Wanneer het sneeuwt

Hoofdstuk 7

Mijn zus springt enthousiast een paar keer op en neer en houdt haar hand omhoog voor mijn date. Die geeft haar een high five.

'Wat maakt ons sterk? Teamwerk!' zingt Yara à la Wonderteam.

Ik lach en ga tussen hen instaan. Misschien kan ik zo hun samenzweringen nog enigzins tegengaan. Van opzij kan ik mijn vader me nog zien bekijken. Er ligt een kleine glimlach rond zijn lippen, maar zijn blik staat afstandelijk. Ik kan alleen maar raden naar wat hij aan het denken is.

De volgende twintig minuten dansen we op Eye of the Tiger, Despacito - ik samen met Amelia en Yara met Bryan, vraag me niet hoe ze hem heeft weten te overtuigen - en ten slotte nog Footloose. Blijkbaar betekent het niets als ik zeg dat ik maar één liedje meedoe.

Halverwege ons laatste liedje komt mijn moeder de kamer binnen met een grote schotel met stoofvlees in haar handen. Dat leidt me enigzins af.

Als ik voorheen nog niet bont en blauw was, ben ik dat nu wel. Ik bots langs alle kanten tegen Yara en Amelia op. Zij lijken zich dat minder aan te trekken dan ik.

Wrijvend over mijn pijnlijke schouder, ga ik nadien aan tafel zitten, uiterst rechts. Naast me neemt mijn broer plaats en naast hem mijn moeder. Tegenover me zit mijn date, daarnaast mijn zus en dan nog mijn vader.

Mijn moeder neemt het op zich om onze borden goed vol te scheppen en onze glazen goed gevuld te houden, het zij met wijn, water of cola.

Tijdens het eten praten we wat over de boekenwinkel van mijn ouders - de zaken lopen goed - en vertelt Amelia nog wat over haar ouders - een treinbestuurder en een secretaresse bij één of ander bedrijf. Mijn vader vraagt door naar de treinen, maar mijn date zegt meteen dat ze daar zelf geen verstand van heeft. Gelukkig. Als mijn vader ergens oprecht in geïnteresseerd is, weet hij niet wanneer te stoppen.

Wanneer mijn bord voor een tweede maal leeg is en mijn glas wijn voor een tweede maal wordt bijgevuld, kijk ik op mijn telefoon.

Drie nieuwe berichten. Ongetwijfeld de antwoorden op de vraag aan mijn vrienden, met betrekking tot het dessert.

Felix schreef: Sorry, maat, heb nog véél toetsen te verbeteren. Maar, mijn ouders gaan eindelijk scheiden, deel het heuglijke nieuws!

Dus dat doe ik. Mijn broer en zus liggen vrijwel meteen plat van het lachen - beiden denken zonder twijfel aan de ontelbare keren dat Felix hier zijn beklach kwam doen -, mijn moeder zegt: 'Het werd tijd' en mijn vader: 'Goed voor hem.'

Het volgende bericht is van Kian en zegt: Lange dag gehad, Monica kookt, ander keertje.

Met dat antwoord is mijn moeder niet zo blij. 'Die jongen wimpelt je gewoon af,' zegt ze, rechttoe rechtaan als altijd.

Ik ga er niet dieper op in.

Er rest me dan nog één ongelezen berichtje, eentje van Arwen. Ik kijk Amelia aan. In mijn blik probeer ik zoveel mogelijk van 'het is Arwen, wat moet ik doen?' te steken, maar ze lijkt het niet door te hebben. Ze lacht me enkel toe en wacht tot ik de inhoud van het bericht met de groep deel.

Na nog een keer diep adem gehaald te hebben, open ik dan maar het bericht.

Arwen stuurde: Wat lief dat ik ook uitgenodigd ben ;) doe je moeder de groeten, dat zal ze vast graag horen.

Ik lach luidop.

Dat levert me een afwachtende blik van iedereen rond de tafel op.

'Mama,' ik buig voorover zodat ik haar goed kan aankijken, 'Arwen doet je de groeten.'

Mijn moeder klakt meermaals met haar tong. De eerste maal wanneer ik mijn beste vriendin bij naam noem en daarna nog minstens twee keer, gewoon omdat het kan.