KNIGHTS I-2: Demon's Destruction (Froze Knights)

Chapter 39

My jaw clenched with what he said.

Dire-diretsyo akong naglakad para lagpasan sila. But they're really trained because they quickly grabbed me.

Hinila ko ang bag sa likod at hinampas sa ulo ng isa. I kicked the man's chest behind me.

"Get off!" galit na sigaw ko sa dalawang natira.

"Call the dean, Casper, now!" bulyaw ng isa.

Hindi pa nakakatakbo ang lalaking 'yon ay sinipa ko na agad ang likod ng tuhod niya.

Napaluhod siya sa sahig kaya mabilis kong hinawakan ang buhok niya at hinarap sa kasama niya.

"Let me out or I'll kill the both of you," banta ko.

The guy didn't flinch, he grabbed his gun from behind na nagpaalerto sa akin.

I punched the man's face infront me atsaka tinakbo ang direksyon namin ng natitirang lalaki.

Pagkataas na pagkataas niya ng baril ay ay hinila ko agad ito at inagaw sa kaniya. Hinampas ko sa pagmumukha niya ang hawak-hawak.

Hindi pa ako nakuntento at sinikmuraan ko pa siya.

I took a deep breath while looking at their bodies. I can't believe that I actually did these. What's happening to me?

Naiiyak na pinagmasdan ko ang mga kamay at napailing. "What in the world are you Arrow?"

"VICTORIA! Come out with your fucking husband! Harapin ninyo ako!" I shouted at the top of my lungs as soon as I step inside.

Walang sumagot sa akin, wala ring mga katulong na lumabas para salubungin ako.

Where the hell are they?!

"Victoria! Henry!" sigaw ko ulit pero wala na naman sumagot.

Asar na hinagis ko ang bag sa sofa para hanapin sila. I'm sure that they're home dahil wala silang masyadong schedule kapag ganitong araw.

"Victoria!" sigaw ko habang pabalik-balik sa sala.

Nagdesisyon akong pumunta sa kitchen para tanungin ang mga katulong doon, pero nagulat ako sa nabungaran ko.

My eyes widened in shock after seeing the maids covered with their own bloods.

Mabilis akong lumapit sa mga katawan nila para malaman kung buhay pa ba sila.

I sighed in relief when I checked their pulse and they're still alive.

Mabilis kong inabot ang cellphone at para tumawag ng ambulansya.

Pagkatapos ay pabalang ko itong hinagis sa table at tinakbo ang kwarto ng mga taong hinahanap ko.

I'm sure that something happened and they're also involved. Hindi ko alam kung bakit sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

They need to be alive.

Don't die yet, Victoria, Henry. Don't die. I still need to know the truth.

Please, don't die.

Tuluyan na akong nanghina nang mabuksan ko ang kwarto nila.

No, no. They can't be dead!

"V-Victoria, Henry! Shit!" Napasabunot ako sa sariling buhok at napadausdos sa pintuan habang pinagmamasdan ang duguan nilang katawan.

Mabilis akong gumapang patungo sa mga katawan nila para hanapin ang pulso.

Pero kahit saang parte ko sila hawakan ay wala akong mahanap na kaonting pag-asa na buhay pa sila.

I punched my chest when I felt the pain inside.

"W-Why?" I asked their dead bodies.

"How dare you die without telling me the truth?!" Pinaghahampas ko ang pader na sinasandalan ko.

"I told you not to die... I t-told you not to die! Bakit hindi ninyo ako pinakinggan?!" I shouted angrily while remembering those days that we're still together.

Napatingala ako habang sinisikap na hagilapin ang hangin. I can't take it anymore, it's killing me.

"Sino na lang ang magsasabi sa akin ng totoo kung wala na kayo? Why do you have to die without fixing everything you guys ruined?! Why did you guys lied to me at the first place?! Sino ba talaga ako, ha?! Sino ba talaga ako?!" I exclaimed while holding their hands.

"I told you not to die, Victoria, Henry. You guys are great t-teachers, but not a good l-listener. You never listen to me," halos kapos-hiningang saad ko.

Kasabay nang sunod-sunod na ingay ng ambulansya mula sa labas ay ang mariin kong pagpikit.

I'll torture those people who killed the both of you, mom and dad. That's the last thing I can do for the both of you.

Thank you, for raising a good girl like me. Sorry if I have to be a bad girl for a while.