A Night Of Living

4

4: ELEVEN-ELEVEN

CASPER'S POINT OF VIEW

"Huwag mo'kong tatawaging Liam."

"Okay. So, What happened next?"
Tanong ni Beatrice sa akin.

•FLASHBACK•

Umuwi na ako sa bahay habang umiiyak.

Pag-uwi 'ko sa bahay, nakita 'ko sila Mom, at Dad na duguan.

Ang akala 'ko, nanakawan kami, yun pala nahanap na'ko ng totoo 'kong tatay.

Nang makita niya ako, tumakbo ako pabalik sa kotse.

Binilisan ko ang pagmamaneho palayo sa bahay namin.

I felt so much guilt. Kasi, yung mga taong itinuring ako bilang tunay na anak ay namatay dahil sa'kin.

At dahil mabilis ang pagmamaneho 'ko, nasagasaan kita.

Yun na, the end HAHAHA!

"Yun na yun?!" Sigaw ni Bea.

"Oo, ano ba gusto 'mong gawin 'ko, patayin yung tatay ko?"

"Oo, madali lang namang pumatay ng tatay eh." Sagot ni Bea habang tumatawa.

"Gago, step father yung pinatay mo hindi biological father."

"Sa bagay.~"

"Ano dito nalang tayo sa lugar na 'to? Magdrive ka naman!"
Utos ni Bea na para bang may sahod ako sa pagmamaneho para sa kaniya.

"Ito na!"

Nagstart ako ng sasakyan at kitang kita sa mata niya ang boredom.

"Wala ka bang tugtugan jan? Ito naman oh, huling gabi na natin 'to eh." Tanong niya.

Nag-on ako ng radio ng sasakyan at nagplay yung  "The World is Ours by Volunteer"

"Ang ganda naman ng kantang 'yan! Parang sarap pakinggan niyan habang sumisigaw."

"Edi sumigaw ka." Sagot ko sa kaniya, nagiya pa eh, 'di lang kusang gawin eh.

"Stop the car." Utos na naman ni Bea.

"Bakit?"

"Basta, gawin mo na lang."

Nang itigil 'ko ang pagda-drive, bumaba siya at pumunta sa likod nitong pick up truck. Tumayo siya dun at inutusan ulit akong magdrive.

Habang chorus na ng kanta ay sumisigaw siya.

"Ahhhh! The World is Ours, bitches!"

Tinignan siya ng maraming tao at wala siyang pakialam.

Parang walang humahabol sa kaniya ah. HAHAHA.

Nang mapa-tapat kami sa isang hotel, nagstay muna kami dito dahil, utos nga niya.

Ano ba 'tong si Bea, parang may pera eh.

"Wow, ang ganda pala sa hotel."
Manghang mangha siya sa mga nakikita niya sa lobby ng hotel.

"First time?" Tanong 'ko sa kaniya habang papasok sa elevator.

"Oo."

Oh, oo nga pala.

"Oh, ito yung susi mo." Inabot ko yung susi niya sa kaniya.

Room 227 siya at ako ay Room 230.

BEATRICE'S POINT OF VIEW

Pagpasok ko sa room, grabe ang laki ng kama!

Ibang iba sa kama 'ko sa Hospital.

Ang lambot pa!

Sarap siguro matulog.

Humiga na ako at pinatay ko ang ilaw.

Bago 'ko ipikit ang mga mata 'ko ay napaisip ako.

For all the things that he had been through, deserve niya 'bang mamatay tonight?

I mean, naniniwala ako na may magyayari pang maganda sa buhay niya.

Tuloy, hindi ako maka-tulog. Kakaisip ko 'to sa kaniya eh.

Lumabas ako ng room at pumunta sa balcony ng hotel.

Tapos, nakita ko siya papunta rin dito.

"Hindi 'ka maka-tulog?"
Tanong niya sa'kin.

"Oo eh, ikaw?"

"Hindi rin eh."

•••

"Naniniwala ka 'ba sa 11:11?"
Tanong niya sa'kin.

"Anong meron dun?"

"Sabi nila, pag nagwish ka raw tapos sakto sa oras ng 11:11, magkaka-totoo." Sagot niya. May ganun pala?

"Try natin. Anong oras na ba?"

"Sakto 11:11 na." Sagot ni Casper.

Pinikit niya ang mga mata niya kaya ginaya ko.

At nagwish na ako.

"So, ano yun wish mo?" Tanong niya.

"Alam mo rin ba na hindi nagkaka-totoo ang wish kapag sinabi ito sa iba." Sagot ko sa kaniya.

"HAHAHAHA, basta sabihin mo nalang."

"Sige na nga, ito 'yung wish ko.~~~~~"