Wanneer het sneeuwt

Hoofdstuk 5

Amelia had me een adres gegeven in een stad, twee dorpen verwijderd van de stad waar ik woon. Voor de gelegenheid heb ik de auto van mijn zus geleend - wel zonder haar medeweten, maar ik ben er zeker van dat ze hem voorlopig toch niet nodig heeft.

Het is bijna vier uur en hoewel het niet al te druk is op de baan, is het toch even zoeken. Mijn gps stuurt me links bij het park, waar ik eigenlijk rechts moet. Rechtdoor bij de lichten waar ik eigenlijk helemaal niet moet zijn. Daar kom ik dan natuurlijk pas achter wanneer het al te laat is.

Uiteindelijk kom ik aan bij een rijhuis. De straat klopt, het huisnummer en ook de gemeente. Dan moet ik wel juist zijn. Ik parkeer de auto vlak voor de deur. Het is toch maar voor even.

Ik ben nog maar halverwege tussen mijn parkeerplek en de deur, wanneer Amelia al naar buiten komt, roze kleedje met bloemetjes en een jeansjasje aan en een bruine leren handtas over haar schouder. Ze glimlacht en haast zich naar me toe.

'Laten we maar snel vertrekken, voor mijn mama zich bedenkt en besluit dat ze je eerst grondig moet ondervragen voor we samen wat mogen gaan drinken.' Ze lacht er zelf mee, maar aan de paniekerige blik in haar ogen kan ik zien dat ze het meent.

Zodra ik bij de auto ben, een goede, kostbare twee seconden eerder dan mijn date, open ik voor haar het portier. 'Gaat u zitten,' zeg ik op mijn beleefdste en meest butlerachtige manier.

Amelia maakt een reverence en bedankt me even deftig. Wanneer ze zit, gooi ik het portier weer dicht en ga ik achter het stuur zitten. Pas wanneer we echt vertrokken zijn, zeg ik: 'Je moeder, die weet toch dat dit niet de eerste keer is dat we alleen zijn samen,' ik werp vlug een blik op haar, voor ik weer naar de weg kijk, 'toch?'

In mijn ooghoek zie ik dat ze knikt. Het blijft nog enkele tellen stil, een zucht, daarna: 'Het probleem is eigenlijk weer Arwen.'

Met zoveel mogelijk drama op mijn gezicht geschilderd, schud ik mijn hoofd. 'Altijd die Arwen weer. Er valt toch niets mee aan te vangen?'

Mijn date grinnikt zachtjes, schudt dan haar hoofd. 'Nee, nee, Arwen kan er voor een keertje niet helemaal zelf aan doen. Nu ja, toen we nog atletiek deden, wel, het komt erop neer dat jullie al samen waren en je kent Arwen, die heeft geen filter op haar mond.' Ze grijnst licht, een uitdrukking die ik bij haar nog niet eerder gezien heb. 'Maar goed. Mijn mama heeft een paar van die dingen gehoord, een paar van de negatieve dingen, voornamelijk zaken die Arwen enorm gedramatiseerd heeft en tien keer uitvergroot, dus ze vertrouwt het niet helemaal, jou niet helemaal.'

Zodra ze klaar is met praten, duwt ze haar tanden in haar onderlip en draait ze haar hoofd zo dat ze in het zijraam kijkt en niet langer vooruit.

'Oh,' zeg ik, 'Arwens fout dus.' Het duurt nog een beetje langer voor alles wat ze precies gezegd heeft goed is doorgedrongen. 'Maar wat voor dingen heeft ze dan gezegd? Geen filter, oké, maar-'

Amelia draait haar hoofd opnieuw naar me toe. 'Dat weet ik allemaal ook zo goed niet meer.' Stilte - op de stem van de gps na.

Het volgende verkeerslicht dat we naderen wordt rood.

'Het kan me trouwens ook helemaal niet schelen wat zij toen over je gezegd heeft. Het is al een aantal jaren geleden en ik wil je zelf leren kennen, zoals je nu bent, zoals je bij mij bent.'

'Goed plan,' knik ik, scheve grijns om mijn lippen. 'Ik kan wel niet beloven dat je beeld van mij beter wordt dan wat Arwen je heeft wijsgemaakt.'

Ze glimlacht. 'Dat hoeft ook niet.'

Wanneer we het centrum van de stad naderen, zet ik de gps uit en helpt Amelia me met duidelijke instructies de dichtstbijzijnde parking vinden. Arwen zou me al lang aan het rond commanderen zijn geweest en zou luid en duidelijk geklaagd hebben over mijn keuzestress toen we eenmaal op niveau -1 van de ondergrondse parking aangekomen waren. Mijn huidige date blijft echter rustig en helpt me uiteindelijk met kiezen door de vrije parkeerplek aan te duiden die zich het dichtst bij de uitgang bevindt.