijas sa kwarto ni Emma ay sumunod narin ako at nagpaalam kay Emma.

Inhatid pa ako ni Usaijas sa sakayan kahit sinabi kong hindi na kailangan.

Nakarating ako sa bahay at wala masyadong ginawa maghapon. Wala akong natanggap na text mula kay Papa at nakahinga ako roon ng maluwag but still alam kong hindi dapat ako mapanatag.

I also don't see any shadow of Sarz the whole day.

I've only waited the lunch and dinner to cook at wala ng ibang ginawa.

Ganoon rin ang nangyari sa sumunod na araw, Usaijas didn't came home last night. He texted me that he was needed thier so he can't come. 

Nagluto ako ng breakfast noong umaga. I saw Mama on her formal wear, it's looked like she will go somewhere.

Noong umaga rin na iyon ay umalis nga siya at sinabing pupuntahan ang resto, she wanted to visit it. I told her that I can come with her but she decline, she said I should stay at home she can go alone.

Tumango ako at hinayaan siya.

Sa pag alis niya ay siya namang pagdating ni Usaijas. He looked really tired that day kaya hindi kami masyadong nagkapag-usap dahil nakatulog ata siya maghapon kaya hinayaan ko na.

Dumating ang hapon at nakarating narin si Mama, I cooked the dinner for us.

Kumain kami ng hapunan noong hapon na iyon. It was a peaceful dinner.

After we ate ay niligpit ko na ang pinagkainan namin at natulog narin kami. We slept again together.

Sinabi niya sa akin na baka bukas raw ay makalabas na si Emma and then I remembered na sinabi ni Mama sa akin na she will arrange a dinner for us once Emma is fine.

Kaya noong gabi ring iyon ay plinano ko na sumama muli kay Usaijas patungo sa ospital. 

Sa araw ngang iyon ay nakalabas si Emma kaya agad na naghanda si Mama ng isang dinner kinagabihan. Tumanggi ang magulang ni Emma na sumama kaya hindi narin namin pinilit. Nagpunta si Sarz sa imbitasyion ni Mama, nalaman ko kasi na hindi talaga siya bumisita sa hospital dahil nga sa pamilya ni Emma kaya nagyon lamang mulu sila magkikita.

I also invited Larah but she decline to go dahil marami daw ginagawa at isa pa she is pregnant kaya limitado ang pipuntahan niya.

Kaya kami nalang lima ang nakapagsalosalo sa dinner, si Mama, Sarz, Emma, Usaijas at ako.

Madaling natapos ang hapunan namin, we talked so much kaya di na namin namalayan ang oras.

I volunteered to wash the plates kahit pa umalma si Emma, sinabi ko nalang na kakalabas niya lamang sa hospital kaya dapat ay magpahinga muna siya.

Sinamahan ako ni Usaijas sa kusina at naiwan naman roon sina Mama. We settled the dinner infront of the yard kaya kitang kita namin ang senaryo ngayong gabi.

The dark sky with the flawless stars.

"Kailan kaya tayo makakasal?" Usaijas asked while I was washing the plates. Nakatayo lamang siya roon at binabantayan ako, hindi man lang ako tinutulungan.