Τα μυστικά της Ντούτραμ

Το σπάσιμο του δεσμού/ part 2

Ο Γκάρβευ ήταν αυτό το μεγάλο αγκάθι για την οικογένεια του Χάρι,ο οποίος είχε απορήσει για το γεγονός πως ενώ οι θείοι του, ο αδερφός δηλαδή του πατέρα του και η γυναίκα του ήταν άψογοι άνθρωποι, είχαν ένα παιδί σαν και τον πρώτο του ξάδερφο. Όλο αυτό τον άγχωνε και τον οδηγούσε να κλείνεται ακόμη περισσότερο στον εαυτό του. Για την ακρίβεια ένιωθε σαν να στεκόταν στη μέση ενός γκρεμού, σε μία μικρή νησίδα και να αδυνατούσε να φτάσει τις δύο αντίθετες πλευρές. Από την μία ο υπερφυσικός κόσμος τον αντιμετώπιζε με καχυποψία και από την άλλη ο ανθρώπινος τον θεωρούσε τέρας. Εκείνος όμως στην πραγματικότητα, ήταν ένας από τους καλύτερους μαθητές της Ντούτραμ. Το επόμενο απόγευμα, κατευθυνόταν προς το γραφείο της βρικόλακα διευθύντριας, προκειμένου να πάρει το πρόγραμμα των αλχημιστών. Η διευθύντρια ήξερε τα πάντα για τους μαθητές της, όλα τους τα στοιχεία και φυσικά γνώριζε σε ποιους να δώσει τα μαγικά προγράμματα που λάμβαναν χώρα στα υπόγεια της σχολής. Μπορεί η Ντούτραμ να ήταν Καλών Τεχνών, μα παράλληλα για τους υπερφυσικούς, αποτελούσε και τόπο διδασκαλίας με ξεχωριστά μαθήματα. Ο Χάρι χτύπησε άνευρα την πόρτα και η φωνή της Άλμπα τον φώναξε να περάσει.

Το αγόρι προχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι, μόνο για να αντικρίσει ακόμη έναν νεαρό στην ηλικία του και στο έτος του. Τον γνώριζε, ήταν ο Γουάιλαν Άνγκερς. Αρχηγός των νεαρών βρικολάκων της Σχολής, καθώς οι παλαιοί, όπως το παρεάκι του Στεφάν, δεν ασχολούνταν με τίποτε, πλην της αποστολής τους να φυλάνε στην ουσία το κάστρο.

«Ακεφιές Κάρτερ;» άκουσε την ενοχλητική του φωνή και ξεφύσησε.

«Δεν έχω την όρεξή σου Άνγκερς» μουρμούρισε με την Άλμπα να κοιτάζει και τους δύο αυστηρά.

Ο Γουάιλαν ήταν βρετανός στρατιώτης κάποτε, που υπηρετούσε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Από τότε και από πολύ πιο παλαιά άλλωστε, είχαν ακουστά για την ύπαρξη του υπερφυσικού κόσμου. Όπως ήταν λογικό κάποιοι τα θεώρησαν έναν απλό μύθο και κάποιοι άλλοι πίστεψαν σε αυτά ως ύστατη ελπίδα επιβίωσης σε χρόνια σκοτεινά. Καθώς λοιπόν ο Γουάιλαν ήταν μόνο είκοσι ενός χρονών, περνούσε τα βράδια διαβάζοντας λογοτεχνικά βιβλία, μέχρι που στα χέρια του είχε πέσει ένα που μιλούσε για την ανάσταση και τη δημιουργία των βαμπίρ. Όταν είχε πρωτοδεί το απόσπασμα κάγχασε, μα την νύχτα που τραυματίστηκε βαριά από σφαίρα γερμανική, έβαλε έναν φίλο του να χαράξει επάνω του το ΄΄ναι΄΄ που δήλωνε πως με την θέλησή του επέλεγε την επαναφορά στη ζωή. Στον φίλο του, δεν εξήγησε ποτέ τον λόγο, ωστόσο βαθιά μέσα του ήλπιζε να τον εντόπιζε κάποιος υπερφυσικός και να τον έφερνε πίσω στη ζωή. Ο θάνατος τον τρόμαζε και ήταν πολύ νέος για να φύγει. Έτσι και έγινε, μιας που το ίδιο βράδυ, έπειτα από πόνους φρικτούς, κατέληξε. Το κορμί του θάφτηκε πρόχειρα, μα τελικά η βροχή και γενικά οι άσχημες καιρικές συνθήκες, το ξέθαψαν κατά το ήμισυ. Ένας περαστικός βρικόλακας τον εντόπισε και διαβάζοντας το ΄΄ναι΄΄, τον ανέστησε το βράδυ, για την ακρίβεια τα μεσάνυχτα. Ο Άνγκερς δεν επέστρεψε ποτέ πίσω στο μέτωπο. Δεν ήθελε και επίσης ο νέος του φίλος, τον έμαθε να φοβάται τους ανθρώπους και να αποφεύγει τις επαφές που θα κόστιζαν την αποκάλυψη της ταυτότητάς του.