MAVİLERİN ESİR ALDIĞI KIZ

Masallar ve gerçekler

Bölüm şarkısı: Yıldız Tilbe- Vazgeçtim
Ervamine iftiharla sunar.) Sessiz bir köşeye geçelim lütfen:)
Keyifli okumalar.💙

Çocukluğum boyunca, babamdan masallar dinleyerek büyümüştüm.
Kırmızı başlıklı kızı dinleyerek, masumluğu öğrenmiştim.
Rapunzeli dinleyerek, insanların menfaatleri uğruna çok kötü şeyler yapabileceklerini öğrenmiştim.
Pamuk prensesi dinleyerek, dostluğun önemini öğrenmiştim.
Külkedisini dinleyerek, sabrın sonunun selamet olduğunu öğrenmiştim.

Öğrendiğim bir şey daha vardı; sadece masalların sonu mutlu sonla bitiyordu.
Tabi kendinizi masalda gibi hissettiren bir insanı gönlünüze almadıysanız.

Şöyle bir noktaya daha parmak basmak isterim ki, Yusuf masallarda bile olamayacak kadar harika bir prensti.
Attığı son mesaja baktım. Dudaklarımdan ister istemez tebessüm belirdi.

"Eee sana dün attığım şarkıyı bağendin mi?"

Emir Tahanın Huyu huyuna adlı şarkısını atmıştı.
Nerdeyse saatlerdir dinlediğim tek şarkıydı.

"Yok be ne beğencem. Hiç de güzel değildi bikere."

İki dakika geçtikten sonra bildirim sesiyle tekrar telefona odaklandım.

"Ya bir insan mesajda bile mi yalan söyleyemez."

".)"

Nerden anladı ki ama ya! Anlardı. Sonuçta o Yusuftu.

"Ulan mesajdan bile anlıyorsun yalan söyleyip söyleyemediğimi"

"Doğru söyle korkmalı mıyım senden :d"

"Adı Aslı olan ve mavi gözlü hafifde çılgın olan kızlara zaafım var.d"

"Kork benden"

"Hırrr"

Gülümsedim. Saat birazdan bir olacaktı ve benim babaannemle birlikte mukabeleye gitmem lazımdı.
Bugün yeni bir hoca geleceğini babaannemden öğrenmiştim.
Sohbet filanda vardı yani. Kaç zamandır piyasadan uzak kaldım. Sohbetleri severim hem de ben ya.
Her neyse, bu da demek oluyordu ki, Yusuf'a 'bay bay baby' demem lazımdı.

"Yusuf çok tatlısın ama benim çıkmam lazım.("

"Nereye?"

"Pavyona!"

"Tövbe ya! Mukabeleye gitçez babaannemle. Sohbet falan da var hem."

"Hmm anladım. Güzel dinle hocayı bana da anlatırsın hem."

Sırıttım. Bir an onu sohbette, takkeli bir şekilde hayal ettimde, içim bir garip oldu ya.

"Olur. )"

"Kapatmam lazım. Sonra görüşürüz inşAllah."

"İnşAllah.)"

Telefonu bir kenara bırakarak hazırlanmaya başladım. Feraceli olduğum için hazırlanmam her zaman daha kolay oluyordu. Feraceli olmak 1-0 önde başlamak gibi bir şeydi.
Neyse gene konudan saptım.

Feracenin üstüne lacivert şalımı taktım. Kısa bir uğraş sonucunda (yarım saatlik bir uğraş) şalımın ön kısmını yapmıştım.
Telefonumu elime aldım.
Babaannemin yanına doğru, paytak ördek adımlarımla ilerledim.
(Yazar niye bu kadar ayrıntı veriyorsun?)