Τανγκό: η αρχή του τέλους

27

Rosa

Οι μέρες πέρασαν αργά και βασανιστικά. Μια βδομάδα σχεδόν μετά από το τσακωμό μας, και δεν έχουμε επικοινωνήσει.

Τι περίμενες Ρόζα; Εσύ η ίδια του είπες ότι δεν θέλεις να τον ξαναδείς.
Ίσως να ήθελα να με σταματήσει και να μου εξηγήσει. Τι να μου εξηγήσει δηλαδή... τι θα μπορούσε να μου πει για δικαιολογήσει όλα αυτά που άκουσα; Είναι σαν να είμαι σε ταινία. Γίνονται όντως αυτά τα πράγματα στη πραγματική ζωή;

Ήταν βράδυ και μόλις είχα γυρίσει από τη σχολή χορού. Τη στιγμή που έβγαλα το παλτό μου, άκουσα τη πόρτα να χτυπά και μια ελπίδα πως θα τον αντικρίσω φώλιασε μέσα μου.

Άνοιξα τη πόρτα επιφυλακτικά και είδα έναν άνδρα που δεν γνώριζα, όμως κάτι που θύμιζε.

«Καλησπέρα Ρόζα. Είμαι ο Χάρολντ, ίσως να με γνωρίζεις. Μπορώ να σε απασχολήσω για λίγο;»
Ήταν σαν να άκουγα τον Μάρλον να μιλά, να από που τον ξέρω! Είναι ο κολλητός του που μου έχει αναφέρει κάποιες φορές και είχα δει μια φορά στο καζίνο.

«Πέρνα» άνοιξα τη πόρτα κι άλλο ώστε να μπει μέσα στο σπίτι μου και καθίσαμε στο σαλόνι.

«Όλα καλά;» τον ρώτησα μόλις κάθισα, τι δουλειά είχε εδώ; Μήπως έπαθε κάτι ο Μάρλον;

«Υποθέτω με γνωρίζεις, είμαι φίλος του Μάρλον. Ο λόγος που είμαι εδώ είναι γιατί τελευταία δεν είναι καλά. Και δεν μου μιλάει. Δεν μου λέει τι είναι αυτό που τον βασανίζει. Και ήλπιζα πως εσυ θα ξέρεις. Έχω λίγο καιρό να ακούσω το όνομα σου από εκείνον... μήπως έγινε τίποτα μεταξύ σας;» με κοιτούσε με απόγνωση και η αλήθεια είναι πως με ξάφνιασε πολύ. Δεν περίμενα σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο.

«Θα στο πω πολύ περιληπτικά. Απλά έμαθα κάτι παραπάνω για τη ζωή του και τη δουλειά του και του είπα να μην μου τηλεφωνήσει ποτέ ξανά. Δεν ξέρω αν θέλω άλλες παρτίδες μαζί του» κοίταξα αμήχανα τα χέρια μου, είμαι σίγουρη πως ξέρει ότι έχει συμβεί κάτι παραπάνω με εμένα και εκείνον.

«Κοίτα Ρόζα, δεν ήρθα εδώ για να σου κάνω υποδείξεις, αλλά αν πραγματικά τον θέλεις στη ζωή σου πρέπει να κάνεις κάποιες υποχωρήσεις. Έχει φάει πολλή λάσπη στη ζωή του, και τώρα επιτέλους μπορεί να τη ζει χωρίς άγχη, τουλάχιστον για το ψωμί του. Αποδέξου τον όπως κι αν είναι αν θέλεις να τον βοηθήσεις» τελείωσε τον μονόλογο και σηκωθηκε όρθιος. Δεν μίλησα. Τι να του έλεγα; Ήταν η φωνή που αρνιόμουν να ακούσω τόσες μέρες.

«Πάντως τώρα είναι στο καζίνο, πιθανώς μαστουρωμένος. Σκέψου αυτά που σου είπα και πράξε αναλόγως» ήταν τα τελευταία του λόγια πριν φύγει και με αφήσει να βασανίζομαι με τις σκέψεις μου.

Ίσως έχει δίκιο, ίσως τώρα είναι η ευκαιρία να επανορθώσω τα λάθη του παρελθόντος. Τότε δεν ήξερα, τότε δεν τον βοήθησα, τότε απλά παρασυρόμουν από την ομορφιά και τη γοητεία του. Τώρα οδηγώ κάποιον σε εκείνη τη κατάσταση, τη κατάσταση που συμμετείχα εγώ και η άσπρη σκόνη.
Και γαμωτο τον θέλω.

Δεν το σκέφτηκα παραπάνω και έφυγα από το σπίτι γρήγορα με το παλτό στο χέρι. Ο καιρός είχε αλλάξει, τώρα έβρεχε και φυσούσε πολύ. Όμως δεν με απασχολούσε καθόλου.
Έτρεξα προς το καζίνο που ήταν λίγα στενά μακριά από το σπίτι μου και μετά από λίγη ώρα έφτασα βρεγμένη με κομμένη την ανάσα.
Δεν έδωσα σημασία σε κανέναν, απλά έτρεξα μέσα και μπήκα στο ασανσέρ.
Η προσμονή να τον δω είχε φτάσει στα ύψη και η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα από ποτέ.

Όταν επιτέλους άνοιξε η πόρτα, τον είδα να κάθεται στον καναπέ, παραδομένος με ένα τσιγάρο στο χέρι που φαινόταν ξεχασμένο και ένα μπουκάλι ουίσκι μισοτελειωμένο μπροστά του.
Υπήρχαν και λίγα μικρά άδεια σακουλάκια σκορπισμένα στο τραπέζι. Γαμωτο

Όταν γύρισε να με κοιτάξει ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου και εκείνον να ξαφνιάζεται πολύ που με είδε.
Σηκώθηκε με μερική δυσκολία και παραπάτησε προς το μέρος μου.
Ακούμπησε το μάγουλο μου απαλά και μου χαμογέλασε αχνά.

«Είσαι όντως εσυ ή σε φαντάζομαι πάλι;» τα μάτια του ήταν κατακόκκινα και μύρισε έντονα ουίσκι και τσιγάρο.

«Εγώ είμαι» απάντησα με απαλή φωνή και ακούμπησα το χέρι του χωρίς να το καταλάβω.

«Γιατί ήρθες;» τώρα χάιδεψε τα μαλλιά μου που ήταν βρεγμένα και έβλεπα τη προσπάθεια του να δει καλύτερα και να σιγουρευτεί ότι είναι όντως βρεγμένα και δεν τα φαντάζεται.

«Γιατί μου έλειψες. Και σε θέλω πολύ» τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον κορμό του και εκείνος με έβαλε στην μεγάλη αγκαλιά του ενώ συνέχισε να με χαϊδεύει.

«Και εγώ Ρόζα, και εγώ»